به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، در لیگ قهرمانان آسیا جدا از درخشش بازیکنان ایرانی شاهد ناکامی فوتبال ایران در صحنه های بین المللی هستیم. عمر السومه سوری، عبدالرزاق حمدالله مراکشی و بغداد بونجاح الجزایری مهاجمانی هستند که نامشان برای فوتبال کشورمان دیگر تکراری شده است. این سه مهاجم روی هم به تیم ملی و باشگاهی فوتبال ایران ۲۵ گل به ثمر رسانده‌اند که آمار جالبی برای ما ایرانی‌ها نیست. اگر دقیق‌تر حساب کنیم عمر السومه (۱۰ گل)، عبدالرزاق حمدالله (۸ گل ) و بغداد بونجاح نیز (۷ گل) را به تیم های ایرانی زده اند.
اگر نگاهی به گل دوم النصر به فولاد داشته باشید که عبدالرزاق چگونه خط دفاعی را تحقیر میکنه متوجه خواهید شد مدافعان ما برای این مهاجمان کار بسیار راحتی دارند. این مهاجم مراکشی در یک ضدحمله سریع با پاس بلند دروازه‌بان که قاسمی‌نژاد اولین مدافع فولاد از دفع آن ناکام ماند توپ را از آن خود کرد و بعد از دریبل قاسمی‌نژاد و لایی‌زدن به موسی کولیبالی، در مصاف تک به تک با محسن فروزان با یک چیپ تماشایی و خردکننده توپ را به دروازه فولاد قِل داد تا نسخه فولاد پیچیده شود.
حال این سوال پیش می‌آید که چرا اعضای کادر فنی تیم ها از این ۳ مهاجم غافل هستند و به درستی برای بازی این ۳ نفر آنالیز نمی‌شوند؟ چرا باید آنها مقابل خط دفاعی تیم‌های کشورمان جولان دهند و هر کاری که دوست داشته باشند، انجام دهند؟ وظیفه اعضای کادر فنی آنالیز و بازی خوانی کلیه اعضای تیم حریف از سنگربان تا مهاجم است اما وقتی بازیکن تاثیر گذار و خطرناک در ترکیب تیم مقابل وجود دارد باید چنین مهاجمی چند بار آنالیز شود تا تمام نقاط ضعف و قوت بازیکن مشخص شود و اعضای کادر فنی بهترین حربه برای مهار چنین بازیکنی در نظر بگیرند.