با مطالعه در وضعیت اجتماعی ایران می توان گفت، نهیلیسم وجودی در وهله اول و نهیلیسم سیاسی در درجه دوم از کمیت بیشتری نسبت به دیگر گونههای نهیلیسم برخوردار است.
یک نهیلیست در مواجهه با مشکلات زندگی، هیچگونه توجیهی نمییابد؛ گویی غریبه ای است که در میان واقعیت های این جهان گیر افتاده است و هیچگونه قدرتی مبنی بر درک و فهم مفاهیم و حقایق جهان ندارد.