به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، علی پروین مسیری را که یکبار پیش از این با پسرش محمد، آزموده و به اشتباه بودن آن پی برده، بار دیگر با نوه‌اش والارضا می‌آزماید. هنوز مشخص نیست استعداد والارضا در فوتبال چه اندازه است؟ پشتکارش چقدر است و تا چه اندازه می‌تواند از فرصتی که در اختیارش قرار گرفته استفاده کند. یک واقعیت اما درباره او صادق است؛ اینکه فرصتی غیرمتعارف در اختیارش قرار گرفته است.
این همان فرصتی است که برای والارضا و والارضاها ممکن است به گشوده شدن درها و رسیدن به موفقیت منجر شود و یا این مسیر هموار و موقعیت دم دست، به تنبلی و کاهلی بیانجامد. برای محمد پروین اما به رغم استعدادی که در فوتبال داشت، منجر به موفقیت بزرگی نشد.
علی پروین، همان سال‌ها درباره پسرش که خیلی زود تصمیم به خداحافظی از فوتبال گرفت، این‌طور گفته بود: «زمانی که در این فوتبال بازی می‌کرد تمام دردسرش برای من بود و محمد در زیر سایه من از بین رفت. شاید بهتر است بگویم محمد اصلا فوتبالیست نبود تا خیال آقایان راحت شود. با این کار، محمد زندگی راحتی برای خود در پیش گرفته و دیگر غصه نمی‌خورد و درگیری ندارد و من هم هر روز صبح با دلشوره بیدار نمی‌شوم.
نکته جالب‌تر اینکه همان زمان، بعد از تجربه معرفی محمد، خود علی پروین به این نکته پی برد که اهدای این فرصت‌ها به فرزند، لزوماً دلیل بر موفقیت نیست: «من اگر علی پروین شدم کسی بالای سرم نبود و از پایه شروع کردم و بالا آمدم تا شدم علی پروین اما محمد زیر سایه من از بین رفت و فوتبال زده شد.
ارسال نظرات