با طبیعت دوست بمانیم

گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»- فاطمه مقدمی؛ عید باستانی ایرانیان که اکنون با فرهنگ اسلامی عجین شده، دارای الگوهای رفتاری بسیار ارزنده و ارزشمندی است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به صله رحم و توجه به طبیعت اشاره کرد.

در راستای جشن‌های نوروزی، روز سیزدهم فروردین در میان ایرانیان با عنوان «سیزده بدر» نامگذاری شده است که طبق رسم و رسوم دیرینه، مردم در آن روز به سمت طبیعت و دشت‌ها روی می‌آورند و از آن بهره مند می‌شوند. سیزده بدر، به غیر از معنای احترام و بهره مندی از طبیعت، به معنای پایان دادن رسمی به جشن‌های نوروزی و اتمام تعطیلات نیز هست.

هر چند که سیزده‌بدر از قدیم الایام به معنای پایان رسمی تعطیلات بهارانه و نوروزی بوده است، اما باید توجه داشت که این پایان رسمی به معنای پایان بهار و قهر و دوری دوباره با مظاهر آفرینش و خلقت نیست.

در شماره‌های پیشین اشاره شد که طبیعت به غیر از بهره‌های مادی، بستری مناسب برای رزق معنوی و رسیدن به درک بالای توحیدی است؛ این در حالی است که به علت غفلت و روزمرگی از آن بازمی‌مانیم.

برای داشتن سلامت روحی و بهره مندی از مواهب معنوی جهان خلقت، بهترین راهکار آن است که بعد از ایام نوروز، رابطه انسان با طبیعت به سردی نگراید؛ هر چند که در ایام نوروز بستری مناسب برای بازسازی رابطه میان آدمیان در قالب صله‌رحم و دید و بازدید شکل می‌گیرد، اما باید توجه داشت که رابطه انسان با محیط اطراف خویش از منظر آشتی با جهان طبیعت مضمحل نشود.

گردش ایام، فصول چهارگانه، بارش باران، سبز شدن درختان و میوه دادن آنها اموری است که باید تلاش شود تا توجه انسان‌ها به آن همراه با روزمرگی و غفلت نباشد؛ هر چند که زندگی شهری به خاطر استرس و دغدغه های خود، بزرگترین مانع برای توجه به طبیعت و کسب رزق معنوی از آن است، اما باید دانست که برای داشتن روح و روانی سالم، به بهره مندی از شگفتی ها و مواهب دنیای طبیعت احتیاج است.

اکثر مردمان شهرنشین کمبود وقت و نداشتن امکانات مالی را علل ناتوانی برای استفاده از طبیعت نام می‌برند، اما با نگاهی خردمندانه و زیرکانه می‌توان اذعان داشت که توجه به جوانه‌های شمشادی که در مسیر هر رهگذری سبز شده، گامی مثبت در تلطیف روحیه و فراهم کردن بستری مناسب برای تفکر توحیدی است.

جان کلام آن است که هر چند زندگی شهری و حاشیه های آن سبب شده تا رابطه انسان با طبیعت رو به سردی برود، اما توجه و محبت انسان به برخی از مظاهر آفرینش که هنوز در اطراف وی وجود دارد، سبب می‌شود تا انسان از آفرینش خداوندی و حکمت‌های آن غافل نماند.

ماهیت و چگونگی رابطه انسان با افراد همنوع خویش مبحث بسیار مهمی در اخلاق و آداب اجتماعی زندگانی است و بستری مهم برای داشتن زندگی سالم و روبه رشد؛ در نوع رابطه انسان‌ها با یکدیگر مقولات مهمی از جمله عیادت، محبت و دلسوزی برای همنوع و نیز یاری رساندن به آنها در مسیر زندگی از مهم ترین مباحث است.

همچنین رابطه انسان با طبیعت به عنوان مباحث مهم در طول مسیر زندگانی انسان مطرح است که عدم توجه یا حذف این رابطه سبب خلل پذیری رشد روحی-عقلانی آدمیان خواهد شد؛ به این ترتیب توجه به شگفتی‌های طبیعت و درک زیبایی های آن از عواملی است که در تعادل رفتار و تفکر انسانی نقش بسزایی دارد.