به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، علیرضا یارقلی درباره بیماریهای پوستی اظهار کرد: از بیماریهای پوستی که در متون طب ایرانی به آنها اشاره شده، می‌توان به ورم‌ها و بثورات مانند کهیر(شری) آکنه (بثور لبنیه) دمل، کیست‌ها (سعله)، عفونت‌ها (آتشک و ...)، گزیدگیها (بلخیه)، نفاطات و نفاخات (شبیه پمفیگوس و پمفیگوئید)، طواعین، اورام صلبه، لنفادنوپاتی‌ها (خنازیر و فوجشلا) و تغییرات رنگی مانند برص ابیض(ویتیلیگو) و اسود، بهق ابیض و اسود، کلف(ملاسما)، برش و نمش (کک و مک)، خال و قوبا(پسوریازیس) اشاره کرد.
وی افزود: بیماریهای پوستی به سبب اینکه از جنس عصب پوست هستند و دارای عنصر خاک یا سودا بوده، این امر باعث سختی و تراکم آن می‌شود لذا درمان آنها نیز به آرامی صورت می‌گیرد البته در بسیاری از این موارد، درمان بر اساس آموزه‌های مکتب طبی ایرانی نسبت به طب غربی، سریع‌تر، پایدارتر، موثرتر و متنوع‌تر است.
این عضو انجمن علمی طب سنتی ایران تصریح کرد: در بررسی و درمان اختللالات پوستی (پس از بررسی و اصلاح اعضای داخلی)، تقویت اعضای رئیسه و اصلی بدن، به ویژه کبد نیز بسیار مهم است چرا که کبد نقش اساسی در تولید اخلاط چهارگانه سالم در بدن دارد.
یارقلی یادآور شد: مثلا ممکن است خلطی سالم در کل بدن زیاد شود و همراه خون به پوست بیاید و ایجاد عارضه کند برای مثال تولید سودای زیاد، باعث تیرگی پوست و تولید صفرای زیاد، باعث زردی پوست می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: بیماریهای مزمن، کم‌غذایی، کم‌خونی، غم زیاد، دردهای شدید و نزدیکی کردن بسیار، از دیگر علل اصلی تغییرات پوستی هستند.