میگویند وقتی «ممد بوقی» بوق ۱۲ شاخهاش را برمیداشت و شروع میکرد به شعر خواندن، کل استادیوم به وجد میآمدند و یکصدا تیم را تشویق میکردند. او مانند خیلی از بوقچیهای دیگر، وضعیت مالی چندان مناسبی نداشت اما بلد بود که به تیم «انرژی» بدهد.
بیادعا میآمد بوق میزد و میرفت، لازم هم نبود جایی از او حمایت مالی میلیاردی کند. این خاصیتی فراتر از یک تماشاگر معمولی بود که سینماگران ایران امروز در برزیل فاقد آن هستند.