این همه هزینه در فوتبال می‌شود اما نتیجه آن فحاشی است‬

گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ امیر مهدی‌زاده، کاراته کار کشورمان در بیست و یکمین دوره رقابت‌های جهانی کاراته و در وزن 60- کیلوگرم با شکست همه رقبای خود راهی بازی پایانی شد و با برتری برابر حریف برزیلی‌اش روی سکوی قهرمانی ایستاد.

 

این ورزشکار کشورمان پس از ورود به ایران، مدال طلای جهانی خود را که پس از سال‌ها برای ایران بدست آورده بود، تقدیم رهبر معظم انقلاب کرد.

 

مهدی زاده یکی از ورزشکاران بااخلاق کشورمان است که نقش توسل را در موفقیت‌های خود بسیار پر رنگ می‌داند.

 

به همین منظور مصاحبه‌ای با این ورزشکار انجام داده‌ایم که مشروح آن در زیر آمده است:

 

«خبرگزاری دانشجو» - شما به عنوان یک قهرمان در جهان شناخته می‌شوید، به نظر شما چه کاری باید انجام داد تا علاوه بر قهرمانی، به پهلوانی هم رسید؟

 

مهدی زاده: در بعد قهرمانی من نهایتاً تا 10 سال آینده می‌توانم مسابقه بدهم و بعد از آن عمر قهرمانی من تمام می‌شود، بنابراین اگر تنها به قهرمانی‌ها دلخوش باشیم خیلی زود از یادها می‌رویم، اما پهلوانی عنوانی است که هیچ گاه به پایان نمی‌رسد و خیلی مهم‌تر از قهرمانی می‌باشد؛ ما در بعد قهرمانی ورزشکارانی داشتیم که از لحاظ تعداد مدال، بالاتر از آقای تختی بودند، اما در یادها نیستند، در حالی که اسم تختی همیشه زنده است و از وی نام برده می‌شود.

 

من دوست دارم که برای نوجوانان و جوانان الگوی خوبی باشم و با رفتارم همیشه در یادها ماندگار بمانم؛ به همین دلیل در باشگاه انقلاب قم به نونهالان کاراته تدریس می‌کنم.

 

قبل از اینکه مدال جهانی را کسب کنم بچه‌های نونهال با توجه به شرایط سنی خود شیطنت‌هایی می‌کردند، اما بعد از بازگشت من از مسابقات جهانی و کسب مدال، هنگام تدریس همه بچه‌ها سکوت می‌کنند و طوری شده که الان به صحبت‌های من بیشتر توجه دارند تا صحبت‌های والدین خود.

 

چون این بچه‌ها کارهای من و حتی لباس پوشیدنم را دنبال می‌کنند، تلاش می‌کنم تا با رفتارهای درست بتوانم روی زندگی این آن‌ها تأثیرگذار باشم و کمک کنم که در زندگی آینده‌شان موفق باشند.

 

 

«خبرگزاری دانشجو» - شما بعد از قهرمانی، در هر محفلی که حضور داشتید موفقیت خود را مدیون آقای دباغیان می‌دانستید و همواره از وی به عنوان یک مربی تأثیرگذار یاد می‌کنید، دلیل این امر چیست؟

 

مهدی زاده: یکی از دلایلی که این همه از آقای دباغیان یاد می‌کنم، این است که وقتی هنوز به تیم ملی راه نیافته بودم، وی علاوه بر بعد قهرمانی، در بعد پهلوانی هم مرا رشد می‌داد و به من کمک می‌کرد تا مسیر درست را از غلط تشخیص بدهم.

 

دباغیان در سال 85 که از تیم ملی استعفا داد، شاگردانش را در باشگاه انقلاب قم جمع، و به ما اعلام کرد، حالا که از تیم ملی جدا شدم قصد دارم در رده باشگاهی قهرمان به تیم ملی معرفی کنم، اگر حاضرید به تیم ملی برسید باید از فردا موهای خود را با شماره چهار بزنید؛ به این ترتیب از سال 84 تا پایان مسابقات جهانی موهای خود را با شماره چهار می‌زدم و در طی این شش سال حتی جلوی آیینه هم نرفتم و هر روز سعی کردم نکته جدیدی از استاد دباغیان یاد بگیرم.

 

آقای دباغیان هر سه شنبه ما را به جمکران می‌برد، همین جمکران رفتن‌ها باعث شد که وارد مسیرهای دیگر نشوم و دید من نسبت به زندگی باز شود.

 

«خبرگزاری دانشجو» - شما مدال طلای جهانی خود را در روز تاسوعا بدست آوردید؛ چقدر توسل به ائمه را در این موفقیت موثر می‌دانید؟

 

مهدی زاده: پیش از آغاز مسابقات می‌دانستم که فینال وزن من در روز تاسوعا برگزار می‌شود و مطمئناً محرم امسال در ایران نخواهم بود؛ به همین دلیل قبل از سفر به فرانسه و آغاز مسابقات، به نمایشگاه هیئت‌های عزاداری امام حسین(ع) که در حرم حضرت معصومه (ع) برگزار شده بود، رفتم و یک پرچم یا ابوالفضل(ع) خریدم و آن را در دست گرفتم و با توسل به حضرت ابوالفضل(ع) از ایشان خواستم که به من کمک کند تا دست پر به ایران بازگردم.

 

روز مسابقه فینال، همه چیز به نفع حریفم بود و روی کاغذ هیچ کس شانسی برای قهرمانی من قائل نبود؛ چرا که حریف من مدعی اصلی قهرمانی در این وزن و دارنده یک مدال طلا و یک مدال برنز جهانی بود، اما من برای نخستین بار بود که در این مسابقات شرکت می‌کردم.

 

در مسیر مسابقه نیز همه چیز به نفع حریف بود و او 3 بر 1 از من پیش بود، اما در 10 ثانیه آخر نتیجه کاملاً تغییر کرد و در چهار ثانیه آخر موفق شدم که بازی را به تساوی بکشانم، بعد از پایان زمان مسابقه باید داوران در خصوص انتخاب قهرمان تصمیم می‌گرفتند که من با توجه به اینکه موفقیت خود را از حضرت ابوالفضل(ع) خواسته بودم، مطمئن بودم که موفق می‌شوم.

 

آن چیزی که سبب موفقیت من در این میدان شد، آرامشی بود که به واسطه توسل به ائمه در من ایجاد گردید؛ همین آرامش سبب شد تا بتوانم بهتر فکر کنم و به خوبی شرایط مسابقه را تحت کنترل داشته باشم، اعتقاد دارم که مدال طلای جهانی من با همین توسل بدست آمده است.

 

 

«خبرگزاری دانشجو» - نقش خانواده خود را چقدر در این موفقیت موثر می‌دانید؟

 

مهدی زاده: من هر چه در این مسیر دارم، مدیون خانواده خود هستم؛ از دعاهای پدر و مادرم به این جا رسیده‌ام و در مسابقات جهانی دعاهای پدر و مادرم را حس کردم.

 

از زمانی که وارد این ورزش شدم، تلاش کردم که با کسب مدال طلای خود پاسخ زحمات آن‌ها را بدهم و خوشحالم که به این موفقیت دست یافتم.

 

 «خبرگزاری دانشجو» - چقدر به تبعیض مسئولان ورزشی میان ورزشکاران رشته‌های مختلف اعتقاد دارید؟

 

مهدی زاده: متأسفانه مسئولان ورزشی کشورمان وقتی به مسابقات المپیک و جهانی نزدیک می‌شویم تازه متوجه ارزش مدال‌های رشته‌های انفرادی می‌شوند.

 

شما نگاه کنید قبل از مسابقات المپیک مسئولان چقدر به رشته‌های المپیکی توجه نشان دادند، اما بعد از المپیک و گرفتن مدال‌ها و افتخارات، دوباره همه چیز را فراموش کردند و رفتند سراغ رشته فوتبال و توجهات به این رشته معطوف شد.

 

این تنها حرف من نیست، بلکه خیلی از قهرمانان رشته‌های دیگر نیز معترضند که چرا فوتبالیست‌های معمولی ایران که حتی به تیم ملی هم راه پیدا نمی‌کنند، دغدغه مالی ندارند و در حالی که می‌توانند تمرین کنند، این کار را نمی‌کنند، ولی ما به اندازه یک صدم ورزشکاران فوتبال تأمین نیستیم و به سختی تلاش و تمرین می‌کنیم.

 

این همه هزینه‌ای که برای فوتبال شده چه چیزی را عاید ورزش ما کرده، در حالی که متأسفانه بدترین فحاشی‌ها در فوتبال انجام می‌شود و البته بیشترین پوشش خبری نیز روی این رشته می‌باشد؛ این در حالی است که ورزشکاران رشته‌های دیگر با اینکه مدال المپیک هم گرفته‌اند، ولی آن قدر بی توجهی دیده‌اند که می‌خواهند از ورزش بروند، نمونه آن امید نوروزی است که مدال طلای المپیک دارد، اما به خاطر بی توجهی‌ها آن قدر دلسرد شده که گفته دیگر کشتی نمی‌گیرد.

 

این درست نیست وقتی به مدال المپیک احتیاج داریم، سراغ ورزشکاران رشته‌های انفرادی برویم و وقتی مدال حاصل شد، آن‌ها را تا چهار سال بعد به حال خود رها کنیم؛ تنها حرف من این است که به ما هم اندازه زحمتمان بها بدهند.

 

 

«خبرگزاری دانشجو»-  آیا این بی توجهی‌ها تنها مربوط به مسئولان ورزش کشور است؟

 

مهدی زاده: کاراته استان قم در باشگاه انقلاب قم که مربوط به استاد دباغیان می‌باشد، خلاصه می‌شود، بنابراین دلیل حضور قهرمانان از استان قم را حضور دباغیان می‌دانم؛ کاراته ما چهار مدال جهانی دارد که دو نفر از این چهار نفر یعنی آقای عموزاده و من، شاگردان استاد دباغیان هستیم که این نشان دهنده تلاش و زحمات این استاد کاراته است.

 

با تمام این مسائل، اخیراً مشکلاتی از لحاظ مالکیت برای این باشگاه به وجود آمده و احتمال جمع شدن این باشگاه وجود دارد؛ این در حالی است که مسئولان استان نباید بگذارند این اتفاق رخ دهد و کاربری ورزشگاهی که در گذشته از طرف مسئولان شورای شهر به خاطر زحمات آقای دباغیان به ایشان هدیه شده، به خاطر تغییر مسئولان شورای شهر تعویض شود و مانعی بر سر فعالیت باشگاه خصوصی که به جوانان استان کمک می‌کند، به وجود آید.

 

«خبرگزاری دانشجو» - آیا صندوق حمایت از ورزشکاران آن طور که باید به ورزشکاران کمک می‌کند تا در مضیقه و سختی نباشند؟ 

 

مهدی زاده: مشکلی که در صندوق حمایت از قهرمانان وجود دارد، این است که به مدال آوران بازی‌های آسیایی حقوق تعلق می‌گیرد، اما به من که قهرمان جهان شده‌ام حقوق تعلق نمی‌گیرد؛ سوال من این است آیا مسئولانی که آیین نامه این صندوق را نوشته‌اند، به این فکر کرده‌اند که در بازی‌های آسیایی با سه مسابقه می‌توان به مدال آسیایی رسید، اما برای رسیدن به مدال بازی‌های جهانی باید شش مسابقه با بهترین‌های دنیا انجام داد؟

 

باید بررسی کنند و تصحیحتی در این زمینه انجام دهند تا من قهرمان جهان نیز یک پشتوانه مالی داشته باشم و بتوانم با خیال راحت به تمریناتم بپردازم .

 

«خبرگزاری دانشجو» -  تفاوت مبالغ دریافتی در لیگ کاراته با دیگر رشته‌ها چقدر است؟

 

مهدی زاده: به نظر من کاراته خیلی مظلوم واقع شده و بالاترین مبلغی که در لیگ امسال به یک ورزشکار پرداخته شده، 15 میلیون تومان است که باشگاه نفت اهواز پرداخت کرده، بنابراین کاراته با دیگر رشته‌ها قابل قیاس نیست؛ این در حالی است که باید در نظر داشت که تنها منبع درآمد ورزشکاران کاراته مسابقات لیگ می‌باشد.