مجتبی جهانتیغ ، پزشک و فعال اجتماعی در گفتگو با دانشجو: سوال اصلی این است که آیا سلامت بالاخره حق اصلی مردم است یا نه؛ طبق اصل ۴۳ قانون اساسی این اصل هولناک بازاری سازی حق سلامت چه معنی دارد؟ بیمارستان خصوصی ساختن در مناطق محروم چه معنی دارد؟ مطب داری در مناطق محروم چه معنی دارد؟ نتیجه این می‌شود که یک بازار سلامت هولناکی را در مناطق محروم شاهد هستیم و از آن طرف به خاطر فقر مردم مراکز دولتی بسیار شلوغ، با صف‌های طولانی و نوبت‌های چندماهه را شاهد هستیم. آزادسازی قیمت‌ها، شوک درمانی‌ها و تورم دو رقمی باعث کوتاه‌تر شدن عمر مردم می‌شود؛ قرارداد‌های موقت، مشاغل غیررسمی و محیط شغلی خشن عمر مردم را کوتاه می‌کند و نتیجتا به همین دلایل حدود ۷۰ درصد عوامل سلامت، عوامل انسانی و اقتصادی و سیاستگذاری است. وزارت بهداشت باید وزارتخانه‌ای باشد که به بقیه نهاد‌ها مشورت دهد که به عنوان مثال به نهاد‌هایی که قرارداد موقت را در کشور سیاستگذاری می‌کنند بگوید که قرارداد موقت استرس زیادی به کارگران تحمیل می‌کند و باعث کوتاهی عمر می‌شود.

مجتبی جهانتیغ ، پزشک و فعال اجتماعی در گفتگو با دانشجو: مسئله در حوزه سلامت بیشتر نابرابری است تا محرومیت؛ سیستان و بلوچستان در قبل از انقلاب اصلا چیزی از زیرساخت نداشت و وضعیت اکنون این استان با قبل از انقلاب اصلا قابل مقایسه نیست اما اکنون مسئله شکاف است. مشکلات سیستان و بلوچستان در بحث کمبود پزشک همان مشکلی است که ما در کشور با آن مواجهیم یعنی توزیع نابرابر پزشکان که رابطه مستقیمی با زیرساخت‌ها دارد. در حوزه جنوب بلوچستان بدترین اوضاع سلامت و بهداشت را داریم و از راسک تا جاسک حدود جمعیت یک میلیون نفری زندگی می‌کنند و فقط یک بیمارستان وجود دارد. میانگین پزشک در تهران ۳۸ در ده هزار است یعنی یه تراکم بسیار شدیدی از پزشک در تهران داریم در حالی که این رقم در سیستان و بلوچستان ۷ پزشک در ده هزار است و در جنوب استان بسیار کمتر است.

یکی از فعالین اجتماعی سیستان و بلوچستان گفت: این استان به بهشتی برای مسئولان تبدیل شده، چرا که می‌دانند مردم چشم و گوش بسته این استان به فکر مطالبه گری و احقاق حقوقشان نیستند.