اکثر زنان ایرانی خانه را یکی از ساحتهای مهم حیات اجتماعی خود میبینند. این را از مطالباتشان در مورد حق داشتن این موضوع را از صحبتهای آنها درمورد حقِ داشتنِ مسکن، اندازه و معماری آن میتوان فهمید. مخاطبان مطالبه آنها از مدیران میانی شروع میشود و تا رهبر انقلاب ادامه پیدا میکند.
بدلیل ایدئولوژیک بودن صحبتهای خانم قاسمی، احتمال میدهم صحبتهای بقیه از کف جامعه، برایم جالبتر باشد. این را یک نفر از حاضران هم تایید میکند؛ با لحن گله مندی میگوید: «مبادا این جلسه مانند جلسات مهم دیگری باشد که نتیجه آن فقط چند عکس است که در خبرگزاریها پخش میشود.»
استفاده ابزاری از زنان برای پیشبرد اهداف سیاسی، منش و رسم عده ای hست. چه در داخل که برای رای آوری در انتخابات یک دفعه دلشان برای آزادی نداشتن دختران ایران میسوزد؛ چه عدهای از خارج خوب میدانند برای اینکه نقشه هایشان را عملی کنند میتوانند از مسئلهای مثل آزادی زنان شروع کنند.
معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهور گفت: این زندگی مناسبی برای زنان سرپرست خانوار نیست که بروند تحت پوشش کمیته امداد و در ماه ۶۰۰ تومان به آنها بدهند. به تعبیر رهبر انقلاب این زنان عائله حمومت هستند و ما در برابر آنها وظیفه داریم.
در فرهنگ دینی و سیاسی و ارزشی ما انتظارات بلند بالایی متوجه مادران است. آن ها به عنوان عامل اصلی تربیت نسل شناخته میشوند؛ اما چگونه زنان این بار فرهنگی-تربیتی را به دوش بکشند وقتی که حتی درب اماکن عبادی به روی آنان باز نیست؟
مدیر کل اموربانوان شهرداری تهران گفت: با تدوین یک سند، تصویب و ابلاغ آن تحت عنوان تهران دوستدار خانواده یا شهر دوستدار زنان، آن اتفاقی که باید روی زمین شهر بیفتد رخ نمیدهد.
روزهای قرنطینه، روزهای رکورد شکنی حضور و فعالیت ما در فضای مجازی بود. زندگی و کار ما با این فضا تنیده شده و این موضوع فرصتی را در اختیار زنان گذاشت تا در فضای مجازی کسب و کار خود را راه بیندازند.
شاید بتوان از نیازهای مادران دانشجو فهرست بلندبالایی تهیه کرد؛ اما تعداد زیادی از این زنان میگویند بزرگترین چالششان در زمان تحصیل دغدغه مراقبت از فرزندانشان است. این چالش میتواند بر تصمیم مادران برای ادامه تحصیل یا توقف در یک مقطع تحصیلی تاثیرگذار باشد.
اغراق نیست اگر بگوییم زنان و دختران به استقبال مادری نمیروند، زیرا در ذهن آنها بچهدار شدن مترادف با خانه نشینی شده است؛ و این نتیجهگیری ناشی از مشاهده زندگی مادران پیشین است. مدیریت ناصحیح شهرها مادران را به این نتیجه رسانده است که در خانه ماندن بهتر است.
فضاهای بیدفاع شهری که یکی از ویژگیهای آن ها تاریک بودن است از جمله مصادیق مسلم کاهش امنیت اجتماعی زنان هستند در حالی که این محیطها شاید از دید مدیران کاملا مخفی مانده باشند، شاید به این دلیل که ....
مادری که هم وظیفه مادر بودن را بر عهده دارد، هم وظیفه تأمین معاش خانواده را، بهواسطه کرونا از کار خود اخراج گردیده و هرروز فشار بیشتری را تحمل میکند و فشار واردشده به زن سرپرست خانوار بهعنوان ستون خانواده همه اعضا را تحت تأثیر قرار میدهد.
زنان اگر میخواهند مادر شوند هم باید نکوهش شوند و هم از امکانات شهری محروم باشند؛ مادری علاوه بر اینکه چالشهای فیزیولوژیکی و طبیعی برای زنان دارد، محدودیتها محرومیتها و عدم سلامت اجتماعی را هم به ارمغان آورده است.
فرزند پروری وظیفه والدین و جامعه است. اگر میخواهیم به دنبال سیاستهای تشویق فرزند آوری باشیم لازم است جامعه اعم از دولت، شهرداری، مدارس وظایف خود را در راستای فرزند پروری به درستی انجام دهند.
در بسیاری از موارد شاهد انباشت امکانات به صورت جزیرهای در تهران هستیم، در حالی که سایر شهرها حتی به مطالبهی دارا بودن این امکانات هم نرسیدهاند یا اینکه هنوز فضایی برای زنان در نظر گرفته نشده است
در ایران حدود یک میلیون قالیباف فعال داریم که فقط حدود ۲۰۰ هزار نفر آنها تحت پوشش بیمه قالیبافی هستند. طبق آخرین آمار حدود ۷۰ درصد جمعیت قالیباف را زنان تشکیل میدهند، زنان تنهایی که صدایشان شنیده نمیشود؛ پشت دار قالی سلامتی خود را جا میگذارند و حتی از بیمه هم بیبهرهاند.