گزارش|
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، اگر فرض کنیم که در کشوری نیاز‌های اولیه همه جمعیت آن‌ها تامین می‌شود، در گام دوم دولت‌ها موظف به تامین نیاز‌هایی همچون امنیت و سلامت هستند. نظام سلامت در هر جامعه‌ای اهمیت دارد و قوانین متعددی نیز تدوین می‌شود تا شرایط ارائه خدمات درمانی به صورت مساوی بین همه اقشار تقسیم شود. در بیشتر کشور‌های جهان سیستم درمانی با استفاده از بیمه اجباری بوده و در برخی کشور‌ها خدمات اولیه درمان رایگان است. البته هستند کشور‌هایی مثل آمریکا و دانمارک که از نظر پزشکی جایگاه بالایی در جهان دارند، اما در حوزه نظام سلامت رتبه آخر در جهان را از آن خود کرده‌اند.
ایران نیز تلاش کرده تا در حوزه درمان توزیع مناسبی داشته باشد، اما برخلاف دارا بودن پزشکان مجرب، کادر درمانی با سواد و دانشگاه‌های علوم پزشکی پیشرفته در حوزه نظام سلامت آنطور که باید خدمت رسانی نمی‌کند. گذرتان به بیمارستان‌ها دولتی اگر افتاده باشد صف‌های طولانی و تخت‌های پری را خواهید دید که کار را برای اندک پرستاران سخت‌تر می‌کند، مسئله‌ای که احتمالا در هیچ بیمارستان خصوصی و کلینیکی به چشم نمی‌آید. انگار یک جور‌هایی نظام درمانی ما شده حکایت از آن دارد «هر چقدر پول بدهی همانقدر آش میخوری»
متاسفانه عدم رسیدگی مطلوب، هزینه‌های بالای درمان و کمبود فضا‌های بیمارستانی موجب شده تا قشر آسیب پذیر جامعه به دلیل عدم توان در پرداخت هزینه‌ها کمتر به مراکز درمانی مراجعه کرده و یا زمانی می‌کند که کار از کار گذشته است. به یقین بخشی از این خدمات دهی‌ها به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و بخش دیگر آن به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی باز می‌گردد، اما سوال اینجاست اگر بیماری نتواند از پس هزینه‌ها بر بیاید و بیمه هم نداشته باشد باید چه کند؟
با ایجاد تغییرات در سیستم نظام سلامت دستمزد پزشکان چند برابر افزایش پیدا کرد و به نوعی در حوزه درمان پزشکی سالاری حاکم در حالی که سایر کادر و بخش‌های درمانی تغییر محسوسی نداشته‌اند، از سوی دیگر جمع آوری دفترچه‌های بیمه قدیمی و جایگزینی دفترچه بیمه سلامت باز هم مشکلاتی را برای افراد کم درآمد و کم بضاعت ایجاد کرد. برخی هزینه‌های درمانی و جراحی‌ها مشمول بیمه نمی‌شود و یا برخی پزشکان برای کسب سود بیشتر از ارائه خدمات سر باز زده و بیماران را وادار به بستری در بیمارستان‌های خصوصی می‌کنند.
دست‌های کثیف در جیب بیماران
بخشی از روند درمان به مصرف دارو باز می‌گردد. بازاری که در ایران به مافیا تبدیل شده و حتی صدای خود وزیر را هم در آورده است. با توجه به شرایط تحریمی بسیاری از دارو‌های مورد نیاز در داخل تولید می‌شود و شاید حدود ۴ درصد نیاز به دارو در کشور باشد، اما همین شرایط تحریمی موجب شده تا سوداگران به جای پخش دارو در بازار داخلی به دلیل اختلاف قیمت ریال و دلار به فکر قاچاق آن شوند. از سوی دیگر بار‌ها دیده شده دارو‌های تقلبی خاص در بازار‌هایی همچون ناصرخسرو بین دلالان دست به دست می‌شود و این بیماران هستند که باید تاوان زیاده خواهی قاچاقچیان و سوء مدیریت سازمان قضا و دارو به قیمت جانشان پرداخت کنند.
سعید نمکی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی شهریور ۹۸ در مراسم افتتاح خطوط تولید یکی از کارخانه‌های داروسازی کشور درخصوص مافیای دارو در کشور می‌گوید: در سازمان غذا و دارو کارمندان شریف کم نداریم، اما هنوز هم در این سازمان امضا‌های طلایی وجود دارد و هنوز برخی به قول قدیمی‌ها دیزی‌شان پیش فر است و هنوز برخی می‌توانند در این سازمان از رانت استفاده کنند و برخی می‌توانند کار‌های خودشان را جلو انداخته و کار‌های دیگران را عقب بیندازند.
نمکی ادامه می‌دهد: باید این شبکه پوسیده و مزخرف جمع شود و من برای آن زمانی را مشخص می‌کنم و بیش از این تحمل نمی‌کنم، حتی اگر قرار باشد خودم آنجا بنشینم این رانت را جمع خواهم کرد و با کمال وجود و با تمام قدرتم این کار را انجام می‌دهم.
وزیر بهداشت و درمان تاکید می‌کند: روی جمع شدن امضا‌های طلایی و رانت در سازمان غذا و دارو کار می‌کنیم و در اداره کل تجهیزات پزشکی نیز اتفاقاتی از این دست می‌افتد که باید آن‌ها را از این اداره جمع کنیم.
البته این خب است که آقای وزیر وعده مبارزه با فساد دارو در کشور را داده بود، اما ظاهرا راه طولانی را در پیش داشت، زیرا دقیقا با همه گیر شدن بیماری کرونا در کشور ناچار به ارسال نامه‌ای به رئیس جمهور می‌شود و از شرایط نبود امکانات موجود در بیمارستان‌ها گلایه کرده و درخواست کمک می‌کند.
روسفیدی کادر درمان در روز‌های سخت کرونایی
وزارت بهداشت و در راس آن کادر درمانی بیمارستانی با وجود همه ایراداتی که وجود دارد، اما در یک بحران ملی توانستند روی خود را سفید کنند، با ورود بیماری کووید-۱۹ یا همان کرونا و انتشار آن در کشور تیم‌های درمان به عنوان سربازان خط مقدم مبارزه با این بیماری ناشناخته عملکرد مطلوبی ارائه کردند. بسیاری از آن‌ها روز‌های و هفته‌ها در محل کار خود به صورت شبانه روزی حاضر بودند و نشان دادند که در روز‌های سخت پشت مردم را خالی نمی‌کنند.
البته در این میان مشکلاتی هم وجود داشت که در برابر این حجم از ایثار و گذشت دیده نمی‌شد، اما از سوی دیگر وزارت بهداشت علنا اعلام می‌کند که با وجود تولید حداکثری کارخانه‌ها توانایی تامین مایحتاج اولیه کادر درمانی خود را هم ندارد. وزیر بهداشت در نامه‌ای خطاب به حسن روحانی، رئیس جمهور کشور خواستار همکاری همه دستگاه‌ها با این وزارتخانه شده و با لحنی گلایه آمیز اظهار می‌کند: با پیش‌بینی اینجانب از احتمال ورود ویروسکرونای جدید به کشور طی نامه‌ای به گمرکات کشور اعلام نمودم صادرات و خروج ماسک تا اطلاع ثانوی ممنوع اعلام شود و همکارانم را مامور کردم تا با قیمت مناسب تولیدات داخل را خریداری و جهت روز مبادا ذخیره کنند. متاسفانه علیرغم پیگیری فراوان مقدار اندکی خریداری و بقیه تولیدات کشور وارد بازار سیاه شد.
وی در ادامه یادآور می‌شود: متاسفانه پس از حدود ۱۰ روز فقط یک میلیون عدد ماسک تحویل و بقیه نمی‌دانم در کجا انباشته شده، همکاران اینجانب بدلیل اجبار شبانه‌روز در بازار‌های مختلف و در نقش واسطه و دلال از قاچاقچیان با قیمت گزاف می‌خرند.
درست است که سودجویی همیشه بوده، اما در این نشان از سوء مدیریت در گذشته نیز داشته است که حالا و در شرایط بحران خودنمایی می‌کند، در حال که اگر قبلا دست سودجویان قطع شده بود نیازی به دلالی و خرید نیاز‌های اولیه از بازار سیاه نبود. متاسفانه وزارت بهداشت در بسیاری از بخش‌ها آنقدر طی دوره‌های مختلف ضعیف عمل کرده است که دیگر نمی‌توان معضلات رانت و فساد را در آن ریشه کن کرد تا جایی که خود وزیران جدید هم با شعار‌های رویایی پا به عرصه می‌گذارند و چند صباح بعد سکوت اختیار کرده و کار را به حال خود رها می‌کنند. در روز‌های بحران به خوبی مشخص می‌شود که نظام سلامت کشور دچار غده سرطانی است که داروی آن قاچاق شده و دیگر امیدی به درمانش نیست!
ارسال نظرات