مصاف با تیم‌های بزرگ همیشه قصه خودش را دارد، انگار وقتی صحبت از میدان‌های بزرگ می‌شود گردش خون ایرانی‌ها در رویداد‌های مختلف ورزشی متفاوت می‌شود. هنوز هستند نسلی که مصاف با اسکاتلند افسانه‌ای یا هلند شکست ناپذیر را به خاطر دارند، دیدار‌هایی که اگر در جام جهانی ۱۹۷۸ اسیر پنالتی هایش نمی‌شدیم شاید برنده اش بودیم.
۱۹۹۸ هم که قصه خودش را دارد و سراسر افتخار آفرینی بود، یوگوسلاو‌ها که صحبت از برد آسان می‌کردند و یا آلمان‌ها که امیدوار بودند کار آسانی داشته باشند وقتی به گل می‌رسیدند یا مثل کلینزمن از خوشحالی وصف ناپذیر تور دروازه را آن طور تکان می‌دادند و یا مثل یوگسلاو‌ها در پوست خود نمی‌گنجیدند. باورشان نمی‌شد که تیمی چنین سرسخت هم قابل شکست دادن باشد.
از ۲۰۰۶ و اتفاق‌های تلخش که بگذریم به ۲۰۱۴ و حماسه آفرینی برابر یک ابر تیم می‌رسیم، یعنی آرژانتین که اگر فوق ستاره فوتبال جهان یعنی مسی را نداشت و داور هم کمکش نبود شاید ناباورانه می‌باخت، نمایش سراسر غرور آفرین، نمایشی که حتی خودمان باورمان نمی‌شد، تا پیش از این بازی همه تصور می‌کردند که بیش از ۳ گل بخوریم، اما الحق که آرژانتین مرد تا برد!
۲۰۱۸ هم سراسر حماسه بود، پرتغالی‌هایی که در میدان‌های لیسبون زانو زده و صلیب به دست آرزو می‌کردند تا زودتر بازی تمام شود، یا اسپانیایی‌هایی که گیج و سردرگم از آن تیم منظم بودند، حالا همه گذشته و فرصت به دیداری تاریخی و البته مهم رسیده، دیدار با انگلیس، آن هم برای نخستین بار در تاریخ، همیشه نمایش هایمان برابر تیم‌های بزرگ خاص بوده، چون توام با غیرت بوده است، امروز هم می‌دانیم که فارغ از هر نتیجه‌ای ملی پوشانمان چیزی کم نمی‌گذارند، اما واقع بین باشیم، نگوییم که انگلیس را می‌بریم و فلان و بیسار، باید قبول کنیم که حریفانمان خود صاحب سبکند، با هزینه‌های میلیاردی و سال‌ها پشتوانه سازی قطعا شرایط بهتری نسبت به ما دارند، آن‌ها ستارگانی دارند که لحظه به لحظه سختین شرایط را تجربه می‌کنند.
هدفمان تزریق نا امیدی نیست، نه می‌گوییم واقع بین باشیم، اگر ما امروز با نتیجه سنگینی هم باختیم بدانیم که فوتبال تمام نشده، اختلاف سطح‌هایی وجود دارد و البته حریف هم پر ستاره‌ترین تیم این جام است، فارغ از هر نتیجه‌ای می‌دانیم که مسیر خوبی در پیش داریم، می‌دانیم کسی چیزی کم نمی‌گذارد و می‌دانیم که با هر نتیجه‌ای بازهم ما برده انیم، ما هستیم که در دل حریف تردید و ترس ایجاد کردیم وگرنه خودمان شرایط را می‌دانیم.
انتهای پیام/
ارسال نظرات