«هنر و ادبیات در هر دورهای زاییده ارتباط اجتماعی و ارتباط متقابل انسانی است. هیچ هنرمندی نمیتواند در انزوای محض مثل کرم ابریشمی در پیله، اثر هنری تولید کند. هنر پدیدهای اجتماعی است و به همین سبب محصول ارتباط انسانی متقابل است.
سالهای قبل از انقلاب، یک شنبهها بعدازظهر، مقابل کیوسکهای مطبوعاتی اطراف دانشگاه تعداد قابل توجهی از جوانان که اکثرشان دانشگاهی بودند، در انتظار رسیدن وانت موسسه کیهان در صف میایستادند و لحظات را با بحثهای مختلف سپری میکردند.
شعر هرچند در ایران و بهتر در میان فارسی زبانان پررنگ و پابرجا و موثر بوده و حتی از جدیترین سلاحها برای مبارزهی اجتماعی و قیام علیه ظلم به حساب میآمده (البته که هنوز هم میاید) اما جشنواره شعر فجر که نام مهمترین رویداد شعر کشور را هم به دوش میکشد در چند سال اخیر از خنثیترین و بیتاثیرترین رویدادهای هنری کشور بوده است.
دهه ۴۰، سالهای درخشان هنر و ادبیات ایران است؛ ادبیات در آن سالها درباره جامعه مینوشت و تلاش میکرد برای بهبود بجنگد. با این حال فضای صفر و صدی جامعه در این سالهای اخیر روایتهایی تماما سیاه یا کاملا سفید از آن دوران و زندگی شخصیتهای شاخص فرهنگ و هنر ارائه داده.
احزاب «چپ آمریکایی» خارج کشور مقالات مختلفی را در سایتهای «گویانیوز» و «بالاترین» و... منتشر کردند تا اثر روشنگریهای کیهان را خنثی کنند، اما همه این چهرهها علیرغم فحاشیهای گسترده به شریعتمداری، سخنان او درباره سابقه جاسوسی شاملو برای نازیها و دینستیزی و پیوند او با «سلطنتطلبان» را ناخواسته تأیید کردند.