دانشگاه تهران، نماد آموزش عالی کشور نه رئیس دارد نه سرپرست!

فعال دانشجویی گفت: دانشگاه تهران نزدیک به دو ماه و نیم است که نه رئیس دارد و نه سرپرستی، موضوعی است که از نظر حکمی، آقای حسینی که حقوقدان هستند، باید متوجه شوند.

دانشگاه بلاتکیف است!

محبوبی، از فعالین دانشجویی دانشکده الهیات در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری دانشجو گفت: مطالبه اصلی ما این است که آقای حسینی پیش از این به عنوان سرپرست منصوب شده بودند، اما حکمش قبل از عید به پایان رسید و حالا نمی‌دانیم ایشان در حال حاضر چه مسئولیتی دارند به طور صریح و مستقیم صحبت می‌کنم، چرا که نمی‌دانیم ایشان الان چه سمتی دارند و این برای ما به معنای بی‌صاحب بودن دانشگاه تهران است.

فعال دانشجویی در ادامه بیان کرد: دانشگاه تهران نماد آموزش عالی کشور است. ما هیچ‌گونه مطالبه صنفی نکرده‌ایم و حتی مسائل صنفی قبلی را مطرح نکرده‌ایم. برای مثال، دو هفته پیش آسانسور ما خراب شد، اما ما این موارد را مطرح نکردیم، زیرا شأن وزیر و مطالبات باید در سطح بالاتری باشد.

اما اینکه دانشگاه تهران نزدیک به دو ماه و نیم است که نه رئیس دارد و نه سرپرستی، موضوعی است که از نظر حکمی، آقای حسینی که حقوقدان هستند، باید متوجه شوند که اولاً تفاوت سرپرست و رئیس چیست و دوم اینکه وقتی حکم یک فرد تمام می‌شود، او دیگر هیچ مسئولیت اجرایی ندارد و نمی‌تواند کاری انجام دهد. این اولین نکته است.

وی در ادامه گفت: مسائلی که بعد از این پیش آمده، یکی از آنها انتصاب رئیس دانشکده الهیات؛ مشهد شهید مفتح و محل حضور شهید مطهری است. شخصی که به عنوان رئیس دانشکده منصوب شده، سابقه اجرایی در دانشگاه ندارد. ما اصلاً به این مسئله کاری نداریم، اما نکته اینجاست که ایشان در حوزه الهیات مسئولیت دارند و باید کسی را منصوب می‌کردند که به گسترش علوم الهیاتی کمک کند. خود رئیس دانشکده کتابی دارد که در آن یکی از مباحث مطرح شده، دلایل اثبات خدا است. این مسائل وقتی بیان می‌شود، به نظر می‌رسد که برای یک رشته علمی مانند هوافضا که باید در راستای پیشرفت صنعت حرکت کند، فردی که به موشک و علوم مربوطه توجه ندارد، به جایگاهی که باید در آن قرار گیرد، مناسب نیست.

محبوبی گفت: اساتید و واسطه‌های مختلف با آقای حسینی صحبت کردند و به ایشان گفتند که فضای ایجاد شده، فضایی مناسب نیست. اما رئیس دانشکده و رئیس دانشگاه در پاسخ گفته‌اند که قصد دارند تغییر رویکرد و تحولی ایجاد کنند. اما سوال اینجاست که این تغییر و تحول به چه قیمت و با چه ارزشی قرار است انجام شود؟

وی در پایان گفت: سلسله مطالباتی که ما داریم، به همین جا ختم نمی‌شود. نکته سوم این است که دانشگاه تهران نباید به یک نمایشگاه تبدیل شود. دانشگاه در اصل یک فضای علمی و آموزشی است، نه یک مکان برای نمایش و تبلیغات. این افراد همیشه تریبون دارند و هر زمان که بخواهند، می‌توانند از طریق خبرگزاری‌ها سخنرانی کنند. ما هیچ مشکلی با این نداریم، ولی به هیچ عنوان نمی‌پذیریم که در مراسم‌هایی مانند آغاز سال تحصیلی یا مراسم تقدیر از اساتید، فقط به عنوان تماشاگر حضور داشته باشیم و پس از آن به گونه‌ای ناپیدا شویم. این وضعیت را نمی‌پذیریم و به عنوان افراد دغدغه‌مند نقد‌های خود را مطرح می‌کنیم.