به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، «تنگه ابوقریب» روز گذشته در سالن رسانه به نمایش درآمد و رضایت اهالی رسانه را بدست آورد.
در فاصله ۵ روز به پایان رسمی جنگ عراق حمله‌ای وسیع را برای جداکردن خوزستان آغاز کرد که رزمندگان گردان عمار که در حال رفتن به مرخصی بودند به صحنه نبرد بازگشتند و حماسه‌ای فراموش نشدنی را رقم زدند. حماسه‌ای که تا امروز در میان روایت‌ها و خاطرات جنگ فراموش شده بود.
بهرام توکلی که تا پیش از این به ساخت فیلم‌های آپارتمانی و شبه روشنفکرانه مشغول بود با ساخت «تنگه ابوقریب» توانایی خود را در ساخت فیلم‌هایی این گونه متفاوت و البته سخت نشان داد.
«تنگه ابوقریب» داستان خاصی ندارد. داستان همان جنگ است که بیان می‌شود. داستان آدم‌هایی که در موقعیت دشوار تصمیم خود را گرفتند و صحنه را خالی نکردند.
«تنگه ابوقریب» در سینمای ایران اتفاق خاصی است از‌آن جهت که مهلکه جنگ را پیش چشم مخاطب می‌آورد. هر آنچه در خاطرات خوانده بودیم کاملا تصویری به مخاطب نشان می‌دهد. جنگی که شوخی نبود و حریفی که قدر بود و تا دندان مسلح که هر چی می‌زدی تمام نمی‌شد، ولی خب آنچه تمام شدنی نبود غیرت بی‌مثال مردان و رزمندگان ما بود.
صحنه جنگ «تنگه ابوقریب» کاملا عیان است. محاصره از همه طرف و تو باید با همه اطراف بجنگی. فیلم نشان می‌دهد شوخی در کار نیست.
«تنگه ابوقریب» از حضور سعید ملکان بهره می‌برد که می‌داند که چگونه باید صحنه را چید تا همه چیز سر جای خودش باشد. صحنه‌های انفجار و جنگ کاملا سر جای خودش است. در جایی که نمی‌دانی شگفت‌زده می‌شوی و البته مبهوت.
«تنگه ابوقریب» جنگ واقعی بود بر پرده سینما با موسیقی میخکوب کننده که با صدای انفجار گلوله‌های توپ مخلوط می‌شد. عریانی جنگ وقتی خودش را نشان می‌دهد ببینی کوچک‌ترین رزمنده حاضر در نبرد با صدای اولین گلوله می‌ترسد و در خود می‌لرزد، ولی وقتی دفاع تمام می‌شود و مهاجم می‌گریزد در قامت یک قهرمان که در چند ساعت چند سال بزرگ شده ظاهر می‌شود و با هیبت می‌آید به سوی تو.
«تنگه ابوقریب» بازی‌های خوبی دارد. همه بازیگران سرجای خود هستند و انگار واقعا می‌جنگند. حمیدرضا آزرنگ کاملا در نقش خود فرو رفته و میدان را فرماندهی می‌کند. جواد عزتی که در شدیدترین صحنه نبرد به دنبال حفظ شهداست و در نقشی جدی خود بار دیگر بازیگری متفاتش را تثبیت کرد. امیر جدیدی که این روز‌ها استار جدید سینماست این‌بار نقش متفاوتی را ایفا کرد و با طنازی خود صحنه خشن نبرد را تلطیف می‌کرد. امیر قربانی و مهدی پاکدل هم در نقش‌های خود باورپذیر بودند.
«تنگه ابوقریب» اتفاق جدیدی برای سینمای ایران است چرا که نشان داد می‌توان جنگ را در صریح‌ترین حالت ممکن نشان داد، ولی از ایثار و حماسه چیزی کم نگذاشت.
یادداشت: مصطفی وثوق‌کیا
در فاصله ۵ روز به پایان رسمی جنگ عراق حمله‌ای وسیع را برای جداکردن خوزستان آغاز کرد که رزمندگان گردان عمار که در حال رفتن به مرخصی بودند به صحنه نبرد بازگشتند و حماسه‌ای فراموش نشدنی را رقم زدند. حماسه‌ای که تا امروز در میان روایت‌ها و خاطرات جنگ فراموش شده بود.
بهرام توکلی که تا پیش از این به ساخت فیلم‌های آپارتمانی و شبه روشنفکرانه مشغول بود با ساخت «تنگه ابوقریب» توانایی خود را در ساخت فیلم‌هایی این گونه متفاوت و البته سخت نشان داد.
«تنگه ابوقریب» داستان خاصی ندارد. داستان همان جنگ است که بیان می‌شود. داستان آدم‌هایی که در موقعیت دشوار تصمیم خود را گرفتند و صحنه را خالی نکردند.
«تنگه ابوقریب» در سینمای ایران اتفاق خاصی است از‌آن جهت که مهلکه جنگ را پیش چشم مخاطب می‌آورد. هر آنچه در خاطرات خوانده بودیم کاملا تصویری به مخاطب نشان می‌دهد. جنگی که شوخی نبود و حریفی که قدر بود و تا دندان مسلح که هر چی می‌زدی تمام نمی‌شد، ولی خب آنچه تمام شدنی نبود غیرت بی‌مثال مردان و رزمندگان ما بود.
صحنه جنگ «تنگه ابوقریب» کاملا عیان است. محاصره از همه طرف و تو باید با همه اطراف بجنگی. فیلم نشان می‌دهد شوخی در کار نیست.
«تنگه ابوقریب» از حضور سعید ملکان بهره می‌برد که می‌داند که چگونه باید صحنه را چید تا همه چیز سر جای خودش باشد. صحنه‌های انفجار و جنگ کاملا سر جای خودش است. در جایی که نمی‌دانی شگفت‌زده می‌شوی و البته مبهوت.
«تنگه ابوقریب» جنگ واقعی بود بر پرده سینما با موسیقی میخکوب کننده که با صدای انفجار گلوله‌های توپ مخلوط می‌شد. عریانی جنگ وقتی خودش را نشان می‌دهد ببینی کوچک‌ترین رزمنده حاضر در نبرد با صدای اولین گلوله می‌ترسد و در خود می‌لرزد، ولی وقتی دفاع تمام می‌شود و مهاجم می‌گریزد در قامت یک قهرمان که در چند ساعت چند سال بزرگ شده ظاهر می‌شود و با هیبت می‌آید به سوی تو.
«تنگه ابوقریب» بازی‌های خوبی دارد. همه بازیگران سرجای خود هستند و انگار واقعا می‌جنگند. حمیدرضا آزرنگ کاملا در نقش خود فرو رفته و میدان را فرماندهی می‌کند. جواد عزتی که در شدیدترین صحنه نبرد به دنبال حفظ شهداست و در نقشی جدی خود بار دیگر بازیگری متفاتش را تثبیت کرد. امیر جدیدی که این روز‌ها استار جدید سینماست این‌بار نقش متفاوتی را ایفا کرد و با طنازی خود صحنه خشن نبرد را تلطیف می‌کرد. امیر قربانی و مهدی پاکدل هم در نقش‌های خود باورپذیر بودند.
«تنگه ابوقریب» اتفاق جدیدی برای سینمای ایران است چرا که نشان داد می‌توان جنگ را در صریح‌ترین حالت ممکن نشان داد، ولی از ایثار و حماسه چیزی کم نگذاشت.
یادداشت: مصطفی وثوق‌کیا
ارسال نظرات