به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو؛ جواد موگویی در صفحه اینستاگرام خود می‌نویسد:
رفتم بیمارستان مسیح دانشوری.
در داراباد بالای شهر تهران. تاریک و ظلمات بود.
دویست متری پیاده رفتم تا رسیدم به پذیرش.
یک‌هو پیرزنی داد زد که «خب من این رو کجا ببرم؟» پرستار گفت: «نمیدانم خانم! بخدا تخت خالی نداریم. بخدا نداریم.»
در داراباد بالای شهر تهران. تاریک و ظلمات بود.
دویست متری پیاده رفتم تا رسیدم به پذیرش.
یک‌هو پیرزنی داد زد که «خب من این رو کجا ببرم؟» پرستار گفت: «نمیدانم خانم! بخدا تخت خالی نداریم. بخدا نداریم.»
پیرزن گوله گوله اشک می‌ریخت. شوهرش پیرمردی بود ۷۰ساله. با سابقه دیابت، بیماری قلبی و فشار خون. داشت در تب میسوخت. جواب کرونایش هم مثبت بود.
ریه اش کاملا عفونی شده بود، پزشک هم دستور بستری داده بود.
پریدم وسط حرفشان. به پرستار گفتم کجا ببرند؟
گفت: «نمیدانم! اینجا ۱۹۶ نفر در نوبت بستری هستند. همه فکر می‌کنند مسیح دانشوری معجزه می‌کنه! بابا! بقیه بیمارستان‌ها هم هستند برید ببینید کجا خالی است.»
گفتم مگه سامانه‌ای ندارید که بگه کجا تخت خالی داره؟!
گفت: «ای آقا! سامانه کجا بود!»
سرم داشت گیج میرفت! مگر می‌شود یک سامانه ساده نباشد که طرف آواره بیمارستان‌ها نشود.
فوری زنگ زدم به دکتر احمدرضا. از وقتی دوران نقاهتش تمام شده دوباره برگشته به بیمارستان امام خمینی. عجب جوان مردی ست. به قول شهید چمران وقتی شیپور جنگ نواخته می‌شود مرد از نامرد مشخص می‌شود.
القصه! زنگ زدم به احمدرضا. گفت: بیاورشان اینجا. تخت خالی هست.
به همین راحتی حل شد. با یک زنگ ساده. عجیب است! وزارت بهداشت یک سامانه ساده پذیرش بیمارستان ندارد یا اگر هم دارد به کار نیست!
باید این سامانه را راه اندازی یا فعال کرد. الان دارم فکر می‌کنم چگونه با کمک نیرو‌های مردمی این کار را کنیم. اما اول باید وزارت بهداشت را هماهنگ کنیم؛ و تجهیزاتش را فراهم.
افرادی که دوست دارند کمک کنند بگوش باشند تا خبرشان کنیم.
ارسال نظرات