به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، روزنامه اصلاح‌طلب شرق از اوضاع وخیم صنعت فولاد گزارش داده است: «ورشکستگی ذوب‌آهن اصفهان با ضرر هزارو ٥٠٠ میلیاردی»؛ خبری که در لحظه اول، بسیار شوک‌آور است. هرچند این خبر از سوی مراجع رسمی بیان نشده و کاملا غیررسمی و تأییدنشده است؛ اما آنچه از این خبر بهت‌آور، فهمیده می‌شود، بلایی است که در شرایط رکودی و تعطیلی پروژههای عمرانی بر سر واحدهای تولیدی حتی واحدهای مادر صنعتی ایران آمده است.
در این خبر غیررسمی آمده: «شرکت سهامی ذوب‌آهن اصفهان که در ابتدای جاده ورودی آن، نوشته شده «خط مقدم جبهه صنعت» اکنون ماهانه ۱۰۰ میلیارد تومان ضرر می‌دهد و با زیان انباشته هزارو ٥١٣ میلیارد، تابلوی مجسم نابودی صنعت فولاد در کشور شده است». به گزارش موج، ذوب‌آهن اصفهان که نزدیک به ۶۰ سال است در جنوب اصفهان به ساخت انواع محصولات فولادی مشغول است و شناسنامه فولاد کشور محسوب می‌شود با مشکلات بسیار عظیم مالی روبه‌روست. بررسی عملکرد مالی این مجموعه نشان می‌دهد تنها در سه ماهه ابتدای امسال، نزدیک به ۳۰۰ میلیارد تومان ضرر و زیان به این مجموعه وارد شده، به تعبیر دقیق‌تر، ۲۷۶میلیارد‌و ۳۳۸میلیون‌و ۷۰۰ هزار تومان در سه ماه، ضرر و زیان این مجموعه بوده است...
محمدرضا مرتضوی، دبیرِ خانه صنعت، معدن و تجارت ایران با اشاره به اینکه تمام شرکت‌های فولادی و سیمانی به خاطر کاهش ساخت‌وساز به طور عمومی، به‌ویژه تعطیلی پروژههای عمرانی دچار مشکلات جدی شده‌اند، می‌گوید: عرضه صنایع مرتبط با پروژههای عمرانی و فعالیت‌های ساختمانی بسیار محدود شده و بیشترین مشکل اکنون در صحنه تحریک تقاضاست. شرکت‌های فولادیِ مادر، مثل کارخانه فولاد مبارکه و ذوب‌آهن اصفهان دراین‌میان بیشترین آسیب را دیده‌اند. ...
دبیرِ خانه صنعت، معدن و تجارت ایران در قالب بیان راهکار می‌گوید: نقش دولت در این شرایط بسیار مؤثر است. اکنون بودجه عمرانی کشور فقط در سطح نگهداری است و دیگر هیچ هزینه‌ای صرف پروژههای جدید عمرانی نمی‌شود؛ بنابراین در آینده، اسم‌های بزرگ و بزرگ‌تری را که مشکلات مشابه ذوب‌آهن دارند، خواهید شنید. او با بیان اینکه اکنون مشکلات فولادی‌ها، دخالت دولت را می‌طلبد، می‌افزاید: حداقل کاری که دولت برای حفظ و نگهداری این شرکت‌ها می‌تواند انجام دهد، تقبل سود بهره‌های روزشمار بانکی آنها یا فریزکردن این بهره است. باید در نظر داشت تولید این شرکت‌ها فریز شده است و اگر چنین نکنیم، هیچ راه‌حل دیگری برای نجات این صنایع مادر وجود نخواهد داشت.
مرتضوی با اشاره به اینکه تحریک تقاضا در اندازه‌های کوچک در مگاپروژه‌ها و شرکت‌های بزرگ مؤثر نیست، می‌گوید: باید در قالب طرح‌های عمرانی برای این شرکت‌های مادر، تحریک تقاضا شود و قبل از اینکه آنها وارد پروسه ورشکستگی شوند، نرخ بهره روزشمار آنها در سیستم بانکی به وسیله دولت فریز شود. او با بیان اینکه اکنون فشار بزرگی روی صنایع فولاد وجود دارد، ادامه می‌دهد: تولیدکنندگان فولاد در ایران در شرایط رکودی، باید به فکر فروش محصولات خود به کشورهای همسایه باشند. اکنون نمی‌توانیم فولاد تولید داخل را در CIS (کشورهای مستقل مشترک‌المنافع) بفروشیم؛ زیرا فولاد در این کشورها ارزان‌تر از ایران است، اما می‌توانیم توجه ویژه‌ای به بازارهای همسایه، مانند عراق و پاکستان داشته باشیم.
