گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ معلولیت، محدودیت نیست. این جمله معروفی است که بدون شک بارها و بارها از طریق رادیو، تلویزیون، روزنامه ها، سایت ها و حتی در کوچه و بازار با آن برخورد داشته ایم، اما شاید خیلی از ما از خودمان بپرسیم که این جمله چه معنایی دارد؟ فرد معلول از چه محدودیت هایی رنج می برد؟ اصلاً محدودیت برای یک معلول به چه معناست؟ این سوال ها و هزاران سوال به ذهن خطور می کند و اگر کسی تجربه چنین اتفاقی و یا حداقل برخورد با کسانی که توانسته اند مشکل معلولیتشان را به نوعی حل کنند، نداشته باشد، نمی تواند به آنها پاسخ بدهد.
یکی از بخش های مهم زندگی معلولان، ورزش است. افراد بسیاری هستند که پس از دچار شدن به معلولیت، خیلی زود امید خود به زندگی را از دست می دهند، اما برخی دیگر نیز وجود دارند که از این اتفاق به نفع سوق پیدا کردن به سمت ورزش استفاده می کنند و حتی روی سکوی رقابت های بزرگ می روند. به هر حال ورزش برای فرد معلول فواید زیادی دارد؛ از نشاط و شادابی روحیه گرفته تا بهبود و آمادگی مناسب جسمانی.
متنی که در زیر آمده است، گفت و گوی «خبرگزاری دانشجو» با حمید بهلولی فرد معلولی است که 9 سال قبل پای چپش را از دست داد، اما هیچ گاه ناامید نشد و حالا یکی از بهترین شناگران آب های آزاد به حساب می آید:
«خبرگزاری دانشجو» - ابتدا کمی از زندگینامه و دلیل معلولیت خود صحبت کنید.
بهلولی: من 44 ساله و اهل تهران هستم. در سال 67 دچار مشکلی شدم و چند سال بعد و پس از عمل جراحی یکی از پاهایم از دیگری کوتاه تر شد. 11 سال به همین شکل به زندگی ادامه دادم، اما در سال 83 به دلیل تومور استخوانی که داشتم، پایم ورم کرد و پزشکان به ناچار پای راستم را قطع کردند.
«خبرگزاری دانشجو» - چه شد که به سمت ورزش رفتید؟
بهلولی: در دوران جوانی و پیش از معلولیت، در رشته بدنسازی فعالیت می کردم، اما حضورم در این ورزش خیلی جدی نبود. یادم هست روزی که پایم قطع شد، به خودم قول دادم به ورزش ادامه بدهم و شنا را به عنوان رشته آینده ام انتخاب کردم و خیلی زود وارد آن شدم و مهارت هایش را فرا گرفتم.
«خبرگزاری دانشجو» - گرایش به شنا چه تاثیری در زندگی تان داشت؟
بهلولی: شنا زندگی ام را به طور کلی عوض کرد و به من اعتماد به نفسی داد که شاید بسیاری از انسان های پولدار نیز مثل آن را ندارند. من پس از آموزش های ابتدایی، وارد تیم جانبازان و معلولان شدم و الان هم عضو تیم آب نوردی هستم. من سابقه شنا به میزان 7 تا 10 کیلومتر در دریای خزر و خلیج فارس را دارم و هم اکنون نیز هفته ای سه بار تمرین می کنم. اگر سن و سالم بالا نبود، می توانستم میزان تمرینات را بیشتر کنم. در واقع قطع شدن پایم، زندگی ام را زیر و رو کرد. ضمن اینکه شنا و در مجموع ورزش های آبی برای معلولان مثل دارو است و به همین دلیل دوست ندارم آن را ترک کنم.
«خبرگزاری دانشجو» - تاثیر ورزش روی شما به عنوان یک معلول فقط همین چیزها بود؟
بهلولی: قبل از آن که معلول شوم، نگاهم به زندگی خیلی سطح پایین بود. خیلی زود ناامید و عصبانی می شدم، اما حالا پخته تر هستم و آرامشم آنقدر زیاد شده که حوصله اطرافیانم گاهی اوقات از آن سر می رود. وقتی معلول شدم، نمی خواستم حسرت گذشته را بخورم، به همین دلیل وارد ورزش شدم. قطع شدن پایم خواست خدا و مشیت الهی بود. باید این مسیر دشوار را طی می کردم تا به آنچه حضرت حق می خواهد، نزدیکتر شوم. معلولیت از من آدم دیگری ساخت و باعث شد کسی که با یک تلنگر کوچک بهم می ریزد، مقاومت عجیبی پیدا کند.
«خبرگزاری دانشجو» - اوایل معلولیت چه شرایطی داشتید؟
بهلولی: خیلی خجالت می کشیدم بیرون از خانه با دو عصای مچی حرکت کنم، اما وقتی قهرمانان المپیک را از نزدیک دیدم، شوک مثبتی به من وارد شد. حضور در استخر آقای مدائن نیز این فرصت را داد تا بیشتر از همیشه شنا را وارد زندگی ام کنم و بدون شک همه این افراد کمک زیادی به بازگشت من به زندگی کردند.
«خبرگزاری دانشجو» - خودتان کدام یک را ترجیح می دهید؛ حمید بهلولی قبل از معلولیت یا حمید بهلولی بعد از معلولیت؟
بهلولی: هیچ کسی از اینکه یکی از اعضای حیاتی بدنش را در اختیار نداشته باشد، خوشحال نمی شود. من هم از این قاعده مستثنی نیستم، اما به لحاظ نگرشی، دیدم به زندگی کاملاً متفاوت شده و به جایی رسیده ام که می توانم ادعا کنم دوست ندارم دیگر آن حمید بهلولی سابق باشم. الان در سرمای هوای تهران هر بار که وارد استخر مجموعه شهید شیرودی می شوم، لذت می برم و خدا را بابت نعمت هایی که داده شکر می گویم.
«خبرگزاری دانشجو» - تا به حال پیش آمده که معلول دیگری با دیدن شما در زندگی اش تغییر ایجاد کند؟
بهلولی: از وقتی خودم به این شرایط دچار شدم، سعی کرده ام به خیلی ها روحیه و انگیزه بدهم. قبلاً در کلاس های آموزش شنا که کار آموزش را بر عهده داشتم، درباره این مسائل خیلی حرف می زدم و فکر می کنم بازخوردهایی خوبی نیز داشته است.
«خبرگزاری دانشجو» - به نظر شما برخورد جامعه با معلولان چگونه است؟
بهلولی: با وجود آن که در یک جامعه اسلامی زندگی می کنیم و در این دین بزرگ نیز سفارش بسیاری بر احترام به دیگران شده، اما باید بگویم که برخورد جامعه با معلولان خوب نیست و فرهنگ مناسبی در این باره وجود ندارد. درست است که کمک هایی به افراد معلول در کوچه و خیابان می شود، اما در مجموع شرایط را مساعد نمی بینم و حرف های خوبی در ارتباط با معلولان مطرح نمی شود. معلول نیز بخشی از این جامعه است، اما برخی ها به شکلی برخورد می کنند که انگار ما سهمی از این جامعه نداریم.
«خبرگزاری دانشجو» - شرایط و امکانات برای ورزش کردن معلولان را چطور ارزیابی می کنید؟
بهلولی: امکانات که خوب نیست، اما با این وجود شرایط در تهران بهتر از سایر نقاط کشور است. ورزش های آبی برای این قشر از جامعه خیلی مفید است و می تواند بار مالی زیادی را از سوی دولت بابت توانبخشی آنها بردارد، اما متاسفانه حتی یک استخر رایگان نیز وجود دارد. حتی استخر 9 دی که به نام جانبازان و معلولان ساخته شد، فقط در اختیار این قشر قرار نمی گیرد. در مجموع حمایتی صورت نمی گیرد و ما فقط به روزهای آینده و بهبود شرایط دل خوش هستیم.
«خبرگزاری دانشجو» - به عنوان یک معلول چه تعریفی از توانمندی دارید؟
بهلولی: به نظرم همین که یک معلول بتواند پشتکار خود را حفظ کند، بزرگترین توانمندی را در اختیار دارد. با این پشتکار می توان به هر جایی که خواست، رسید.
ارسال نظرات