عباس یاری و هوشنگ گلمکانی با انتشار بیانیهای درباره حاشیههای اخیر مجله «فیلم» درباره وضعیت صاحب امتیازی این مجله قدیمی سینمایی بعد از درگذشت مسعود مهرابی، اظهار نظر کردند.
در این گزارش مروری خواهیم داشت به پدران قهرمان و ماندگار سینمای ایران که هرکدام نقشی به یاد ماندنی از مفهوم پدر را به نمایش گذاشتند و مخاطب را با خود همراه کردند.
پس از گذشت یکسال از شیوع بیماری کرونا هنوز هم فیلمها و اکرانها با عدم مدیریت صحیح از سوی مسئولان فرهنگی رو به رو هستند و هر لحظه امکان اکران نامناسب و یا قاچاق سایر فیلمها همچون شنای پروانه هست.
پرونده سیونهمین جشنواره فیلم فجر در حالی بسته شد که تجربههای به دست آمده در متفاوتترین دوره برگزاری این رویداد را میتوان مورد بازخوانی و آسیبشناسی برای دورههای آتی قرار داد.
تک تیرانداز شاید از لحاظ تکنیکی به پای فیلم پر زرق و برق امریکن اسنایپر نرسد و اشکالات فنی زیادی داشته باشد، اما حرف برای گفتن دارد و شخصیت پردازی فیلم کاملا درست و دقیق انجام شده کاملا ملموس است.
مشکل یدو پیش از کارگردانی و فیلمنامه آغاز میشود. مشکل یدو منبع داستانی مورد اقتباس است. ساختن فیلمی در ستایش دفاع برمبنای چنین داستانی ممکن نیست؛ و اینکه چرا فیلمساز به سراغ چنین داستان ضددفاعی رفته بعید است جواب روشنی داشته باشد.
بیش از ۵۰ فیلم در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و پایان هفته از تلویزیون پخش میشوند که در این میان «زمستان بی برف»، «مرد پنهان»، «سلحشور»، «ژاپن ده سال بعد»، «انتخاب ویژه»، «رویای سرزمین مادری» ۶ فیلم جدیدی هستند که این هفته از شبکههای سیما روی آنتن میروند.
«منصور» بی داستان است و در شکل دادن اصلیترین منطق فیلم ناتوان عمل میکند. موضوعاتی که باعث میشوند فیلم در تصویر کردن شهیدمنصور ستاری، آنطور که باید، دست به عصا باشد و از عهده نامش، «منصور»، برنیاید.
«خط فرضی» ساخته فرنوش صمدی تلاش میکند تا روایتی از مسائل و مشکلات زنان و ویترینی برای نمایش سرکوب آنها در جامعهای ایران باشد. یک خط فرضی بر مداری کج که به سختی میتوان آن را فیلمی دانست که توانسته باشد مخاطب را با خود همراه کند.
«مصلحت» در بطن جدال بین عدالت(حقیقت) و مصلحت شکل میگیرد و تلاش میکند تا عدالت را به عنوان پیروز این دوگانه معرفی کند. تلاشی که هرچند قابل تحسین است و فیلم را از هم داستانهای خودش جلوتر میبرد اما در نهایت ضعف در سینمایی بودن، صدای فیلم را در گلو نگه میدارد.
روزی روزگاری آبادان. فیلم از اسم مشکل دارد، فیلم نه زمانمند است، نه مکانمند، برخلاف اسم فیلم که ظاهراً قرار است از یک زمان سپری شده حرف بزند هیچ ردی از زمان و گذشته در فیلم موجود نیست و فیلم میتواند ۱۰ سال بعدتر باشد یا ۱۰ سال قبلتر، مگر فرقی هم میکند؟
ابلق جدیدترین ساخته نرگس آبیار با حضور درخشان الناز شاکردوست و هوتن شکیبا به موضوعی که این روزها در جهان خود را به شکلی دیگر درقالب فریادهایی بلند نشان میدهد پرداخته است. مسئله حقوق زنان و سوء استفاده و آزارهایی که برای بیان اش این زن است که در دوراهی سکوت و فریاد قرار میگیرد. سکوتی که کشندهتر از فریاد است و فریادی کشندهتر از سکوت.
میتوان گفت شیشلیک خالی از کمدی است و برای آنکه به زور از مخاطب خنده بگیرد راهی جز رفتن به سمت شوخیهای رکیک پیدا نکرده است یا اینکه در این سکانسها مهدویان دقایقی سکان کارگردانی را به عطاران پر سابقه در این جنس کمدی سپرده و رفته تا شیشلیکی بخورد و برگردد.
«تکتیرانداز» ناتوان است. چه در فیلمنامه، چه در کارگردانی و چه در هرآنچیزی که یک فیلم باید داشته باشد تا بتوان تماشایش کرد. گرفتار در کلیشههای مصنوعی دفاع مقدس. فیلمی که در بهترین حالت میشود در هفته دفاع مقدس آن را از تلوزیون پخش کرد؛ و برای چنین مهارتی در سوزاندن سوژه دست زد.
مهدویان هیچ وقت فیلمساز خوبی نبود؛ و این فیلم آخر آفتاب آمد دلیل آفتاب است. با هیچ متر و معیار و سلیقهای هم نمیتوان تحملش کرد. شیشلیک –بدون اینکه بخواهیم با عصبانیت و ناراحتی و نامحترمانه دربارهاش حرف بزنیم- زباله است و نسبت دادن صفاتی مثل «بیانیهی تند»، «فیلمی انتقادی و سیاسی» و... زیادی جدی گرفتن این فیلم است.