شغلی با هزاران سختی بی‌پایان و حقوقی ناچیز

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، فرزانه فراهانی_ سختی برخی از مشاغل با دیگر کارها متفاوت است و تنها عشق است که میتواند افراد را به ماندگاری در این مشاغل تشویق و ترغیب کند.

پرستاری جزو همان شغل‌های سخت و پیچیده‌ای است که حرفهای نا گفته و قولهای عمل نشده از مسئولان را زیاد به خود دیده است اما پرستاران همچنان عاشقانه در شغل خود مشغول هستند و سختی‌های بی پایان آن را به جان می‌خرند.

بر اساس قانون مصوب سال ۹۰ درباره مشاغل سخت و زیان آور، پرستاری هم جزو مشاغل سخت محسوب می‌شود اما متاسفانه به دلیل کمبود نیرو و حقوق ناکافی که برای این گروه از افراد زحمتکش در نظر گرفته می‌شود، اغلب بعد از ۲۰ سال کار متوالی و ۲۵ سال کار متناوب که می‌توانند بازنشسته شوند، باز هم به کار خود ادامه می‌دهند.

کاری سخت با حقوقی کم و ناچیز!

شیفتهای کاری فشرده و پی در پی، حجم کاری زیاد، حقوق کم و ناچیز و دهها مورد دیگر تنها بخشی از سختی کار پرستاران محسوب می‌شود و حالا در نظر بگیرید که شیوع بیماری کرونا و تبعات این غول بی شاخ و دمی که مهار کلی آن تا کنون میسر نشده است هم به این سختی‌ها اضافه شود و حقوق و مزایای اغلب پرستاران همچنان در سطح حداقلی و کم باقی مانده است.

به دستور رهبر معظم انقلاب و پس از آن با پیگیری خبرنگاران در رسانه‌های مختلف موضوع فوق العاده ویژه پرستاران در طول ماههای اخیر تا کنون تقریبا پرداخت شده است اما ماجرای عدم پرداخت فوق العاده خاص آن‌ها همچنان پابرجا مانده است.

معضل دیگری که در حال حاضر پیش روی بسیاری از پرستاران کشور قرار دارد معضل قراردادهای ۸۹ روزه‌ این گروه است که اساس آن‌ها سوء استفاده از احتیاج افراد در شرایط کنونی به شغل پرستاری و درآمد حاصل از آن است.

قرارداد ۸۹ روزه ظلمی بزرگ در حق پرستارها!

به گفته محمد میرزابیگی رئیس سازمان نظام پرستاری قول شرکتها برای به کارگیری پرستارها در دوران شیوع کرونا در کشور مبنی بر بستن قرارداد با مدت زمانی حداقل یک ساله، عملی نشده است و با فروکش کردن موجهای اول کرونا به فراموشی سپرده شده است.

رئیس سازمان نظام پرستاری خطاب به مسئولان وزارت بهداشت گفته است که بساط قراردادهای ۸۹ روزه که در آن به هیچ عنوان به امنیت شغلی و آینده پرستارها فکر نشده است جمع شود.

معضل انعقاد قرارداد ۸۹ روزه با پرستاران توسط شرکتها در حال صورت می‌گیرد که در حال حاضر در نظام سلامت کشور با کمبود هزاران پرستار در بخش‌های مختلف درمانی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی مواجه هستیم.

پرستاران در شرایطی در سخت‌ترین روزهای زندگی مردم در کنار آن‌ها قرار گرفتند که کمتر کسی حاضر میشد چند لحظه کوتاه را بیمار مبتلا به کرونا سپری کند و حتی اعضای خانواده فرد مبتلا هم به دلیل ترس از بیماری کوید ۱۹ که در اوایل شیوع کمتر برای مردم شناخته شده بود از او فرار می‌کردند و این پرستارها بودند که با کمترین حقوق و دستمزد بر بالین بیماران حاضر می‌شدند.

از انصاف به دور است که مسئولان مربوطه تلاش‌های مجدانه و مجاهدانه پرستاران در تمام دوران خدمتشان و به ویژه در دوران شیوع بیماری کرونا را نادیده بگیرند و برای ایجاد فضایی امن برای ادامه اشتغال آن‌ها چاره اندیشی نکنند.

سرمایه‌ای که در غفلت مسئولان، از دست می‌رود

غفلت مسئولان از وضعیت شغلی و معیشتی پرستارها باعث شده است تا متاسفانه برخی از افراد از این قشر زحمتکش و فرهیخته که جزو سرمایه‌های ارزشمند کشور محسوب می‌شوند، به فکر مهاجرت از ایران باشند و ماجرای مهاجرت پرستاران ایرانی طی ماههای اخیر در بسیاری از روزها در صدر اخبار مرتبط با حوزه سلامت بوده است.

شاید تصور مسئولانی که در جهت بهبود وضعیت شغلی پرستاران در شرایط فعلی قدمی برنمی‌دارند این است که دیگر به شرایط سخت شیوع کرونا در موجهای مختلف آن بازنمی‌گردیم اما این تصور بسیار غلطی است که هرگز نمی‌توان درباره آن اینگونه پیش بینی کرد.