یادداشت/
گروه اقتصادی «خبرگزاری دانشجو»- فاطمه اسماعیلی؛ داووس؛ نام دهکده‌ای زیبا که در منطقه‌ای سرد و کوهستانی است که در سوئیس قرار دارد؛ دهکده‌ای که مردم آن 50 سال پیش فکر نمی‌کردند زمانی شاهد گفت‌و‌گوهای داغ سیاسی و اقتصادی با حضور بسیاری از کشورهای دنیا باشند.
مجمع جهانی اقتصاد اولین بار در ژانویه سال 1971میلادی در داووس راه‌اندازی شد. این اجلاس همه ساله با حضور بیش از 2500 تن از رهبران اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و همچنین نخبگان علمی و رسانه‌ای در این مکان برگزار می‌شود. در آغاز، این مجمع با دیدار گروهی از رهبران تجاری تحت نظارت کمیسیون اقتصادی اروپا و اتحادیه صنعتی اروپا شروع به کار کرد و بر روی چگونگی برقرار کردن یک رابطه اقتصادی کارآمد بین شرکت‌های اروپایی و آمریکایی متمرکز بود، اما با گذشت زمان دامنه موضوعات آن گسترش یافت و نشست داووس تغییر شکل داد.
در سال 1973فروپاشی مکانیزم نرخ تبادل ارز و همچنین آغاز جنگ میان رژیم صهیونیستی و مردم فلسطین سبب شد مرکز توجه این اجلاس به سمت مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تغییر یابد.
در نگاه اول، اجلاس داووس نشستی تماماً مثبت به نظر می‌رسد، اما با انتقادات بسیاری همراه است. در میان این انتقادها می‌توان از تبدیل شدن این اجلاس به مکانی برای بحث، گفتگو و مبادلات تجاری مرفه‌ترین تجار دنیا با رهبران سیاسی پرنفوذ کشورها اشاره کرد. به عنوان نمونه، دیدار مدیرعامل شرکت‌های یاهو و همچنین گوگل در نشست امسال با نتانیاهو رئیس‌جمهور اسرائیل از اینگونه مراودات حاضران در این اجلاس است.
پرواضح است که در حال حاضر منفعت‌طلبی هدف نخستین این اجلاس است و خبری از حل معضلات اقتصادی همچون فقر در سراسر جهان نیست.
تحقیقات به عمل آمده برخی کارشناسان اسلامی نشان داد که این اجلاس در واقع سازمانی بین‌المللی و غیرانتفاعی است که توسط کلاس شواب یکی از اعضای کمییته سری 300 و با هدف تسهیل در تشکیل و استقرار نظام جهانی (NOW) و دولت جهانی صهیون تاسیس شد. مکانی که با هماهنگ‌سازی بازیگران و نخبگان علمی از سراسر جهان، همه دنیا را برای رسیدن به اهداف خود و تشکیل اردوگاه نظم نوین جهانی به خدمت گرفت.
می‌توان گفت اجلاس جهانی داووس همان شکل تلطیف یافته رسانه‌ای بیلدربرگ است. با همان ساختار و همان اهداف. با این تفاوت که برخلاف بیلدربرگ این اجلاس برای تمامی دنیا برجسته‌سازی و رسانه‌ای گشته است. هر ساله ابرسرمایه‌داران ماسونی جهانی عضو بیلدربرگ به طور صریح برای بررسی روندها، چالش‌ها و پروژه‌های خود در سراسر دنیا به ویژه کشورهای خاورمیانه از جمله ایران، سوریه، لبنان و فلسطین دور هم جمع شده و تصمیم‌گیری می‌کردند. در داووس نیز همین رخدادها به وقوع می‌پیوندد، اما با ظاهری جذاب و تحت عنوان مباحثی چون مبارزه با تروریسم، تحقق جامعه مدنی، آموزش نسل‌های آینده، محیط زیست و در نهایت تشکیل جامعه جهانی و ...
با نگاهی گذرا متوجه این موضوع می‌شویم که اکثر دعوت‌شدگان به این اجلاس را صهیونیست‌ها و یهودیان تشکیل می‌دهند، البته در کنار آنان از افراد و کشورهای مخالف سیاست‌های صهیونیست هم دعوت شده تا ضمن پوشش واقعیت‌های موجود، به نوعی دست به اجرای یک نمایش خیمه‌شب‌بازی با این افراده زده و درب‌های صحبت با این کشورها را باز کنند.
از نمونه‌های آشکار این ادعا، اعطای جایزه صلح این اجلاس تحت عنوان «روح داووس» به سیمون پرز، رئیس جمهور جنایتکار رژیم صهیونیستی می‌باشد. خنده‌دار است که رئیس اجلاس جهانی اقتصاد با معرفی این فرد، وی را یک نمونه جهانی و دارای شخصیتی ویژه معرفی کرد که نقش بسزایی در روند صلح داشته است. علت انتخاب شیمون پرز، علاوه بر نقش بی‌مثال وی در روند صلح، فعالیت‌های ویژه‌اش در دو عرصه اقتصاد وتکنولوژی عنوان شده است. پرز نیز پس از دریافت جایزه مذبور که شبیه زنگوله بود، تاکید کرد این زنگ را برای صلح در خاورمیانه به صدا در خواهد آورد.
اعطای این جایزه به رئیس رژیم غاصب صهیونیستی درحالی است جنایت‌های این رژیم تحت ریاست پرز آنقدر زیاد است که نیازی به بازگو کردن آن نیست. اشغال سرزمین فلسطین و جنایاتی که به صورت روزانه در برابر دید مجامع بین المللی و سازمان‌های مدعی دفاع از حقوق بشر درحال ارتکاب ضد ملت فلسطین است. بر کسی نیز پوشیده نیست که امروز سوریه تاوان حمایت خود از مقاومت منطقه را می‌دهد و کار ویژه جبهه مقاومت نیز مبارزه با رژیم صهیونیستی است.
پس می‌توان این پرسش را مطرح نمود که با این همه قراین و شواهد، آیا نباید به ماهیت صلح‌طلبانه نهادهایی مثل مجمع جهانی اقتصاد شک کرد که به جنایتکاری همانند شیمون پرز جایزه صلح اهدا می‌کنند؟
ارسال نظرات