به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو به نقل از روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، مستند «محرمانه دوحه»، تازه‌ترین محصول مرکز مستند سوره، به نویسندگی، تهیه‌کنندگی و کارگردانی محمدحسن یادگاری با موضوع حضور تیم ملی فوتبال ایران و هوادارانش در جام جهانی ۲۰۲۲ و حواشی آن به تازگی آماده نمایش شده است.
با کارگردان این اثر گفتگویی داشتیم که در ادامه مشروح این گفتگو را می‌خوانید:
در مستند «محرمانه دوحه» برای روایت کردن از کارشناسان بیشتر بهره بردید یا نظرات مردم؟
در این مستند، هر دو گروه مقابل دوربین صحبت می‌کنند؛ اما وزنه کارشناسان سنگین‌تر است. به هر حال کارشناسان در شرایط آرام پس از اتمام بازی‌ها رو به دوربین صحبت می‌کنند و در وضعیت آرام بهتر می‌توان یک مساله را تحلیل و نسخه‌پیچی کرد. البته نکات جذاب مستند، در لحظاتی است که دوربین از مردمِ تماشاگر سوال می‌پرسد و آن استرس موجود در اتمسفر به بیننده هم منتقل می‌شود.
تماشاگرانی که مقابل دوربین شما مصاحبه می‌کنند از پخش تصویرشان رضایت داشتند؟ چطور آن‌ها را راضی می‌کردید تا مقابل دوربین مستندساز ایرانی حرف بزنند؟
به عقیده من، این مهارت مستندساز است که با تفکر‌های مختلف و حتی مخالف خودش ارتباط برقرار کند تا آن‌ها را راضی کند جلوی دوربین عقیده‌شان را بیان کنند. تجربه ۱۲ ساله مستندسازی من ثابت کرده است که با هر مصاحبه‌شونده‌ای باید از جنبه خودش حرف زد. البته اینکه با چه سوالی گفتگو را باید شروع کرد، مهم است.
فیلمبرداری مستند «محرمانه دوحه» با چه دوربینی انجام شد؟
تمام صحنه‌های مربوط به قطر با دوربین تلفن همراه ضبط شد؛ زیرا اجازه فیلمبرداری با هیچ دوربین حرفه‌ای و فیلمبرداری را به ما نمی‌دادند.
چند روز در کشور قطر ماندید؟
ما ۱۲ روز قطر بودیم و پس از برگشت حدود ۶ ماه مراحل فیلمبرداری از کارشناسان و تدوین زمان برد.
در زمان فیلمبرداری در قطر، مشکل امنیتی هم برایتان پیش آمد؟
بله، ما در قطر کارت خبرنگاری نداشتیم و به همین دلیل امکان این نبود که به برخی مکان‌ها برویم. به یاد دارم که زمان بازی عربستان-آرژانتین من با مهاجر آفریقایی که به قطر آمده بود، درباره اوضاع این کشور مصاحبه می‌گرفتم که نماینده فیفا به نیرو‌های امنیتی خبر داد و ما را چند ساعتی زیر آفتاب نگه داشتند. تمامی فیلم‌هایی را هم که در آن زمان گرفته بودیم، مجبور شدیم حذف کنیم. البته به خیر گذشت و به صورت رسمی ما را بازداشت نکردند.
ساخت این مستند ارزش این ماجرا‌ها را داشت؟
مستند «محرمانه دوحه» را با شرایط بسیار سختی ساختیم. در آن زمان هیچ نهاد رسانه‌ای به دنبال زدن حرف جدید درباره جام جهانی نبود. اگر دقت کرده باشید در رسانه‌های رسمی مانند تلویزیون هم این اتفاق نیفتاد. در واقع رسانه‌های ما گزارشی هم از جام جهانی ندارند که از منظر متفاوتی این رویداد مهم را به تصویر کشیده باشند.
«محرمانه دوحه» چه دیدگاه و پیامی برای مخاطبش دارد؟
حرف مستند این است که منافع ملی به دلیل دعوا‌های سیاسی نباید زیر پا گذاشته شود. همچنین سیاست نباید کثیفی‌اش را وارد حوزه ملی کند. من تمام تلاشم را کردم که مخاطب هم این موضوع را پس از تماشای مستند درک کند. اگر مخاطب به پیام مستند نرسد، نشان‌دهنده ضعف در کارم است.
یکسال از بازی‌های ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ می‌گذرد. واکنش مخاطبان بعد از این مدت به فیلم تاکنون چه بوده است؟
بله، در اکران‌های خصوصی که مستند را پخش می‌کنم، عده‌ای از تماشای آن عصبی می‌شوند و برخی دیگر هنوز هم از تماشای گل ایران به ولز ذوق می‌کنند. هنوز هم آن حس و حال زنده است. البته مستند «محرمانه دوحه» اکتشافی نیست؛ بلکه در زمره مستند‌های گزارشی قرار می‌گیرد. در واقع، باتوجه به بودجه‌ها و حمایت نکردن‌ها، ما امکان ساخت مستند‌های اکتشافی را نداریم.
برای سرنوشت مستند «محرمانه دوحه» فکری کردید؟
در حال حاضر دغدغه بنده اکران این مستند در جشنواره سینماحقیقت است و درباره پخش آن از تلویزیون نظر قطعی ندارم.
ارسال نظرات