وبلاگ «سیاست روز»
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در آخرین به روز رسانی وبلاگ «سیاست روز» چنین آمده است: زیارت اربعین همچون زیارت عاشورا از مضامین انسان ساز و پر محتوایی برخوردار است در واقع اربعین فرصتی برای همبستگی با عاشوراست اگر در عاشورا حسین (ع) با تاریخ سخن گفت در اربعین تاریخ پای درس امام حسین (ع) نشست تا در طول عمر انسان بهانه‌ای برای ظلم ستیزی باشد در عاشورا حسین (ع) به دنیا نشان داد که ظلم و ستم پایدار نیست و بنای ظلم هر چقدر بزرگ باشد در مقابل حقیقت چون پر کاهی بر باد خواهد رفت امروزه تحقیق و پژوهش در حوزه تاریخ در واقع جنگیدن در خط مقدم دفاع از تفکر شیعی است نگاه کردن به عاشورا و اربعین و جریان ابا عبدالله الحسین (ع) به عنوان یک جنبش شیعی و بزرگداشت و احیای آن خدمتی واجب برای شیعیان جهت دفاع از تفکر شیعی و ارزشهای عاشورا و اربعین است.
اربعین برای مسلمانان به خصوص شیعیان در سراسر جهان معنای بسیار بزرگی دارد شهادت امام حسین (ع) در عین اندوه فراوان نشانه فتح نهائی روح اسلام واقعی بود چرا که تسلیم کامل به اراده الهی به شمار می‌رفت شهادت نوه پیامبر خاتم راه و روشی پایدار و درخشنده برای همه ماست محرم به ما می‌اموزد که خطرات هر چه زیاد باشد نبایستی از راه حق و حقیقت و عدالت منحرف شد.
امروزه یادآوری و گریه بر مظلومیت آقا امام حسین (ع) و اهل ییت پیامبر مخصوص دهه اول محرم نیست و اگر این مراسم پس از چهارده قرن همچنان باقی است در واقع تلاش‌ها و رشادت‌های وارثان راستین قیام امام حسین (ع) همچون حضرت زینب (س) دخت گرامی امیرمومنان حضرت علی (ع) به نتیجه رسیده است و نهالی که با خون پاک شهیدان کربلا آبیاری شده بود به بار نشسته است بسیاری از نوحه‌ها و ذکر مصیبت‌ها در ایام محرم و اربعین حسینی با یاد حضرت زینب (س) همراه است.
امام حسین (ع) در روز عاشورا با قربانی کردن عزیز‌ترین افراد خود و با اثبات مظلومیت و حقانیت خود به دنیا درس فداکاری و جانبازی آموخت و نام اسلام و شیعیان را در تاریخ و ثبت و در عالم بلند آوازه ساخت و اگر چنین حادثه جانگدازی پیش نیامده بود قطعا اسلام به حالت کنونی خود باقی نمانده بود و ممکن بود اسلام و اسلامیان محو و نابود گردند.
ما شیعیان هرگز رویارویی حضرت زینب (س) با یزید ملعون را فراموش نمی‌کنیم و آنچه که در دل تاریخ به جا مانده است میراث بسیار گرانبهائی برای فرهنگ و اندیشه شیعه است بانویی دلاور و سخنور در میان جمعیتی که تنها و تنها برای جشن و پیروزی و تماشای خفت و خواری خاندان بنی هاشم در کاخ ستم ستمگران تجمع کرده بودند زبان به واگویی حقیقت می‌گشاید و داغ تازه‌ای بر دل آنان می‌گذارد حضرت زینب (ع) و امام سجاد (ع) جهالت و غفلت بی‌پایان مردمان را به یادشان می‌آورند و بی‌آنکه ذره‌ای از عظمت روح و مقام آنان کاسته شود از حق خود در برابر جباران زمان دفاع کردند.
امام حسین (ع) در آخرین لحظات زندگی خود طفل شیرخوار خود حضرت علی اصغر (ع) را قربانی حقانیت قیامش قرار داد و با این عمل اندیشه فلاسفه و بزرگان عالم را متحیر ساخت که چگونه در این دم آخر با آن همه مصائب جانکاه و افکار متلاطم و عطش و کثرت جراحات باز هم از مقصد عالی خود دست برنمی داشت و با اینکه می‌دانست بنی امیه ستمگر بر فرزند صغیرش هم رحم نخواهند کرد برای بزرگ نمودن مصیبت‌ها بچه شیرخوار خود را بر سر دست گرفت و تمنای آب کرد ولی با تیری بر گلوی بچه جواب شنید قصد امام حسین (ع) از این حرکت هدایت خلقی بود که زر و زور کورشان کرده بود در آن حالت که آقا امام حسین تقاضای آب کرد هنوز هم تشنه هدایت خلقی بود که بر او و اهل بیت پیامبرشان شمشیر کشیده بودند و گرنه در آن حالت از گلوی مبارک آقا امام حسین (ع) آبی پایین نمی‌رفت که طلب آب کردند هدف ایشان هدایت خلق و مردم بود همین نکته می‌تواند پرده از اعمال قبیح و نیات فاسد بنی امیه بردارد و بر جهانیان به خصوص مسلمانان ثابت شود که بنی امیه نه تنها بر خلاف احکام اسلامی حرکت می‌کردند بلکه از روی تعصب جاهلانه می‌خواستند از بنی هاشم به خصوص بازماندگان حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) حتی یک طفل شیرخوار باقی نماند و مسلمانان بدانند کینه و عداوت بنی امیه با بنی هاشم تا چه حد است چرا که کشتن طفل شیر خوار در چنین حال با آن وضع دهشتناک چیزی جز عداوتی کورکورانه نبود که مغایر با قواعد هر دین و مذهب و انسانیتی است.
تاریخ عاشورا به خوبی نشان داد که هیچ یک از شهیدان و یاران امام حسین (ع) عمدا خودشان را به کشتن نداده‌اند هر یک از کشته شدگان را دشمنان با ناجوانمردی تمام بر سر آنان ریخته و مظلومانه از پای درآوردند و به اندازه مظلومیتشان بر عظمت و بزرگی اسلام افزوده‌اند و در این میان شهادت و شهامت امام حسین (ع) از همه مهم‌تر و از روی دانش و بصیرت و بینش سیاسی انجام گرفت و این شهادت و شهامت در تاریخ بشریت نظیری ندارد.
مصائبی که امام حسین (ع) در راه احیای دین جدش پیامبر خاتم (ص) بر خود وارد ساخت بر شهیدان پیش از او برتری دارد و بر احدی از گذشتگان چنین مصائبی وارد نشده است هر چند گفته شود که دیگران هم در راه دیانت و حفظ اسلام جان داده‌اند وضع امام حسین (ع) که جان شیرین خود و فرزندان عزیز و دوستان و خویشاوندان و مال و عیال خود را در راه حفظ دیانت اسلام داده نبوده است به خصوص که این مصائب به طور ناگهانی و غیر منتظره نبوده است بلکه به مرور زمان و یکی بعد از دیگری به وقوع پیوسته است.
برای همین هم بود که به محض اینکه امام حسین (ع) شهید شد و زن و فرزندان او اسیر گشتند و آن واقعیات دردناک و دلخراش پیش آمد یک دفعه اعمال نگین و فجیع بنی امیه ظاهر گشت به یک باره جنبش و نهضت عظیمی در مسلمانان پدیدار گشت و علیه حکومت یزید و بنی امیه هم قسم شدند و قیام کردند همه مسلمانان بنی امیه را مخرب اسلام دانستند و آن‌ها را ظالم و غاصب نامیدند که به ناحق بر کرسی خلافت تکیه زده‌اند و برعکس بنی هاشم را مظلوم و شایسته خلافت دانستند و حقیقت اسلام را در آن‌ها شناختند از این به بعد بود که قیام امام حسین (ع) در مسلمانان زندگی نوینی بوجود آورد و روحانیت معنوی اسلام را رونقی تازه بخشیدند مسلمانانی که جنبه روحانیت اسلام را فراموش کرده بودند با یک جنبش به دنبال حق و حقیقت رفتند و نهضت‌ها و قیام‌های عظیم اسلامی شروع شد و دنباله آن تا امروز ادامه یافت و روز به روز واقعه کربلا اهمیت و درخشندگی بیشتری پیدا کرد.
مهم‌ترین اثر این نهضت‌ها و قیام‌ها این بود که ریاست روحانی و معنوی اسلام که در سیاست دارای اهمیت زیادی است مجددا به دست خاندان به حق پیامبر افتاد به خصوص که در بازماندگان امام حسین مسلم گردید چندی طول نکشید که حکومت ناحق و پر از ظلم و فساد معاویه و جانشینانش از بین رفت به صورتی که امروز نام نشانی از آن‌ها نیست و اگر در تاریخ اسمی از بنی امیه برده شده است به دنبال آن هزار نفرین و ناسزا هم نوشته شده است و این فقط و فقط به خاطر قیام آقا امام حسین (ع) و یاران و اصحاب با وفای او به دست آمده است.
تاریخ بشریت نظیر چنین فداکاری به خود ندیده است هنوز اسرای کربلا به شام نرسیده بودند که علم خونخواهی امام حسین (ع) برافراشته شد و نهضت عظیمی علیه یزید شروع شد مظلومیت امام حسین بر همه ثابت شد و پرده از روی نیات پلید و جنایت کارانه یزید و خاندان بنی امیه برداشته شد و کار به جایی رسید که حرم سرایان یزید زبان به شماتت او دراز کردند و با اینکه ممکن نبود که نام امام حسین و خاندان حضرت علی (علیه السلام) در اطراف یزید به نیکی یاد شود پس از واقعه عاشورا در شام و در همه عالم اسلام صحبت از مظلومیت امام حسین (ع) و یاران و اهل بیت پیامبر بود با اینکه یزید یارای شنیدن چنین کلماتی را نداشت جز سکوت چاره‌ای نمی‌دید و برای تبرئه خود تقصیر را به گردن امرای خود می‌انداخت و گفت خدا لعنت کند پسر مرجانه را چرا که من به او دستور دادم که اگر می‌تواند از حسین بیعت بگیرد نه اینکه او را شهید نماید و از بس مدح و ثنای حسین و یارانش را پس از واقع کربلا شنید روزی گفت حکومت حسین بر من گوارا‌تر بود نسبت به این عظمت و تقدسی که از آل علی و بنی هاشم یاد می‌شود.
شیعیان مخلص امام حسین (ع) همیشه و در همه حال از بذل جان و مال خود در راه سوگواری آقا امام حسین (ع) کوتاهی نکرده‌اند هم اینک در هر نقطه از عالم مسلمانان به خصوص شیعیان شایسته‌ترین افرادی هستند که به معرفت و علم واقف شده‌اند و در علم و کمالات بر دیگران مزیت و برتری دارند و ما سلام و درود می‌فرستیم به ساحت مقدس حضرت امام حسین و اولاد و اصحاب با وفایش که با نثار خون‌های پاک خود درس آزادگی و اسلام‌شناسی را به بشریت ارائه کردند.
ارسال نظرات