گزارش|
گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، همراه با افزایش قیمت ارز و طلا در بازار داخلی تحت تأثیر تحریم های ظالمانه ای که از سوی غرب و به ویژه آمریکا برای کشورمان حادث شد در پایان تابستان سال جاری بازار فوتبالیست های کشورمان هم داغ شد و دلال های بازیکن که نامشان به ایجنت تغییر پیدا کرده با نشستن در اتاق های مدیران عامل، خودکار بدست به صفرهای مقابل قراردادهای بازیکنان شان اضافه می کردند و یا اگر نمی خواستند رقم مدنظرشان مورد سئوال و جواب نهادهای نظارتی قرار بگیرد آنها را در قالب بندی با عنوان "آپشن" در آن می گنجاندند.
این افزایش قیمت تا جایی پیش رفت که در لیگ دسته یک بازیکن 200 میلیونی از باشگاهی که خواستار تمدید یا عقد قراردادش بود، از اعداد 700 تا 800 میلیون تومانی حرف می زدند و این وضعیت در لیگ برتر به مراتب بدتر شده بود. البته خود بازیکن که دخل و تصرفی در این زمینه ندارد و اکثر قریب به اتفاق بازیکنان با هدایت ایجنت های خود یا به دفتر باشگاه نمی رفتند و یا وقتی قدم به آنجا می گذاشتند که مدیرعامل از همه جا بی خبر راضی شده بود تا با کمک یک فرد پولدار یا با چک کشیدن بازیکن را راضی به امضای قرارداد داخلی کند.
اینکه در لیگ برتر بیستم می شنویم برخی بازیکنان در تیم های معروف با ارقام 10 تا 13 میلیارد تومانی پای میز مذاکره حاضر شده اند خبر تازه ای نیست ولی آنچه این موضوع را پیچیده تر می کند بندهای اضافه ای است که از سوی مدیربرنامه های بازیکنان به باشگاه ها تحمیل می شود.
اینکه یک مهاجم بابت هر گل زده اش 10 هزار دلار اضافه دریافت کند یا یک دروازه بان بابت هر کلین شیت 100 میلیون تومان اضافه تر بگیرد هم شد وظیفه فوق برنامه؟ در یک تیم یازده نفره مهاجم چه مزیتی بر 10 نفر بازیکن دیگر دارد که باید چنین ویژگی هایی در قرارداد برایش تعریف شود؟ مگر غیر از این است که اگر 10 بازیکن پشت سر مهاجم بد کار کنند فوروارد حالا حالاها نمی تواند به گل برسد؟ ضمن اینکه اگر هم گل زد به وظیفه اش عمل کرده است.
اگر مهاجم یا بازیکن پشت مهاجم، نتواند در یک دیدار گلزنی کند پس به چه دردی می خورد؟ اصلا برای چه منظور در این پست به خدمت گرفته شده است؟ یا مگر دروازه بانی که نتواند توپ ها را مهار کند هم دروازه بان است؟ اگر قرار باشد هر توپی آمد دروازه بان گل بخورد که یکی از تدارکات تیم را درون دروازه قرار می دهند و 10، 12 میلیارد تومان هم در حساب باشگاه می ماند.
البته کارشناسان اهل فن نیز قادر به هضم این موضوع نیستند.
امیر حاج رضایی در گفت و گو با دانشجو، با انتقاد از این پدیده نوظهور در همین ارتباط اظهار داشت: «این یک بدعت غلط در فوتبال ماست که هم زیان آور است هم دردآور و اگر قرار نیست مهاجم گل بزند پس برای چه با باشگاه قرارداد بسته است؟ هر بازیکنی در زمین فوتبال با توجه به شماره ای که روی پیراهنش دارد وظیفه اش تعریف و به همان منظور استخدام شده است. این مضحک است که اگر یک مهاجم به جای یک گل دو تا زد باید دستمزد بیشتری بگیرد! یا یک دروازه بان اگر کلین شیت کند مبلغی اضافه دریافت کند!».
وی ادامه داد: «اینها از قواعد من درآوردی فوتبال ماست که یک مهاجم اگر موقعیت 92 درصدی را بخواهد به شانس صددرصدی تبدیل کند دیگر به کسی پاس ندهد! پس از بازی اخیر یوونتوس و بارسلونا یک گفتگوی کوتاه از رونالدو می خواندم که گفته بود "من و مسی رقیب نیستیم و هر دو کمک می کنیم تا تیم های مان موفق باشند". این دو نفر همان هایی هستند که حداقل در یک دهه اخیر بازیکنی مانند آنها دیده نشده است».
کارشناس فوتبال کشورمان درباره دلیل بروز چنین پدیده ای توضیح داد: «وقتی این موضوع را کالبد شکافی می کنیم می بینیم علت اصلی اش مدیران ناتوان و بی دانش باشگاه ها هستند که یا با فوتبال بیگانه اند و یا به توصیه دوروبری هایی مانند ایجنت ها، تحریک می شوند که چنین قراردادهایی را ببندند. این موضوع با روح فوتبال منافات دارد و روح آن را می کشد. این اقدام نه تنها محرکی برای انگیزه دادن به بازیکن نیست بلکه ضدانگیزه است».
حاج رضایی تأکید کرد: «هر 11 بازیکن یک تیم باید یک هدف داشته باشند وگرنه با این شیوه فردا این موضوع به دیگر بازیکنان هم تعمیم داده می شود و پلی میکر تیم هم توقع می کند بابت هر پاس گلی که داد، دستمزد جدا دریافت کند! پس اصل رقم قرارداد چه می شود؟ شخصا پس از 65 سال زندگی در فوتبال از درک چنین مسایلی عاجزم. البته بنده هم در یکی دو باشگاه چنین مسایلی را سراغ دارم».
این پیشکسوت فوتبال که سالها مربیگری هم کرده است اضافه کرد: «نمی دانم اسم این موضوع را کمدی بگذاریم یا تراژدی؟ تراژدی به این عنوان که یک مدیرعامل با یک حقوقدان بنشیند و قراردادتنظیم کند بعد یک بازیکن هم با مدیربرنامه اش بیاید و این مسایل را به باشگاه تحمیل کند؟ باور کردنی نیست! بسته شدن چنین قراردادهایی فرزند نامشروع نادانی است که سلطه پول بر همه چیز را فریاد می زند».
به جاست نهادهای نظارتی همچون سازمان بازرسی کل کشور با ورود به این موضوع بدعت غلطی که طی این سالها در فوتبال برای برخی بازیکنان خاص گذاشته شده و حالا هر بازیکنی با هر کیفیتی خودش را مستحق داشتن آپشن در قراردادش می داند را از ریشه بخشکانند تا روح فوتبال و اینکه یک فوتبالیست باید برای موفقیت تیمش تلاش کند بیش از این آزار نبیند. فوتبال ورزش انفرادی نیست و یک بازی دستجمعی با هدف مشترک است.
ارسال نظرات