به گزارش خبرنگار ورزشی «خبرگزاری دانشجو»، هواداران پرسپولیس بدون شک بدترین روزهای فوتبالی خود را سپری می کنند. نفت مسجدسلیمان تیم قابل احترامی است، اما برای هواداران یکی از پرافتخارترین تیم های لیگ برتر تساوی با این تیم قعرنشین آن هم در ورزشگاه آزادی و البته با ارائه یک بازی بی کیفیت هرگز قابل قبول نیست. (نفت جمعه شب دومین گلش در لیگ برتر را زد و توانست چهارمین امتیاز را نیز کسب کند)
با این نتایج بد باید تغییر علی دایی و حضور حمید درخشان و حاشیه های این جا به جایی را نیز اضافه کرد. پرسپولیس با دایی خوب بازی نمی کرد و خوب نتیجه نمی گرفت و همین موضوع دلیل اصلی حضور سرخپوشان در رده نهم بود. نکته جالب توجه اینکه پرپسولیس در اوایل فصل حتی در قعر جدول رده بندی نیز قرار گرفت.
ناکامی و بد نتیجه گرفتن رویه سال های اخیر پرسپولیس بوده است؛ تیمی که در 3 سال اخیر فقط دو بار نایب قهرمان شده (یکبار در لیگ برتر و یک بار در جام حذفی) و عنوان قابل توجه دیگری بدست نیاورده است.
یکی از دلایل اصلی ناکامی سرخپوشان بدون شک تغییرات فراوان در راس باشگاه و همچنین نیمکت سرمربیگری اش بوده است.
در 8 ماه اخیر 4 مدیرعامل روی صندلی مدیرعاملی حضور داشته اند. محمد رویانیان 2 بهمن 92 و بعد از نزدیک به 2.5 سال استعفا کرد و علی پروین روی کار آمد. پروین فکر می کرد می تواند مدت زیادی در باشگاه به عنوان نفر اول حضور داشته باشد، اما این فقط یک خیال باطل بود؛ چرا که در روز 8 اردیبهشت صندلی مدیرعاملی را به علیرضا رحیمی، مدیر موفق سابق سپاهان داد.
با توجه به چینش جدید در هیات مدیره پرسپولیس و استفاده از مدیرعاملی که کارنامه درخشانی داشته، به نظر می رسید پرسپولیس روزهای آرام و موفقی را در ادامه به چشم ببیند، اما این شرایط هرگز وجود نداشت. رحیمی فقط 112 روز مدیرعامل پرسپولیس بود و به دلیل اختلافات فراوان، از پرسپولیس رفت تا بهروز منتقمی در روز 19 شهریور به عنوان سرپرست موقت، امور اجرایی باشگاه را بر عهده بگیرد.
تغییرات در پرسپولیس فقط منحصر به مدیرعاملی نبوده است. سرخپوشان روی نیمکت سرمربیگری نیز تغییرات فراوانی داشته اند. استفاده از 7 سرمربی در 3 سال اخیر نشان دهنده اوج بی ثباتی در پرتماشاگرترین تیم آسیا است؛ تیمی که در سال های نه چندان دور 100 هزار تماشاگر را برای هر بازی اش به آزادی می کشاند، اما حالا کار به جایی رسیده که وقتی 20 هزار تماشاگر به ورزشگاه می روند، از آن به عنوان یک موفقیت بزرگ در جذب هوادار یاد می شود.
درزیر نگاهی به مربیان سه سال اخیر پرسپولیس و مدت زمان حضور آنها روی نیمکت می اندازیم:
* حمید استیلی 31 خرداد 90 تا 18 آذر 90
* محسن عاشوری 19 آذر 90 تا 28 آذر 90
* مصطفی دنیزلی 3 دی 90 تا 2 تیر 91
* مانوئل ژوزه تیر 91 تا 20 آذر 91
* یحیی گل محمدی 22 آذر 91 تا 20 اردیبهشت 92
* علی دایی 30 اردیبهشت 92 تا 19 شهریور 93
* حمید درخشان 19 شهریور 93 تا ......
با آماری که در بالا عنوان شد، واضح است که هیچ تیمی نمی تواند به موفقیت برسد. پرسپولیس در این مدت فقط دو نایب قهرمانی کسب کرده است؛ یکبار توسط یحیی گل محمدی در جام حذفی و یکبار نیز توسط علی دایی در فصل گذشته لیگ برتر.
ثبات اصلی ترین مساله در رسیدن به بهترین جایگاه است و این شرایط هرگز در پرسپولیس مهیا نبوده است. از زمان تاسیس وزارت ورزش و جوانان، بی ثباتی پرسپولیس در اوج بوده و مدیران با هر ترفندی سعی در القای تفکر خود داشته اند. جدال های لفظی رویانیان با مدیران وقت وزارت ورزش و همچنین مصاحبه چند روز قبلی علیرضا رحیمی علیه وزیر ورزش کنونی به خوبی بیانگر حال و احوال روابط وزارت ورزش با پرسپولیس است.
وزرات ورزش باید نماد باثباتی باشد و این مساله در ارگان های زیر دست خودش نیز ایجاد کند، اما متاسفانه مرجع اصلی ورزش طی سال های اخیر همواره به دنبال ایجاد تغییر بوده و این شرایط چیز دیگری به جز ناکامی نمی تواند بوجود بیاورد.
به جرات می توان گفت در هیچ کجای ورزش دنیا اینقدر تغییر دیده نمی شود و این وضعیت تلخ را فقط می توان در ایران مشاهده کرد.
پرسپولیس، تیمی که زمانی که حرف اول را در فوتبال ایران می زد و بازیکنان زیادی را به فوتبال اروپا می فرستاد، طی سه سال اخیر و صد البته روزهای اخیر درگیر تغییرات فراوان بوده؛ تغییراتی که نتیجه اش فقط ناکامی و البته سرخوردگی هزاران جوانی بوده که با عشق پرسپولیس زندگی می کنند.
