سریالسازی برای اقوام و استفاده از بازیگران غیرتکراری مسئلهای است که تلویزیون کمتر به آن توجه میکند و یا با آن برخورد دَمدستی دارد؛ باید به جای نوشتن از روی دست همدیگر، بر لبه تیغ راه رفتن را تمرین کنند.
مسعود فراستی در نقد فیلم های دفاع مقدسی حاتمی کیا گفت: حاتمی کیا به نظرم مدیومش سینماست، قبل از دیدهبان یک فیلم دارد به نام هویت که فیلم خوبی است که رابطه و نگاه آدمها را به درستی میسازد.
آنچه از قسمتهای کنونی سریالها قابل دریافت بود، نه وجود آدمها و فضاهای منبعث از ماه مبارک رمضان، خصوصا قصههای با کشف و شهود، بود و نه معنویت خاص این ماه و حال و هوای روحیه ساز و حال خوب کن؛ بلکه روایتهایی بود تلخ و غم پراکن.
محمد تقی فهیم معتقد است بخشی از سینمای ایران به جای اینکه در خدمت «وحدت ملی» باشد در خدمت انشقاق جامعه است و عجیب اینکه آن کسانی که خود را مدعی دموکراسی و طرفدار بحث جنسیت می دانستند در روزهای اخیر در برلین در پی برگزاری «سینمای زنانه ایران» بودند!
محمد تقی فهیم به طور تلویحی به بیانیه خانه سینما در مورد صحبت های وزیر ارشاد اشاره کرد و گفت: خانه سینما چرا در مورد ورود فیلم های روی اکران به بازارهای قاچاق بیانیه ای صادر نمی کند؟!
طراحی صحنه و لباس، جلوههای ویژه، کنترل فصلهای شلوغ بیغلط، میزانسنهای در خدمت درام، ممانعت از افت ریتم، بازیهای انرژیک و اکتیو مخصوص این ژانر، همه خوب طراحی و اجرا شدهاند؛ شکوهمند و غافلگیرکننده.
تهیهکننده سریالهای ۲۴ و میهن، افتخار میکند مطابق سیاستهای کلان امنیتی کشورش مسیر قصهاش را تغییر داده اما فیلمساز جوان داخلی که درباره موضوع هستهای فیلم ساخته به جایی میرسد که علنا از سیاست سازی ابراز ندامت کند.
در یکی از آن نظرات نوشته شده بود: «برای اولین بار فیلمی دیدیم که پس از آن می توانیم بر دیوارهای سینما یادگاری بنویسیم، ما هم در این تصویر حضور داشتیم»؛ دو سال بعد در همان سالن، فیلمهای کوتاهی که روحانیون ساخته بودند، نمایش دادند.