حامد بهداد ، علقه و عشق خاصی به نمادهای آن سینمای نکبت زده دارد؛ از فردین گرفته تا بهروز وثوقی و از ادا و اطوارهای لاتهای آن دوران تا افههای جعلی و کپی شده از فیلمهای درجه چندم هندی و وسترن اسپاگتی و....
فیلم «زندگی جای دیگری است» به موضوعات مختلفی میپردازد که از جمله آنها میتوان به مبتلاء شدن فرد به بیماری صعب العلاج، طلاق و ازدواج مجدد، زن صیغهای، دوران بلوغ و مشکلات آن اشاره کرد.
آقای راست گفتار میفرمایند: «مگر دیه انسان کامل چه قدر است که دستمزد بازیگرش باشد.» این (بازی من در این آثار) یعنی خودکشی. میبایست دیه و تاوان صد بار مردن را برای شرکت در این فیلم ها دریافت میکردم.
حال فرض محال را بر این بگذاریم که همه منتقدان فیلم مهرجویی و بازی بهداد اشتباه کردهاند و مارلون براندوی ایران حرف حق را زده است؛ آیا چنین ادبیاتی در شأن یک بازیگر سینمای ایران است؟