معلمین ورزش حلقه های گمشده امر استعدادیابی در ورزش هستند درحالی که می توانند یا حداقل هزینه، استعداهای مناسبی را از میان دانش آموزان شناسایی و معرفی کنند.
گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ زنگ های ورزش زنگ نشاط و بازی بود؛ به همین دلیل شب هایی که باران و برف می بارید تمام مدت به آسمان نگاه و دعا می کردیم که ای کاش هوا صاف و یا برف ها آب شود تا زنگ ورزش پابرجا باشد و به جای جست و خیز و بازی و نرمش مجبور به نشستن سر کلاس نباشیم.
از صبح زود توپ ها و راکت ها را با خود به مدرسه می بردیم تا پس از چندین ساعت نشستن بر روی نیمکت های چوبی کمی هم بازی کنیم.
بهترین روزها، روزهایی بود که زنگ تفریح طولانی تر می شد و دو تیم از کلاس های مختلف مسابقه داشتند؛ البته معلم ورزش باید کلی تلاش می کرد تا همه معلمان را متقاعد کند که ورزش و تفریح برای بچه ها لازم است و آنها از ریاضی و فیزک عقب نمی مانند.
معلم ورزش همیشه با لباس ورزشی در مدرسه حاضر می شد و سوت قرمز رنگش را بر گردش می آویخت؛ یک توپ هم در دست داشت و زنگ تفریح در کنار بچه ها در حیاط مدرسه بود و از هر فرصتی برای ورزش استفاده می کرد.
معلمان ورزش گمشدگانی در مدرسه بودند که باید روزهای آخر سال کلاس ورزش را به معلم های دیگر می دادند تا درس های عقب افتاده جبران شود و آخر سال نیز همه باید از ورزش نمره 20 می گرفتند؛ گویا در ورزش نمره دیگری وجود ندارد و وای به روزی که دانش آموز زرنگی در ورزش نمره کمتر از 20 می گرفت؛ آن روز بود که پدر و مادرها به مدرسه می آمدند و سراغ معلم ورزش را می گرفتند و گاهی هم برای اولین بار بود که او را می دیدند.
کم مهری های مدیران مدارس را نسبت به معلمان ورزش می توانستیم در روزهایی ببینیم که آنها بر برگزاری ورزش صبحگاهی در مدارس تاکید میکردند اما مدیر و ناظم مانع از این کار می شدند و در این مواقع بود که به راحتی مشخص می شد که معلمین ورزش گمشدگان اصلی ورزش کشور هستند که متاسفانه مسئولین ورزش کشور و همچنین آموزش و پرورش به درستی به جایگاه اصلی آنها در امر استعدادیابی و ایجاد روحیه ورزش در دانش آموزان پی نبرده اند.
کارشناسان ورزش بر این باورند که ورزش دانشآموزی هنوز به عنوان یک ضرورت برای والدین جانیفتاده است و اهمیتی که دروس دیگر برای آنها دارد، هیچگاه ورزش نداشته است در حالی که باید این نکته برعکس باشد، یعنی اگر ما بخواهیم دانشآموزانمان در سایر دروس از جمله علومتجربی، انسانی و ریاضی موفق باشند باید از جسم و روح تندرست و با نشاط برخوردار باشند و اگر این سلامتی و توانمندی در دانشآموز وجود نداشته باشد در دروس دیگر هم موفق نخواهند بود.
ورزش و به خصوص معلم ورزش نقش مهم و تاثیرگذار در امر اهداف آموزشی و سلامت دانش آموزان دارند؛ به همین دلیل است که از سالیان دور معلم ورزش به خصوص در کشورهای پیشرفته اگر نقش و جایگاهی مهمتر و برجستهتر از سایر معلمان نداشته باشد، نقش کم اهمیت تر ندارد.
معلم ورزش ارتباط مستقیمی با توسعه سلامت جسمی و روانی دانش آموزان و آموزش شیوههای صحیح زندگی سالم دارد؛ ارزیابی سلامت جسمی اولیه و بهبود شاخصهای سلامت دانش آموزان، بهبود مهارتهای حرکتی و ورزشی آنها از وظایف معلم ورزش است.
به همین دلیل در کشورهای پیشرفته که آموزش پرورش پیشرفتهای هم دارند، برای معلم ورزش جایگاهی برابر با سایر معلمان در نظر گرفته میشود و نقشهایی مانند سازماندهی و اجرای دقیق فوق برنامهها هم به معلم ورزش نسبت داده میشود.
به منظور شناسایی استعداد های مناسب، همیشه به مدارس به عنوان اولین و منطقی ترین نهاد برای کشف استعداد ها توجه می شود و لازم است تا با استفاده از نیروهای تربیت شده در امر آموزش ورزش و تربیت بدنی در دانشگاه ها در این زمینه گام های مثبتی برداشته شود.
به یاد داشته باشیم که امروزه تحقیقات مختلف ثابت کرده اند که بسیاری از مفاهیم، در محیط ورزش و بازی بسیار بهتر از کلاس های درس یاد گرفته می شوند که این امر از پایین ترین مقاطع آموزشی یعنی دوران دبستان تا مقاطع بالاتر و حتی دانشگاه ها در حال بررسی و اجراست.
اگر در مدارس به ورزش کودکان و نوجوانان و جوانان توجه خاص وجود نداشته باشند چه بسا بسیاری از استعداد ها و قوه های مناسب هرز رفته و کشف نشوند و این مطلب در دراز مدت موجب قحط الرجال بودن و از دست رفتن فرصت های طلایی برای رشد و شکوفایی کشور می شود و اگر در این تلاش نشود در حالی که امکان کشف استعدادهای ورزشی با هرینه های اندک وجود دارد، باید با هزینه های بسیار زیاد قهرمانان را به میادین ورزشی فرستاد.
در این سال ها نگاه آموزرش و پرورش به امر ورزش بسیار زیاد تر شده است اما هنوز به نقطه عالی و نهایی خود در این زمینه نرسیده ایم و برای یافتن جایگاه واقعی ورزش در مدارس به برنامه ریزی و حمایت های همه جانبه مسئولان نیاز داریم.