مجید ابهری در گفتگو با خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، گفت: مسلما محبت و ابراز علاقه، خواست طبیعی هر کودکی است که از این طریق می‌توان چشمان کودک را به آینده‌ای زیبا روشن کرد و راه و رسم زیستن را در دل او زنده کرد.
وی ادامه داد: محبت همچون آب برای کودک حیاتی است از طرفی نوع محبتی که کودک به آن نیاز دارد با سایر افراد متفاوت است بهتر است باور کنیم که محبت والدین نسبت به فرزند به‌گونه‌ای عجیت در تعیین سرنوشت آینده او مؤثر است. ابهری تصریح کرد: کودکی که از جانب مادرش محبت نبیند دائما دچاراحساس ناراحتی و عصبانیت است.
احساسات این کودک در مسیری نادرست حرکت می‌کند و تنها به خواسته‌های شخصی خود فکر می‌کند و دچار خودخواهی است.
وی ادامه داد: چنین کودکی که با این روش تربیت و پرورش یابد، در برابر هر محبتی چه تصنعی چه واقعی تسلیم می‌شود به این ترتیب بسیاری از دختران و پسرانی که در سنین نوجوانی دچار انحرافات اخلاقی و آسیب‌های اجتماعی می‌شوند افرادی هستند که در کودکی با کمبود محبت و عاطفه از جانب والدین خویش مواجه بوده‌اند.
ابهری تأکید کرد: هم‌چنین محبت‌های بی‌حساب باعث رشد گلخانه‌ای کودک می‌شود.
یعنی اگر این کودک در شرایط متفاوتی قرار بگیرد ممکن است بشکند، فرسوده شود به این ترتیب احساس اعتماد به نفس و استقلال کودک از بین می‌رود. این کودکان در بزرگسالی هم نمی‌توانند جایگاهی برای خود ایفا کنند. چون توقعات آن‌‌ها از جانب دیگران خریدار ندارد و همین امر موجب ایجاد حس شکست و ناراحتی در این افراد می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: پس با توجه به نکات مذکور به این نتیجه می‌رسیم که محبت باید به اندازه‌ای و با قاعده و اصول خاصی صورت گیرد و اگر در مسیر خود حرکت نکند نتایج مناسب و مطلوبی ندارد.