از دام تبلیغات اغواکننده تا رنج مضاعف بیکاران

گروه اشتغال «خبرگزاری دانشجو»، سمانه سلمانی ماهینی- اشتغال به‌عنوان یکی از دغدغه‌های مهم سیاست‌گذاران اقتصاد کشور، همواره در کانون توجهات قرار داشته است.

اثرگذاری مستقیم اشتغال و یا بیکاری افراد در امرار معاش سبب شده است تا در کنار تورم و گرانی، یکی از مهمترین مسائل فعلی بخش اقتصاد کشور، بیکاری و آمارهای متعدد آن باشد.

از سوی دیگر هر زمان که صحبت از اشتغال و رفع موقت آن شده است، هم برنامه‌های بلندمدت به حاشیه رفته است و هم راهکارهای خلق‌الساعه وارد عرصه مدیریت کلان کشور شده است.

وام‌های خوداشتغالی، آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای و البته همایش‌های رنگارنگ، راه‌حل‌های امتحان شده برای رفع مشکلات بیکاری در کوتاه‌مدت و میان‌مدت بوده است که هر یک به نوبه خود در هر چه پیچیده‌تر کردن بازار اشتغال، سهم داشته‌اند.

در چنین فضایی، بنگاه‌های کاریابی نیز وارد عمل شده‌اند. بنگاه‌هایی که مشخص نیست دقیقاً چند درصد از مشکل اشتغال را حل کرده‌اند و اصولاً چه نیازی به وجود آنها احساس می‌شود.

با همه این توصیفات، شاید بغرنج‌ترین بخش بازار اشتغال که تبعات عمیق فرهنگی، اجتماعی و روانی فراوانی برای جامعه در پی دارد، مربوط به آگهی‌های ریز و درشتی می‌شود که صفحات آگهی‌های روزنامه‌های کثیرالانتشار را به خود اختصاص داده است.

تبلیغاتی که در این صفحات وجود دارد بعضاً تشدید کننده مشکل کاریابی هستند تا حلال آن. عدم توجه به شئونات اسلامی تحت عنوان استخدام منشی و امثال آن و سرکیسه کردن کارجویان به بهانه آموزش قبل از آغاز کار، تنها دو نمونه از آگهی‌های دردسرساز تحت عنوان آگهی استخدام هستند.

البته این بازار آشفته که به عرصه "اشتغال" شهرت یافته است، اخیراً میزبان پدیده دیگری نیز شده است.

تبلیغات اغواکننده کاریابی که فقط و فقط با هدف جلب نظر مخاطبان و برای پر کردن جیب برخی افراد انجام می‌شود؛ تبلیغاتی که در آن به کارجویان وعده درآمد بالا، خرید مسکن، تهیه خودرو و حتی ازدواج داده می‌شود!

اینکه متولی برخورد با چنین آگهی‌هایی بر عهده کیست، شاید چندان مشخص نباشد؛ اینکه روی دیوار پایتخت کشور اقدام به نصب چنین آگهی‌ عجیبی می‌شود، می‌تواند نهادهای مختلفی همچون شهرداری، وزارت کار، نیروی انتظامی و ارگان‌های مختلف دیگر را به چالش بکشد.

ناگفته نماند که معضل بیکاری سبب ایجاد تنش‌های روحی و روانی در جامعه خصوصاً افرادی می‌شود که مستقیماً با چنین مشکلی دست به گریبان هستند؛ حال چه نیازیست که با چنین تبلیغات اغواکننده‌ای، روح و روان کارجویان و نیروهای فعال جامعه را به بازی بگیریم؟ سئوال اصلی اینجاست که مسئول برخورد با این تبلیغات عجیب و اغواکننده چه کسی است؟