در ذهن حناچی چه می‌گذرد؟
به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، پیروز جناچی شهردار تهران در طرحی که به هیات دولت ارائه داده، به‌دنبال ساخت واحد‌های مسکونی ۳۰ متری در پایتخت است تا محل اسکان مردم شود.
ظاهرا این طرح متعلق به پیروز حناچی شهردار پایتخت است، اما اگر به پیشینه طرح‌هایی با ماهیت قفس-مسکن رجوع شود، مشخص می‌شود که این طرح بار‌ها توسط تیم اقتصادی حاکم کنونی مطرح شده است.
عبدالله جاسبی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ و زمانیکه مردم ایران خانه‌های شخصی ۲۰۰ متری را کوچک می‌دانستند، خواستار ساخت آپارتمان‌های ۷۵ متری شد. عباس آخوندی وزیر سابق مسکن و شهرسازی هم در سال ۱۳۹۳ از لزوم ساخت خانه‌های ۳۸ متری برای مردم خبر داد و پیروز حناچی با تقلیل متراژ مطلوب کابینه حسن روحانی برای منازل مسکونی مردم؛ به ۳۰ متر، رکورد پیشینیان را جا به جا کرد.
علی ربیعی سخنگوی دولت در یک نشست خبری در پاسخ به پرسشی درباره واحد‌های ۳۰ متری گفت: ساخت خانه‌های ۳۰ متری پیشنهاد پیروز حناچی شهردار تهران بود که براساس آن وزارت کشور مکلف شد در شهر‌های بزرگ و کلانشهر‌ها با شهرداری‌ها مذاکراتی انجام دهد که شهرداری‌ها ساخت واحد‌های کوچک متراژ را برای زندگی چند ساله برخی خانوار‌ها برنامه‌ریزی کنند.
موضوع چیست؟
دولت حسن روحانی و به‌عبارت دقیق‌تر مدیران این دولت که از ۴۰ سال تاریخ انقلاب بیش از ۳۰ سال در راس هرم تصمیم‌گیری حضور داشته‌اند، به‌دنبال اتخاذ هر راه‌حلی برای حل مشکل مسکن غیر از راه‌حل اصلی هستند. از پرداخت وام‌های با اقساط نجومی گرفته تا خانه‌های ۳۰ متری در طرح‌های آن‌ها جای دارد، اما خبری از فعالیت‌های زیربنایی مانند حذف قیمت زمین از هزینه کل ساخت نیست.
آن‌ها در تمام دوره پس از انقلاب تلاش خود را برای بیرون کشیدن پای دولت چه در حوزه سیاستگذاری و چه در حوزه اجرا از بخش مسکن به‌کار برده و بازار املاک ایران را به یکی از بی‌قانون‌ترین بازار‌های املاک در دنیا تبدیل کرده و باعث شده‌اند در تمام تاریخ انقلاب غیر از طرح مسکن مهر، هیچ کنشگری دیگری ازسوی دولت‌ها در حوزه مسکن اتفاق نیفتد.
اگرچه مدیران مذکور بهانه این بی‌عملی را در این ادعای بدون سند می‌دانند که تصدی‌گری دولت در بخش مسکن مضر است، اما حتی در حوزه سیاستگذاری هم کوچکترین تحرکی از خود نشان نداده و برخی از آن‌ها به فعالیت در چارچوب بخش خصوصی در انبوه‌سازی مشغولند. انبوه‌سازی‌هایی که نه نشانی از کیفیت به‌روز و با فناوری‌های نو در خود دارد و نه مکانی برای آسایش خانواده‌ها ایجاد کرده است. گسترش واژه بساز-بنداز در بین مردم میراث حاکمیت این تفکر در ۳۰ سال اخیر است که نشان از تبدیل مردم جویای خانه به قربانیانی در دست حاکمان بر بخش مسکن این کشور دارد.
در بخش مسکن ایران؛ سهم زمین در قیمت تمام شده بنا گاه به رقم عجیب ۹۰ درصد هم می‌رسد و به‌ندرت کمتر از ۵۰ درصد است، اما مدیران کنونی به‌جای اینکه زمین را رایگان در اختیار مردم قرار دهند تا مشکل مسکن به‌طور زیربنایی حل شود، مدام مسائل حاشیه‌ای مطرح می‌کنند.
مسعود زریبافان معاون سابق رییس جمهور و از طراحان اصلی طرح مسکن مهر؛ چندی پیش در مصاحبه با خبرگزاری تسنیم با انتقاد از سیاست دولت در بخش مسکن گفت: اینکه مدیران در پنت‌هاوس زندگی کنند و بعد برای مردم نسخه آپارتمان‌های ۳۸ متری بپیچند که باید با پس‌انداز ۳۰ سال کار خریداری شود نه عادلانه است و نه عاقلانه، و مورد پذیرش ما نیست.
ایرانی یکی از معدود کشور‌هایی است که برخلاف قواعد مسلم اقتصادی شاهد عقبگرد فناوری ساخت مسکن بوده و خانه‌های قدیمی آن کیفیت بهتری از خانه‌های نوساز دارد که ۱۰ ساله کلنگی محسوب می‌شوند، درحالیکه فناوری به عقب باز نگشته و مدام شاهد ظهور اختراعات و نوآوری‌ها هستیم.
اصرار عملی حناچی بر تنگ‌تر کردن حلقه آپارتمان‌های قفس‌مانند بر گردن ایرانیان، نشان می‌دهد که دکترین دولت که به‌دنبال ایجاد مسکن مبتنی بر رفاه مردم نیست، همچنان ادامه دارد، و مدیران کنونی علیه رفاه عمومی فعالیت می‌کنند. شهردار تهران که با نمایش دوچرخه‌های نارنجی خیابان‌ها را پر کرده، در خفا به دنبال حبس بیشتر مردم در خانه‌هایی است که نه نشانی از رفاه و سبک زندگی اسلامی دارد و نه نشانی از هویت ایرانی و قیمت ارزان. طرح بعدی دولت به‌دنبال آپارتمان‌های چندمتری است؟
ظاهرا این طرح متعلق به پیروز حناچی شهردار پایتخت است، اما اگر به پیشینه طرح‌هایی با ماهیت قفس-مسکن رجوع شود، مشخص می‌شود که این طرح بار‌ها توسط تیم اقتصادی حاکم کنونی مطرح شده است.
عبدالله جاسبی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ و زمانیکه مردم ایران خانه‌های شخصی ۲۰۰ متری را کوچک می‌دانستند، خواستار ساخت آپارتمان‌های ۷۵ متری شد. عباس آخوندی وزیر سابق مسکن و شهرسازی هم در سال ۱۳۹۳ از لزوم ساخت خانه‌های ۳۸ متری برای مردم خبر داد و پیروز حناچی با تقلیل متراژ مطلوب کابینه حسن روحانی برای منازل مسکونی مردم؛ به ۳۰ متر، رکورد پیشینیان را جا به جا کرد.
علی ربیعی سخنگوی دولت در یک نشست خبری در پاسخ به پرسشی درباره واحد‌های ۳۰ متری گفت: ساخت خانه‌های ۳۰ متری پیشنهاد پیروز حناچی شهردار تهران بود که براساس آن وزارت کشور مکلف شد در شهر‌های بزرگ و کلانشهر‌ها با شهرداری‌ها مذاکراتی انجام دهد که شهرداری‌ها ساخت واحد‌های کوچک متراژ را برای زندگی چند ساله برخی خانوار‌ها برنامه‌ریزی کنند.
موضوع چیست؟
دولت حسن روحانی و به‌عبارت دقیق‌تر مدیران این دولت که از ۴۰ سال تاریخ انقلاب بیش از ۳۰ سال در راس هرم تصمیم‌گیری حضور داشته‌اند، به‌دنبال اتخاذ هر راه‌حلی برای حل مشکل مسکن غیر از راه‌حل اصلی هستند. از پرداخت وام‌های با اقساط نجومی گرفته تا خانه‌های ۳۰ متری در طرح‌های آن‌ها جای دارد، اما خبری از فعالیت‌های زیربنایی مانند حذف قیمت زمین از هزینه کل ساخت نیست.
آن‌ها در تمام دوره پس از انقلاب تلاش خود را برای بیرون کشیدن پای دولت چه در حوزه سیاستگذاری و چه در حوزه اجرا از بخش مسکن به‌کار برده و بازار املاک ایران را به یکی از بی‌قانون‌ترین بازار‌های املاک در دنیا تبدیل کرده و باعث شده‌اند در تمام تاریخ انقلاب غیر از طرح مسکن مهر، هیچ کنشگری دیگری ازسوی دولت‌ها در حوزه مسکن اتفاق نیفتد.
اگرچه مدیران مذکور بهانه این بی‌عملی را در این ادعای بدون سند می‌دانند که تصدی‌گری دولت در بخش مسکن مضر است، اما حتی در حوزه سیاستگذاری هم کوچکترین تحرکی از خود نشان نداده و برخی از آن‌ها به فعالیت در چارچوب بخش خصوصی در انبوه‌سازی مشغولند. انبوه‌سازی‌هایی که نه نشانی از کیفیت به‌روز و با فناوری‌های نو در خود دارد و نه مکانی برای آسایش خانواده‌ها ایجاد کرده است. گسترش واژه بساز-بنداز در بین مردم میراث حاکمیت این تفکر در ۳۰ سال اخیر است که نشان از تبدیل مردم جویای خانه به قربانیانی در دست حاکمان بر بخش مسکن این کشور دارد.
در بخش مسکن ایران؛ سهم زمین در قیمت تمام شده بنا گاه به رقم عجیب ۹۰ درصد هم می‌رسد و به‌ندرت کمتر از ۵۰ درصد است، اما مدیران کنونی به‌جای اینکه زمین را رایگان در اختیار مردم قرار دهند تا مشکل مسکن به‌طور زیربنایی حل شود، مدام مسائل حاشیه‌ای مطرح می‌کنند.
مسعود زریبافان معاون سابق رییس جمهور و از طراحان اصلی طرح مسکن مهر؛ چندی پیش در مصاحبه با خبرگزاری تسنیم با انتقاد از سیاست دولت در بخش مسکن گفت: اینکه مدیران در پنت‌هاوس زندگی کنند و بعد برای مردم نسخه آپارتمان‌های ۳۸ متری بپیچند که باید با پس‌انداز ۳۰ سال کار خریداری شود نه عادلانه است و نه عاقلانه، و مورد پذیرش ما نیست.
ایرانی یکی از معدود کشور‌هایی است که برخلاف قواعد مسلم اقتصادی شاهد عقبگرد فناوری ساخت مسکن بوده و خانه‌های قدیمی آن کیفیت بهتری از خانه‌های نوساز دارد که ۱۰ ساله کلنگی محسوب می‌شوند، درحالیکه فناوری به عقب باز نگشته و مدام شاهد ظهور اختراعات و نوآوری‌ها هستیم.
اصرار عملی حناچی بر تنگ‌تر کردن حلقه آپارتمان‌های قفس‌مانند بر گردن ایرانیان، نشان می‌دهد که دکترین دولت که به‌دنبال ایجاد مسکن مبتنی بر رفاه مردم نیست، همچنان ادامه دارد، و مدیران کنونی علیه رفاه عمومی فعالیت می‌کنند. شهردار تهران که با نمایش دوچرخه‌های نارنجی خیابان‌ها را پر کرده، در خفا به دنبال حبس بیشتر مردم در خانه‌هایی است که نه نشانی از رفاه و سبک زندگی اسلامی دارد و نه نشانی از هویت ایرانی و قیمت ارزان. طرح بعدی دولت به‌دنبال آپارتمان‌های چندمتری است؟
ارسال نظرات