به بهانه‌ی روز پزشک/ در ستایش آنان که امید را تجویز می‌کنند

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو_ علی کیمیایی،در زمان جنگ، او در صف اول مشغول مداوای مجروحان است، در حالی که دیگران به دنبال پناه گرفتن‌اند. وقتی بیماری‌هایی مانند کووید فراگیر می‌شوند، او در حال رسیدگی به مبتلایان است، در حالی که دیگران خود را قرنطینه کرده‌اند.این حضور، نه از سر بی‌احتیاطی یا بی‌پروا بودن، بلکه از سر تعهدی‌ست که با سوگند حرفه‌ای‌اش آغاز شده؛ سوگندی که جان انسان‌ها را بر آسایش، امنیت، و حتی سلامت خودش مقدم می‌داند. در تقویم رسمی کشور، ۱شهریور، روز پزشک، فرصتی‌ست برای قدردانی از کسانی که بی‌وقفه در مسیر نجات جان انسان‌ها قدم می‌زنند؛ نه برای شهرت، نه برای ثروت، بلکه از سر تعهدی که با دل و جان پذیرفته‌اند. پزشکان، فقط درمانگر بیماری‌ها نیستند؛ آن‌ها پناه لحظه‌های ترس، امید روزهای سخت، و همراهان انسان‌هایی هستند که به دنبال کسی می‌گردند که درد آن‌ها را بفهمد. این روز، یادآور سوگندی‌ست که هر پزشک در آغاز راه بر زبان می‌آورد؛ سوگندی که می‌گوید: «جان انسان‌ها، از هر چیز دیگری عزیزتر است.»

روز پزشک، تنها متعلق به پزشکان نیست؛ بلکه فرصتی‌ست برای بزرگداشت همه‌ی تلاشگران حوزه‌ی گسترده‌ی علوم پزشکی. از پرستاران، داروسازان، متخصصان آزمایشگاهی، روان‌پزشکان، دندان‌پزشکان، فیزیوتراپیست‌ها، کارشناسان تصویربرداری و ارتوپدی گرفته تا کارکنان کلینیک‌های تشخیصی و مراکز درمانی و همه کسانی که در مسیر حفظ سلامت جامعه نقش بی‌بدیلی دارند. این روز، یادآور زحمات بی‌وقفه‌ی انسان‌هایی‌ست که با دانش، تجربه و دل‌سوزی، در کنار بیماران ایستاده‌اند.

چرا 1 شهریور روز پزشک است؟

اول شهریور، روزی‌ست که در تقویم ایران به نام «روز پزشک» ثبت شده؛ اما پشت این تاریخ، داستانی عمیق‌تر از یک مناسبت رسمی نهفته است. این روز، زادروز ابوعلی سینا است. دانشمندی که نه‌تنها در تاریخ ایران، بلکه در تاریخ علم جهان، جایگاهی بی‌نظیر دارد. او را «شیخ‌الرئیس» نامیده‌اند؛ لقبی که نشان از بزرگی‌اش در دانش، فلسفه و پزشکی دارد.

ابن‌سینا در بخارا چشم به جهان گشود و از همان کودکی نبوغی خارق‌العاده از خود نشان داد. در نوجوانی، به همه‌ی علوم زمان خود مسلط شد و در جوانی، پزشک درباری شد. اما آن‌چه او را ماندگار کرد، فقط دانش نبود؛ بلکه نگاه انسانی‌اش به درمان و شفابخشی بود. او پزشکی را نه صرفاً علم بدن، بلکه شناخت روح و روان انسان می‌دانست. کتاب «قانون در طب» او، قرن‌ها در دانشگاه‌های اروپا تدریس می‌شد و هنوز هم یکی از ستون‌های تاریخ پزشکی به‌شمار می‌رود.

نام‌گذاری روز پزشک به افتخار ابن‌سینا، یادآور این حقیقت است که پزشکی، فراتر از نسخه‌نویسی و داروست؛ پزشکی یعنی دیدن انسان، شنیدن دردهایش، و تلاش برای بازگرداندن امید به زندگی. در این روز، از پزشکانی یاد می‌شود که با وجود تمام سختی‌ها، شبانه‌روز در کنار بیماران ایستاده‌اند؛ کسانی که علم را با عشق درآمیخته‌اند.

پزشکی، هنری آمیخته با علم

پزشکی، هنری‌ست آمیخته با علم؛ هنری که در آن، لمس نبض زندگی، شنیدن صدای درد، و دیدن امید و حتی ناامیدی در چشمان بیمار، بخشی از روزمرگی‌ست. پزشک، نه‌تنها درمانگر جسم، بلکه مرهم‌گذار روح انسان‌هاست. در جهانی که گاه تکنولوژی بر روابط انسانی سایه می‌افکند، پزشکان یادآور آن‌اند که شفابخشی، پیش از هر چیز، نیازمند همدلی‌ست. در روز پزشک، باید از آن‌هایی گفت که در سکوت، بار سنگین مسئولیت را بر دوش می‌کشند. پزشکانی که در مناطق دورافتاده، با کمترین امکانات، بیشترین تلاش را برای نجات جان انسان‌ها می‌کنند. آن‌ها که گاه در دل کوهستان، در دل بیابان، یا در دل بحران‌های انسانی، تنها با یک کیف کوچک پزشکی، امید را به زندگی بازمی‌گردانند.

پزشکی، حرفه‌ای‌ست که با لحظه‌های حساس گره خورده؛ لحظه‌هایی که تصمیمی کوچک، می‌تواند سرنوشت انسانی را تغییر دهد. پزشک، باید در آن لحظه، نه‌تنها دانش و تجربه، بلکه آرامش و اعتماد را به بیمار منتقل کند. این اعتماد، سرمایه‌ای‌ست که با سال‌ها تلاش، صداقت و دلسوزی به‌دست می‌آید. در کنار پزشکان، نباید از نقش آموزش پزشکی غافل شد. اساتید دانشگاه‌های علوم پزشکی، با تربیت نسل‌های جدید، چراغ این مسیر را روشن نگه می‌دارند. آن‌ها که نه‌تنها علم را منتقل می‌کنند، بلکه اخلاق حرفه‌ای، مسئولیت‌پذیری و انسان‌دوستی را در دل دانشجویان می‌کارند. دانشجوی پزشکی، از همان روز نخست، با سوگند خدمت به انسان، وارد مسیری می‌شود که آسان نیست، اما پر از معناست.

در عصر حاضر، پزشکی با چالش‌های نوینی روبه‌روست؛ از بیماری‌های نوظهور گرفته تا فشارهای اقتصادی، کمبود منابع، و پیچیدگی‌های درمانی. پزشکان، در این میان، باید همواره به‌روز باشند، با فناوری‌های نوین آشنا شوند، و در عین حال، روح انسانی درمان را حفظ کنند. این تعادل، نیازمند تعهدی عمیق و عشقی بی‌پایان به انسان است. روز پزشک، فرصتی‌ست برای اندیشیدن دوباره به جایگاه پزشکی در جامعه؛ فرصتی برای توجه به کسانی که هر روز، بی‌وقفه در مسیر حفظ سلامت انسان‌ها گام برمی‌دارند. این روز، یادآور مسئولیتی‌ست سنگین و انسانی؛ مسئولیتی که تنها با دانش و تخصص معنا نمی‌یابد، بلکه با همدلی، تعهد و فداکاری جان می‌گیرد.

در چنین روزی، باید از تصمیم‌گیران و سیاست‌گذاران خواست تا نگاه دقیق‌تری به نیازهای کادر درمان داشته باشند. فراهم کردن تجهیزات مناسب، بهبود شرایط کاری، تضمین امنیت شغلی، و رسیدگی به سلامت روان پزشکان، نه یک امتیاز، بلکه ضرورتی‌ست برای پایداری نظام سلامت. چرا که پزشک، پیش از آن‌که درمانگر باشد، انسانی‌ست با احساس، دغدغه و نیازهایی که نباید نادیده گرفته شوند.

روز پزشک، روز قدردانی‌ست؛ قدردانی از کسانی که در سخت‌ترین لحظات، کنار بیماران ایستاده‌اند. آن‌هایی که با نگاه آرامشان، با کلام دلگرم‌کننده‌شان، و با دانش و تجربه‌شان، امید را به زندگی بازگردانده‌اند. این روز، فرصتی‌ست برای گفتن یک «سپاس» صمیمی؛ برای یادآوری اینکه پشت هر نسخه، هر تشخیص، و هر درمان، انسانی ایستاده که با تمام وجود در خدمت دیگران است.