گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو_ علی کربلایی اوج‌گيري تیم پرسپولیس از هفته‌هاي مياني نيم فصل اول گذشته آغاز شد و اين تيم بدون رقيب شروع به پشت سر گذاشتن رقبا كرد. نقطه قوت پرسپوليس علاوه بر قدرت فوق‌العاده محسن مسلمان در ارسال پاس‌هاي كليدي، بال‌هاي كناري اين تيم هستند. در سمت راست گاهي فرشاد احمدزاده و گاهي رامين رضاييان و در سمت چپ، اميدعاليشاه يا وحيد اميري حضور دارند. تمام اين بازيكنان تكنيكي و با قدرت سانتر بالا هستند. در فصل جاري حملات پرسپوليس كاملا به كناره‌ها متمايل شده و اكثر گل‌هاي اين تيم روي سانتر از جناحين به ثمر رسيده است.
ماشين‌سازي در بازي گذشته و نفت آبادان در بازي قبل‌تر از آن، با سانتر از جناح راست توسط رامين رضاييان زانو زدند. فصل گذشته هم اميدعاليشاه با 9پاس گل بهترين پاسور اين تيم بود كه اكثرا پاس‌هايش را با سانتر از سمت چپ ارسال مي‌كرد. براي مهار اين بال‌هاي قدرتمند تنها يك راه وجود دارد. اين كه تيم حريف پرسپوليس، با دستور تاكتيكي از نفوذ و درگير شدن مدافعان كناري‌اش به شدت دوري كند.
در عوض اين كار، هافبك‌هاي كناري تيم‌ها با گوش‌هاي پرسپوليس درگير شوند و مدافعان كناري تنها به پوشش بپردازند. كاري كه استقلال تهران اين فصل انجام داد و اس خوزستان با تكرار همين روش، نگذاشت موقعيت خاصي روي دروازه‌ش خلق شود. اين امر شايد شانس حمله كردن را از تيم خودي بگيرد، اما جلوي خلق موقعيت‌هاي بسيار ارتش سرخ را هم مي‌گيرد. با اين كار آمار تيم در موقعيت دادن به حريف فوق‌العاده پايين مي‌آيد و تنها خلاقيت‌هاي فردي بازيكنان پرسپوليس است كه به كار برانكو مي‌آيد.
برانكو اين فصل محتاط‌تر از قبل شده و به مدافعان كناريش اجازه نفوذ زيادي نمي‌دهد، بنابراين برتري عددي فوق‌العاده‌ش را هم در حمله از دست داده است. بنابراين تنها با 5بازيكن حمله مي‌كند و هافبك دفاعي تيم هم گاهي به كمك مهاجمان مي‌آيد.
ارسال نظرات