تعامل با دنیا (دنیا اینجا یعنی آمریکا و چند کشور اروپایی) و حل و فصل اختلافات ایران با آنها، جزو شعارها و برنامههای اصلی آقای روحانی بود. به همین علت، سیاست خارجی و مذاکره با غرب همه چیز را در دولت یازدهم تحت الشعاع خود قرار داد و سرنوشت بسیاری از مسائل داخلی و خارجی به نتیجه مذاکرات گره خورد. بیجهت نبود که ساعاتی پس از امضای توافقنامه ژنو، ناگهان امواج رسانهای براه افتاد و دولتیها و حتی شخص رییس جمهور پیروزی بزرگ هستهای را به ملت ایران تبریک گفتند!
بهش گفتم «ببین! مثلا فلانی این تعداد پسر داره، اون یکی این کارو کرده، این یکی این کارو داره می کنه. شما یه پسر بیشتر نیستی، پس من خیلی آرزوها برات دارم»، گفت...
رئیس سازمان انرژی اتمی گفت: ما در حال حاضر به غنی سازی 60 درصد نیازی نداریم اما اگر روزی بخواهیم برای محرکه کشتیها و زیر دریاییها استفاده کنیم بهتر است رآکتورهای هستهای داشته باشیم .
این سؤالها و ابهامات بسیار جدی است، نه به این دلیل که زحمات تیم مذاکرهکننده به چالش کشیده شود، بلکه از این رو که مذاکراتی سختتر در پیش است و برای رسیدن به غایت مطلوب در آن، باید بسیار سختگیرتر، عمیقتر و دوراندیشتر از چیزی بود که در این توافق میبینیم.