به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، لویی ون گال قبل از بازیِ مقابلِ ساوتهمپتون در یادداشتهایِ هفتگی‌اش نوشت که: «طبیعتا خوشحالم که حالا بیشتر گل می‌زنیم و مقابلِ دروازه‌یِ حریفان خطرناک‌تریم. تیم هفته به هفته در حالِ پیشرفت است.» کنایه‌یِ روزگار بیش از این نمی‌توانست دامنِ ون گال را بگیرد. درست بعد از اینکه ون گال، و هواداران، پرتویِ امیدی برایِ تیمشان دیدند، تئاترِ رویاها دوباره بدل به شبی تیره و تار شد و تک گلِ چارلی آستین شکستی دیگر برایِ یونایتد به همراه آورد.
خطِ دفاعیِ یونایتد نقطه‌یِ قدرتِ آنها در این فصل بوده و البته بخشی از دلیلِ کسالت‌بار بودنِ بازیشان. اما در این بازی انگار از همان ابتدا معلوم بود که ساوتهمپتون بالاخره از یک موقعیتِ خودش استفاده خواهد کرد. تیمِ رونالد کومن هم از نظرِ بازیِ خسته‌کننده و بدونِ جذابیت چیزی از تیمِ ون گال کم نداشت، اما به گفتهیِ خودِ ون گال مشخص بود که آنها منتظرِ خسته شدن و هول شدنِ یونایتد بودند تا ضربه‌یِ نهایی را بزنند.
11 نیمه‌یِ اولِ اخیرِ بازی‌هایِ یونایتد در اولدترافورد با 10 تساویِ بدونِ گل و یک پیروزیِ 1-0 برایِ نوریچ سیتی همراه بوده است. آخرین بازیکنی که در نیمه‌یِ اول یک بازی در اولدترافورد گل زد، کمرون جروم در 19 دسامبر بود و آخرین بازیکنِ یونایتد که موفق به کسبِ چنین افتخاری شد خوان ماتا، از رویِ ضربه‌یِ پنالتی مقابلِ ولفسبورگ، در ماهِ سپتامبر بود!
وقتی نیمه‌یِ دوم شروع شد، هوادرانِ یونایتد هم شروع به هو کردنِ تیمشان کردند. نماهایِ بسته‌ای که از صورتِ این هوداران می‌دیدیم، بهترین انعکاسِ سینماییِ وضعیتی بود که تیمِ ون گال داشت. بعد از گلِ چارلی آستین، مهاجمی که یکی از بهترین خریدهایِ ژانویه در کلِ اروپا بوده (در حالیکه یونایتد حتی یک مهاجمِ کلاسیک در تیمش ندارد)، هواداران شروع به ترکِ استادیوم کردند. آیا بازهم همه نگرانِ ترافیک بودند؟ شاید نه. وقتی خودِ ون گال هم قبول دارد که تیمش باید هو می‌شد، شاید نه.
همه چیز واضح است و تمامِ سناریوهایِ ممکن، که یکی از آنها منطقی‌ترین و جذاب‌ترین به نظر می‌رسد، پیش رویِ مدیرانِ یونایتد. تنها سوال این است که این مدیران چقدر دیگر می‌خواهند صبر کنند و تا کجا حاضرند تیمشان را فدایِ حفظِ پرستیژِ "اعتماد به مربی"شان کنند؟
نیک میلر