گروه استان‌ها خبرگزاری دانشجو- محمد جواد سمیعی؛ حکایت بعضی از اتفاقات حکایت همان چشمی است که برای اصلاح ابرو، نابینا می‌شود. زمانی که دستگاه‌های مختلف کشور فقط به هدف فکر می‌کنند و اهمیتی به مسیر نمی‌دهند، این مردم کم برخوردار هستند که صدایشان به جایی نمی‌رسد و بیشترین آسیب را می‌بینند.
بنیاد مستضعفان در راستای اجرای طرح اقتصاد مقاومتی در سال ۹۶ با ورود به منطقه قلعه گنج در استان کرمان، برای محرومیت زدایی شروع به ایجاد پروژه‌های صنعتی بزرگ کرد.
یکی از پروژه هایی که بنیاد مستضعان بعد از ورود به قلعه گنج، روی آن دست گذاشت و به عنوان سند توسعه منطقه معرفی کرد، اکتشاف معادن و ایجاد کارخانه فراوری آهک در منطقه بود که در سند اجرایی خود آورده بودند که با تولید سالانه ۹۰۰۰ تن آهک می‌شود این منطقه را از محرومیت نجات داد.
اگرچه از اوایل شروع این پروژه این سوال مطرح شد که چرا بنیاد ظرفیت‌های شهرستان قلعه گنج را رها کرده و روی کارخاته آهک دست گذاشته که نه فرصت قلعه گنج است و نه توجیه مالی دارد.
سرگرو، بنک، تیاب، گیمرد، سنوگان و دراشکوت از روستاهای شهر منوجان استان کرمان هستند که تقریبا تمام خانه‌های این روستاها بافت قدیمی و فرسوده دارند که از جنس خشت و گل است.
معدن آهک منوجان یکی از شرکت‌های وابسته به شرکت کاوه از زیرمجموعه‌های بنیاد مستضعفان در یک کیلومتری و بالادست این روستاها قرار دارد. آن طور که از مصاحبه های محلی و اعتراضات مردم مشخص است بهره وری از این معدن علاوه بر اینکه توجیه اقتصادی برای بنیاد مستضعفان دارد عواید و آلودگی های حاصل از استفاده از این معدن آب خوراکی و کشاورزی روستا را نیز آلوده و سلامت ساکنین را به مخاطره انداخته است.
همچنین شوراها و دهیار‌های منطقه اذعان دارند که بنیاد مجوزهای لازم زیست محیطی را برای ادامه کار این معدن در اختیار ندارد که البته اخیرا این مشکل را به نحوی حل کرده است.
مردم محلی معتقدند اهداف بنیاد در منطقه کاملا در تضاد با خواست عمومی و رسالت بنیاد مستضعفان است بر طبق شواهد، ابتدای فعالیت این معدن همزمان با موج اولیه اعتراض‌ها نسبت به لرزش و تخریب بخشی از منازل روستاییان به واسطه انفجارهای ناشی از حفاری معدن در این منطقه مواجه شد که موقتا بنیاد علوی از ادامه کار و معدن دست کشید.
فاصله دو روستای سرگرو و بنک با این معدن طبق نقشه‌های رسمی که محدوده طرح هادی روستاییان را نشان می‌دهد 5 کیلومتر است. در حالی که بسیاری از ساکنین این دو روستا که به گفته خودشان نزدیک به یک قرن از در منطقه خود زندگی می‌کنند با این معادن یک کیلومتر است. اما این فاصله در نظر گرفته نمی‌شود، زیرا این خانه‌ها در طرح هادی نیستند.
نکته قابل توجه در اولین اعتراض مردم منطقه به تخریب منازل و آلودگی آب روستاها که از سرچشمه کوهی که در آن حفاری انجام می‌شود تغذیه می‌شود؛ به واسطه اقدامات شرکت وابسته به بنیاد مستضعفان در معدن آهک این بود که در این اعتراضات مسئولین استانی از جمله نماینده وقت کهنوج، دادستان و شوراها به این مسئله ورود داشتند و با موج مطالبه گری که ایجاد کردند باعث شدند تا فعالیت‌های این شرکت متوقف شود تا تغییرات اساسی اعمال شود. همچنین مردم روستا به دیوان عدالت اداری نیز برای فعالیت‌های مخرب این شرکت‌های حفاری، شکایت کردند.
حالا پس از اینکه مجدداً معدن شروع به فعالیت و بهره‌وری می‌کند فرودستان و مردم محروم منطقه که با ادامه کار معدن حیات کشاورزی و دامداری و رسوب خانه های قدیمی شان هراس دارند، مجددا دست به اعتراض مسالمت آمیز در محل معدن زدند.
تفاوت این اعتراضات با گذشته این است که دیگر صدایی از مسئولین محلی در نمی‌آید و حالا حتی کار به جایی رسیده است که با آن‌ها برخورد امنیتی نیز می‌شود. امنیتی شدن فضا در این شرایط طبق معمول منجر به بازداشت چند نفر از ریش سفیدان و بزرگان روستاهای اطراف می شود که البته با ورود دادستان افراد بازداشت شده آزاد و موقتاً فعالیت معدن هم متوقف شد.
به گفته منابع محلی در استان کرمان، دفتر بنیاد علوی که مسئول مستقیم فعالیت این معدن است اعتقادی به توقف کار ندارد و روش‌های مختلف این موضوع را به گوش اهالی محل رسانده است. حتی برخی از پیمان‌کاران با لحنی طعنه آمیز به اهالی این روستا گفته اند که خیلی زود برمی‌گردیم.
سوال اساسی این است که آیا این زیبنده نظام جمهوری اسلامی است که مردمان محرومی که برای نجات زندگی و خانواده خودشان دست به اعتراض زده اند با بی توجهی و بعضا برخورد‌های امنیتی مواجه شوند؟
خبرگزاری دانشجو کماکان پیگیر رای دیوان عدالت اداری و مراجع قضایی خواهد بود.