به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، ایام نوروز از ذوق و شوق لباس و کفش نو خریدن، تخم مرغ رنگ کردن، سبزه گذاشتن و عیدی گرفتن و آجیل و شیرینی خوردنش گرفته تا دور هم نشینی‌ها و گفتن و خندیدن‌ها و مسافرت‌ها و... همه و همه خاطرات خوبی را در ذهن ما ساخته است.
در کنار تمام این مسائل... طبق تقویم شمسی ما، ایام نوروز سال 93 مقارن با ایام شهادت حضرت فاطمه زهراسلام الله علیها شده است. این اولین بار نیست که چنین تقارن‌هایی پیش می‌اد و مطمئنا اخرین بار هم نخواهد بود.
با توجه به این امر، گرچه شادی کردن در ایام فاطمیه حرام نیست، اما عرف و آداب اسلامی اقتضا می‌کند، که در این ایام از شادی‌های غیر منطقی و غیر مشروع پرهیز شود، زیرا قرآن و روایات، دوستى خاندان رسول اکرم‌صلّی الله علیه و آله را بر مسلمانان واجب کرده است. (سوره شورى، آیه 23، سوره هود، آیه 29.)
نوروز بهانه‌ای برای تازه شدن روح و روان بشری
فرهنگ نوروز، فرهنگ تازه شدن است. بهانه قرار دادن تازگی در طبیعت برای تازه شدن روح و روان بشری است. فرهنگ نوروز، فرهنگ کنار گذاشتن فرسودگی‌ها و کهنگی‌هاست. نه فقط لحاف و تشک کهنه، بلکه کینه‌های کهنه شده، جهالت‌های کهنه شده، عادات و رسوم غلط کهنه شده، غم‌ها و اندوه‌های گذشته و کهنه شده است؛ نه فرهنگ رقص و آواز و بی‌خودی از خود، به اسم شادی و نشاط در نوروز.
لذا مردم ایران از دیرباز که سال نو را عید نوروز قرار دادند، با فرارسیدن آن ظاهر و باطن را نو می‌کردند، به دیدار یکدیگر می‌رفتند، قهر‌ها را آشتی می‌دادند، ارتباطشان را با طبیعت سالم‌تر می‌کردند، از یک دیگر پذیرایی می‌کردند.
بیاییم از فرصت فاطمیه بهره گیریم
بیاییم از فرصت فاطمیه برای تازه شدن روح و روان خویش بهره گیریم. عزاداری برای اهل بیت‌علیهم السلام، از جمله حضرت زهراسلام الله علیها هم آثار فردی دارد و هم آثار اجتماعی، یعنی از آنجا که در فرهنگ شیعى، عزادارى باید از سر معرفت و شناخت باشد؛ همدردى با آن عزیزان، در واقع یادآورى فضایل، مناقب و آرمانهاى آنان است و بدین شکل، آدمى را به سمت الگوگیرى و الگوپذیرى از آنان سوق مىدهد.
فردى که با معرفت در مجالس عزادارى، شرکت مىکند، شعور و شور و شناخت و عاطفه را درهم مىآمیزد و در پرتو آن، انگیزهاى قوى در او پدیدار می‌گردد و هنگام خروج از مراسم عزادارى مانند محبى مىشود که فعّال و شتابان به دنبال پیاده کردن اوصاف محبوب در وجود خویشتن است.
همچنین عزاداری موجب تحول جامعه می‌شود. هنگامى که مجلس عزادارى، موجب انسانسازى گشت؛ تغییر درونى انسان به عرصه جامعه نیز کشیده مىشود و آدمى مىکوشد تا آرمانهاى اهلبیتعلیهمالسلام را در جامعه حکمفرما کند.
به همین دلیل مىتوان گفت: یکى از حکمتهاى عزادارى، ساختن جامعه براساس الگوى ارائه شده از سوى اسلام است.
نمونه‌ای از تقارن عید نوروز با شهادت معصومین (علیهم السلام)
در عهد طاغوت پهلوی و نیز در سال 1381 محرم، مقارن عید نوروز شده بود؛ البته این دو تقارن تفاوتی اساسی با هم داشت.
در عهد طاغوت و به دلیل جوی که آن سال‌ها داشت یا عدم اطلاع مردم یا جلوگیری نظام شاهنشاهی، جشن نوروز پرشکوه‌تر از عزاداری ایام شهادت سالار شهیدان برگزار شد. یکی از بزرگان دین در خواب می‌بیند که کفشدار حرم امام حسین علیه السلام می‌گوید: آقا اجازه نداده کفشهای ایرانیان را بگیریم. آن‌ها در نوروزشان حرمت ما را نگه نداشتند. راه زیارت حرم امام حسین علیه السلام بسته شد. بعد از جنگ و در زمان صدام هم هر کس به زیارت می‌رفت؛ مثل اسرا بود و اجازه عزاداری نداشت.
تا سال هشتاد و یک که محرم با عید یکی شد و مردم ایران این بار خوب حرمت نگه داشتند و با جد و جهد تمام تعظیم شعائر نمودند و عزاداری آن سال مثال زدنی شد. صدام سقوط کرد و کربلا از اسارت آزاد شد. همینطور عزاداری ارباب تشنه لب که سال‌ها بود در کربلا تعطیل شده بود.
هدف از تعریف این جریانات و یادآوری این داستان، عید امسال است که مقارن شده با شهادت مظلوم‌ترین شهید تاریخ، شهادت دختر نبوت، همسر ولایت و مادر امامت....
اگر هوشیار باشیم، اگر بصیر و با غیرت باشیم، اگر درد دین داشته باشیم؛ بیشتر از ملیتمان که برایمان عزیز است، همانطور که با وجود تمام مشکلات، پای حفظ ایران ایستاده‌ایم، همانطور که خون و جان داده‌ایم، از فرصت پیش رو استفاده می‌کنیم.
جلوی حرمت شکنان را بگیریم
بدیهی است که اگر تقارن دو موضوع تاریخی با یک دیگر منافات داشته باشد، ملت ایران آنکه انسانی‌تر، مۆثر‌تر، سرنوشت‌ساز‌تر، عقلانی‌تر، لازم‌تر، فرهنگی‌تر و یادش مهم‌تر است را مقدم داشته و می‌دارد. چنان چه شاهدیم چه در نوروز و چه در ایام دیگر، غالب قریب به اتفاق مردم (حتی آنان که تقید زیادی هم ندارند) حرمت این روز‌ها را حفظ می‌کنند و در ایام عزای معصومین (علیهم السلام) نه جشن تولد می‌گیرند و نه جشن نامزدی، عقد و عروسی.
اعتقادات اسلامی در فرهنگ غنی ملت مسلمان ایران چنان نهادینه شده است که حتی در چنین ایّامی از خرید یا پوشیدن لباس نو نیز اکراه دارند. این فرهنگ ما ایرانیان است.
نباید اجازه دهیم عدهٔ قلیلی که نه برای فرهنگ اسلامی حرمتی قائلند و نه برای فرهنگ ملّی و ایرانی ما، به نام دین، به نام مذهب یا فرهنگ و آداب و رسوم ملّی، حتی اظهار نظر کنند، چه رسد به سوء استفاده ابزاری برای ایجاد افتراق و ترویج شبهه، آن هم علیه اسلام و مقدسات و محترمات اسلامی.
اگر خدایی نکرده یکی از عزیزان این افراد (مثل همسر، پدر و مادر یا فرزندشان) در ایام نوروز از دنیا برود یا فقط کمی مریض شده و در بیمارستان بستری شود، آیا باز هم نوروز را جشن می‌گیرند؟ آیا باز هم عید را به هم تبریک می‌گویند؟ آیا می‌توانند بی‌تفاوت باشند و شادی کنند و بگویند و بخندند؟
وای بر هتاکان حرمت فاطمی
اشرف کاینات حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) در آخرین لحظه‌های خود خطاب به مولای متقیان فرمود: «واعْلمْ یا علی انی راض عمنْ رضیتْ عنْه ابْنتی فاطمه و کذلک ربی و ملایکته. یا علی ویْل لمنْ ظلم‌ها و ویْل لمنْ ابْتز‌ها حق‌ها و ویْل لمنْ هتک حرْمت‌ها و ویْل لمنْ احْرق باب‌ها»؛ یا علی! بدان که من خشنود هستم، از هر کسی که دخترم فاطمه از او خشنود باشد، پروردگار من و فرشتگانش نیز از آن شخص خشنود می‌باشند. یا علی! وای بر کسی که به او ستم کند، وای بر کسی که حق او را پایمال کند، وای بر کسی که حرمت او را هتک کند و وای بر کسی که در خانه‌اش را آتش بزند. (بحارالانوار، ج 22، ص 485)
بیاییم با هم عیدمان را سیاه پوش کنیم، سوگ مادر را بر هر چیز دیگری ترجیح بدهیم، بیاییم شیعه مولا بمانیم و برایش سنگ تمام بگذاریم. اگر چه حضرت علی (علیه السلام) در تاریکی شب و غربت مدینه برای تشییع حضرت زهرا (سلام الله علیها) تنها بود، بیاییم در این سال نو حضرت علی (علیه السلام) را تنها نگذاریم.
به جای نشستن روبروی تلویزیون و شکستن تخمه یک «یاعلی» بگوییم و برخیزیم. یکی باید زیر شانه‌های حضرت علی (علیه السلام) را بگیرد. یکی باید اشک از چشمان بچه‌ها پاک کند. یکی باید بیاید در سوخته را تعمیر کند...
بیایید به همتی عظیم سال جدید را به سال ظهور مولایمان «صاحب الزمان عجل الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف» گره بزنیم تا با انتقاماز قاتلانش به جشن ظهور بنشینیم.
برای ما هنوز عید نرسیده. عید اصلی در راه است...
اللهم عجل لولیک الفرج
منبع: تبیان
ارسال نظرات