از اواسط دهه هفتاد؛ برخی به تقلید از همان موسیقی غنایی لسآنجلسی شروع به فعالیت کردند، که در واقع اجداد همان چیزی بودند که اکنون در موسیقی پاپ فعلی میبینم. هنری بیمحتوا، که اساساً متنمحور نیست و تنها به تناسب نصفه-نیمه خود دل میبندد.
پاپ فرانسیس رهبر مذهبی کاتولیک ها به فاجعه اخیر پناهجویان خارجی در اتریش اشاره کرد و گفت: قتل عام پناهجویان دیگر بس است، این یک جنایت و توهین به خانواده بشری است.
در این میان اما هنرمندی هست که در عینِ محبوبیت، این روزها خلوت را برای خود برگزیده است تا شاید تنها «خلوت گزیده»ی این روزهای موسیقی پاپ باشد. خوانندهای که روزگاری بُروبیایی داشت و از پرکارترینِ خوانندگان بود؛ امروز اما کنار کشیده از گود و سکوت کرده است.
نماینده پاپ در ایران با محکوم کردن حرکت نشریه شارلی ابدو و اهانت به پیامبر(ص) گفت: اهانت به مقدسات بیش از یک میلیارد و نیم مسلمان جهان برای ما تاسف برانگیز است.
رئیس شورای مدیریت حوزههای علمیه استان تهران با صدور پیامی به پاپ فرانسیس دوم رهبرکاتولیکهای جهان ضمن قدردانی درباره محکوم کردن توهین به ساحت پیامبر اکرم (ص) خواستار پیگیری سریع موضوع تدوین «سند جهانی حقوق ادیان» شد.
آیا ندیدن این همه شوق و شور جوانان در این مورد کار صحیحی است؟ پخش مداوم موسیقی پاپ از رسانه ملی، برگزاری مداوم کنسرت های پاپ در سراسر کشور، شهرت و محبوبیت بسیار گسترده خواننده های پاپ در کشور و این همه نشانی دیگر در عمق نفوذ موسیقی در جامعه و از طرفی عدم ورود رسانه به مقوله فرهنگ سازی در موسیقی، عدم ورود دستگاه های ذیربط به آموزش صحیح و بی حاشیه موسیقی، و سیاست گذاری های غلط و مستمر دستگاه های مسئول در حوزه موسیقی و ترانه اتفاق مبارکی است؟
خواننده پاپ کشور در پیامی در صفحه شخصی خود مایکل جکسون را "بزرگترين پديده هنرى تاريخ " دانسته و او را "اسطوره بزرگی" قلمداد میکند که "یک دم در این ظلام درخشید و جست و رفت!!!"
پاپ اعصاب ندارد، بعضی هنرمندان شبکههای اجتماعی را با کجا اشتباه گرفتهاند، ورود بی سر و صدای "هواپیمایی انگلیس" به آسمان ایران، سایت وزارت علوم رتبه علمی ایران را در شب استیضاح فرجی دانا ارتقا داد، مرگ یک ایرانی در فیلیپین، مجری حامی «حسن روحانی» مجری «مشایی» از آب در آمد؟ و... از مهمترین اخبار منتشر شده در فضای مجازی طی امروز بودند.