طفل امام حسن(ع)؛ نمود قهرمان پروری با محوریت تفکر شیعه

گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»، پروانه شکری؛ عاشورا و قیام حسینی از آن جهت که مجمع شخصیت‌های ممتازی است که در یک زمان و در یک نقطه مکانی مشخص اجتماع کرده‌اند، قابل بررسی و توجه است. این چهره‌های ممتاز تاریخی در طول گستره زمان همانند و شبیهی ندارند، چنانچه اباعبدالله الحسین (ع) در وصف یاران خویش فرمود: «یارانی برتر و بهتر از یاران خویش نمی‌شناسم.»

در سپاه امام حسین (ع) وجود جوانان و نوجوانانی که با جسارت و شجاعت بی‌نظیری در رکاب امام شمشیر زدند و به مقام شهادت نایل شدند چشمگیر است، از آن مهم‌تر وجود افراد خردسالی است که به سبب سن اندک خویش توان جنگیدن و مبارزه کردن در میدان جنگ را نداشتد، اما غیرت دینی آنان اجازه نداد که فقط نظاره‌گر باشند و برای حمایت از خامس آل عبا قدمی برندارند. یکی از اصحاب امام حسین (ع) که وجودش مظهر غیرت دینی و شجاعت علوی است حضرت «عبدالله بن حسن» است.

عبد الله بن حسن مظهر غیرت دینی و شجاعت علوی

عبدالله، فرزند امام حسن مجتبی (ع)، روز عاشورا در ایام کودکی به سر می‌برد و به علت صغر سن توان شمشیر زدن و جنگیدن با دشمنان دین خدا را نداشت. عبدالله از صبح عاشورا ناظر شهادت اصحاب و یاران عموی خود، اباعبدالله الحسین (ع) بود و زمانی را درک کرد که تمام مردان بنی هاشم اعم از علی اکبر، حضرت ابوالفضل العباس و برادرش (حضرت قاسم ) نیز شهید شده بودند.

و اللَّه لا افارق عمّى؛ سوگند به خدا از عمویم جدا نمی‌شوم

عبد الله در لحظات آخر جنگ شاهد تنها ماندن و بی‌یاوری عموی خویش در برابر سپاه دشمن است، در حالی که دشمنان، گرداگرد آن حضرت را فرا گرفتند، ناگاه عبداللّه بن حسن که کودکی نابالغ بود از خیمه بانوان بیرون آمد و دوان دوان خود را به عمویش حسین علیه السّلام رسانید و در کنار عمو ایستاد.

امام حسین (ع) وقتى عبدالله را دید صدا زد: «خواهرم، او را نگه دار»، زینب (ع) از خیمه خارج شد تا او را نگه دارد و به خیمه برگرداند، او به شدّت خوددارى کرد و گفت: «و اللَّه لا افارق عمّى»؛ سوگند به خدا از عمویم جدا نمی‌شوم. یکى از دشمنان دین خدا؛ حرمله ابن کاهل شمشیرش را به طرف امام حسین علیه السّلام فرود آورد، عبد اللَّه به او گفت: «ویلک یا بن الخبیثة أتقتل عمّى»؛ واى بر تو اى فرزند زن ناپاک آیا عمویم را مى‏کشى؟

آن ظالم شمشیر را به سوى حسین علیه السّلام فرود آورد، عبد اللّه دستش را سپر شمشیر قرار داد، دستش بریده و آویزان شد، صدا زد: «یا عمّاه!»؛ اى عمو جان! امام حسین (ع)، عبد اللّه را به سینه‏اش چسبانید و فرمود: «اى برادرزاده! در برابر این مصیبت صبر کن و به وسیله آن از درگاه خدا تقاضاى خیر و سعادت کن که خداوند تو را به نزد پدران شایسته‌ات ملحق مى‏کند. در این هنگام حرمله (لعنت خدا بر او باد) گلوى او را هدف تیر قرار داد، آن تیر، سر او را از بدن جدا کرد و عبدالله در آغوش عمویش حسین (ع)جان سپرد.

شیعیان شاهد غربت امام زمان (عج)

غیرت دینی عبدالله بن حسن که در سن کودکی نتوانست شاهد غربت امام زمان خویش باشد مثال زدنی و آموختنی است. سخن عبد الله بن حسن «به خدا قسم از عمویم جدا نمی‌شوم» نشان از یک معرفت دینی عمیق و ریشه دار دارد؛ چراکه شهادت و جانفشانی وی نه تنها به سبب محبت و علاقه بوده است، بلکه نتیجه یک تربیت دینی موفق در دفاع از امام زمان خویش است.

شیعیانی که در ایام محرم اقامه عزا می‌کنند و رخت عزا بر تن می‌کنند باید پیام عاشورا را از کودک بزرگی بیاموزند که از امام زمان خود جدا نشد و اعتقاد خود را فریاد زد و در این راه جان خود را از دست داد، «و اللَّه لا افارق عمّى»

شیعیان نیز اکنون در زمان غیبت کبرای امام زمان (عج) باید غربت و تنهایی ایشان را درک کنند و با اعمال و رفتار خویش ایشان را یاری کنند و حمایت از امام زمان (عج) محقق نمی‌شود مگر با شناخت پیدا کردن به ایشان؛ چرا که محال است انسان بتواند شخصی را یاری کند ولی هیچ گونه آگاهی نسبت به وی نداشته باشد.

هر چه شناخت حقیقی ما از امام زمان (عج) و آباء گرام ایشان بیشتر باشد در دفاع و حمایت از ایشان موفق‌تر خواهیم بود و محل کسب شناخت حقیقی و راستین اهل بیت خود ایشان هستند. شیعیان با مطالعه احادیث اهل بیت می‌توانند به این معرفت دست پیدا کنند.

ابوالفضل العباس (ع): «ما، در طفولیت با مرگ بازی می‌کردیم»

دومین نکته‌ای که از شهادت عبدالله بن حسن می‌توان دریافت، شجاعت بی‌نظیر وی است. آل علی (ع) همه افرادی شجاع و دلیر بودند، چنان‌چه حضرت ابوالفضل العباس (ع) می‌فرماید :«ما، در طفولیت با مرگ بازی می‌کردیم» از مصادیق بارز این جمله، حضرت عبدالله بن حسن است که در کودکی مرگ را به بازی می‌گیرد و با جان خویش از امام (ع) دفاع می‌کند.

قهرمان‌پروری با محوریت تفکر شیعه

به حق و انصاف می‌توان گفت عبدالله بن حسن الگویی واقعی در شجاعت و غیرت دینی است و صد حیف و افسوس که مسئولین آموزشی کشور مبادرت به شناسندن این الگوهای والا به فرزندان شیعه ندارند و در کتب آموزشی و درسی ما اهتمامی به قهرمان پروری اسلامی نیست.

صد افسوس و حیف که پطرس فداکار به کودکان ما آموخته می‌شود و از او یک قهرمان بزرگ ساخته می‌شود، اما اشاره‌ای به عبدالله بن حسن ها نمی‌شود.

به راستی فرهنگ آموزش و پروش ما به سمت جریان حسینی در حرکت است؟