سهم اندک زنان شاغل از سالن‌های ورزشی/ ایروبیک و بدنسازی پرمخاطب‌ترین ورزش در باشگاه‌ها

گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ نقش ورزش زنان در سلامتی جامعه بر هیچ کس پوشیده نیست و صحبت کردن در خصوص آن تکرار مکررات است.

امروزه زنان و جامعه به این مسئله کاملاً واقفند و شاید بتوان از رشد چند درصدی حضور زنان در ورزش صحبت کرد، اما نکته قابل تامل اینجاست که شرایط جامعه و شهرهای ما برای ورزش کردن زنان چگونه است؟ آیا امکانات موجود در شهرها و بخصوص شهرستان ها پاسخگوی نیاز زنان که نیمی از جامعه را تشکیل می دهند، است؟

«خبرگزاری دانشجو» پیش از این گزارشی را در خصوص شرایط پارک ها و مشکلات زنان در محیط های سر باز و همچنین برنامه های فرهنگی-ورزشی شهرداری در پارک ها برای گسترش ورزش همگانی در این فضاها، منتشر کرده است.

اما شرایط و امکانات سالن های سرپوشیده برای ورزش زنان در کشور چگونه است؟ آیا تعداد سالن های سرپوشیده کفاف گوی این جمعیت از جامعه است؟

مطمئناً برای رسیدن به سرانه کافی فضای سرپوشیده بانوان هنوز راه زیادی باقی مانده است، اما نباید توسعه زیرساخت ها در این سال ها را نیز نادیده گرفت.

در تمام جهان شهرداری ها متولی اصلی توسعه ورزش همگانی محسوب می شوند، اما در کشور ما وزارت ورزش متولی اصلی این امر معرفی شده است. نگاهی به عملکرد وزارت ورزش در این حوزه نیز نشان می دهد که شهرداری ها در کشور ما در این مسیر با سرعت بیشتری حرکت کرده و گوی سبقت را از سایر بخش ها ربوده اند، البته نباید از فعالیت های بسیج در افزایش سالن های ورزشی چشم پوشی کرد و افتتاح سالن های مختلف در سراسر کشور توسط این بخش را فراموش نمود.

با تمام این تلاش ها باز هم نیاز به گسترش زیرساخت های ورزشی در حوزه بانوان امری ضروری محسوب می شود و لازم است تا مسئولان ذی ربط بودجه بیشتری را برای این بخش اختصاص دهند.

با توجه به امکانات موجود بررسی شرایط سالن های ورزشی بانوان را نباید از یاد برد. مهم ترین نکته در امر ورزش همگانی، بخصوص ورزش بانوان در دسترس بودن سالن های ورزشی برای زنان است؛ چرا که مهم ترین اصل در انتخاب یک سالن ورزشی برای زنان خانه دار نزدیکی به محل سکونت و در دسترس بودن محل می باشد.

در این سال ها کمتر محله ای را می توان پیدا کرد که یک سالن ورزشی وِیژه بانوان نداشته باشد و در این حوزه مشکلات زیادی برای زنان در کلانشهر ها وجود ندارد، اما شهرستان ها و مناطق دورافتاده کشور از این امر محروم هستند و دسترسی زنان به سالن های ورزشی سخت و گاهی غیر ممکن است.

به علاوه محدود بودن ورزش زنان در سالن های ورزشی به چند رشته خاص از جمله بدن سازی، ایروبیک،  والیبال و ورزش های رزمی و گاهی هم بدمینتون، بسکتبال و پینگ پنگ باعث شده تا ورزش های مادر مانند دوومیدانی مورد کم توجهی قرار گیرد و این ورزش تنها به پیاده روی های صبحگاهی زنان در بوستان ها و پارک ها محدود باشد.

شنا نیز به عنوانی ورزشی مفرح و مفید در سلامت زنان، به دلیل هزینه های بالا و یا برخی مسائل بهداشتی کمتر مورد توجه قرار می گیرد؛ در نتیجه نبود تنوع در ورزش های ارائه شده در سالن های ورزشی سبب شده تا بانوان کمتر جذب سالن های ورزشی شوند.

ساعات فعالیت باشگاه ها و سالن های ورزشی از دیگر عوامل دافعه در ورزش بانوان است. تقسیم برخی از سالن های ورزشی در طول هفته بین زنان و مردان و اختصاص آن در روزهای پایانی هفته و بعد از ظهر ها به آقایان باعث شده تا دست زنان در انتخاب زمان بسته باشد و یک روز در میان بتوانند از این سالن ها استفاده کنند.

همچنین بسیاری از سالن ها ترجیح می دهند که زمان استفاده زنان را صبح تا بعد از ظهر قرار دهند، در صورتی که زنان خانه دار در این زمان امکان استفاده از این سالن ها را ندارند و بیشتر درگیر کارهای خانه و فراهم کردن ناهار برای فرزندان خود هستند.

گلایه دیگری که زنان از زمان سالن های ورزشی دارند این است که این سالن ها بیشتر از ساعت حدود 10 صبح فعالیت خود را آغاز می کنند و با توجه به اینکه آنها از 12 ظهر باید منتظر بازگشت فرزندانشان از مدرسه باشند، تنها باید ساعت 10 تا 12 به این سالن ها مراجعه کنند.

این موضوع باعث شده تا شرایط استفاده زنان کارمند نیز از سالن های ورزشی فراهم نباشد؛ چرا که این سالن ها ساعت فعالیت خود را در بعداز ظهر و پس از ساعات اداری و روزهای آخر هفته به مردان اختصاص می دهند.

البته سالن هایی هستند که شرایط مناسبی از هر لحاظ برای استفاده بانوان داشته باشند، اما نکته قابل توجه اینجاست که یا دسترسی زنان به این سالن ها راحت نیست و یا اینکه هزینه ها و ورودی این مجوعه های ورزشی که اغلب هم خصوصی هستند، بالاست، بنابراین این مجموعه های ورزشی به بخش اندکی از زنان جامعه محدود هستند و در نهایت بخش زیادی از جامعه زنان از استفاده از سالن های مناسب و باکیفیت محروم هستند.