یادداشت|
گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو- حنانه فقیه منزه: با توجه به افزایش مصرف گاز و پیش‌بینی‌های صورت گرفته درخصوص آن، به نظر می‌رسد در آینده نقش مهم‌تری در بازار انرژی داشته باشد. تجارت گاز یکی از گزینه‌هایی است که می‌تواند منافع اقتصادی و سیاسی فراوانی برای کشور داشته باشد. یکی از نکات مهم درباره تجارت گاز، روش انتقال آن به مقصد است. در حال حاضر انتقال گاز به دو روش خط لوله و ال. ان. جی صورت می‌گیرد که ایران با توجه به موقعیت جغرفیایی و بازار منطقه، تمرکز بیشتری بر صادرات از طریق خط لوله دارد.
استفاده از روش خط لوله برای ایران سودمندتر از ال. ان. جی است؛ زیرا، به طور کلی روش خط لوله به تقویت ساختار بازار منطقه‌ای کمک می‌کند و ال. ان. جی باعث حفظ و تقویت بازار جهانی گاز می‌شود. صادرات گاز به روش خط لوله به علت ایجاد روابط بلندمدت و حساسیت محل مصرف گاز، روابط مستحکم سیاسی بین کشور‌های فروشنده و خریدار ایجاد می‌کند که به راحتی قابل گسستن نیست و نیز می‌تواند زمینه‌ای برای تعاملات اقتصادی و سیاسی دیگر محسوب شود.
با توجه به اینکه عمده متقاضیان گاز از متحدان آمریکا به شمار می‌آیند، احتمال تحریم شدن تجارت یا فناوری‌های پیشرفته مرتبط با آن از سوی آمریکا و کشور‌های متحدش، افزایش می‌یابد. ایالات متحده نیز با علم به این کارکرد روابط گازی، توسعه ال‌ان‌جی در جهان را جزو راهبرد‌های خود در عرصه انرژی قرار داده و تلاش می‌کند تجارت گاز به ابزاری برای توسعه روابط کشور‌هایی مانند روسیه و ایران با کشور‌های دیگر تبدیل نشود.
صادرات به روش خط لوله به علت فناوری در دسترس و قرارداد‌های بلندمدت و حساسیت محل مصرف، تحریم‌پذیری به مراتب پایین‌تری دارد. تجربه معافیت خرید گاز ایران توسط ترکیه و عراق در دو دور اخیر تحریم‌ها نیز موید این واقعیت است. از طرفی به دلیل حمل‌ونقل ال. ان. جی به وسیله کشتی، محموله‌ها قابل رصد هستند و امکان توقیف آن‌ها نیز وجود دارد. در نهایت با توجه به وجود تقاضای قابل توجه گاز در کشور‌های منطقه و امکان صادرات گاز با قیمت مناسب از طریق خط لوله به این کشورها، تلاش برای صادرات گاز از طریق ال‌ان‌جی توجیه‌پذیر نیست.
ارسال نظرات