نگاهی به تاریخچه «علامت» در عزاداری؛ یادگار حماسی سلسله آل بویه/ وقتی علم می‌بینم یاد علمدار می‌کنم

از آنجا که بشر قابل ترقی است و هر چیز رشد و کمالی دارد با رونق گرفتن عزاداری، لازم شد سروصورت بهتری به این بیدق‌ها بدهند. به همین دلیل پیکانِ سربیدق‌ها کم کم قد کشید و به صورت سرنیزه درآمد و رنگ‌هایشان متغیر شد. رنگ سیاه که نشانه‌ی عزا بود، رنگ سرخ را که شهادت و غرق به خون شدن شهدا را می‌رساند. رنگ سبز که مورد علاقه پیغمبر (ص) بود و نواده‌اش هم آن را دوست داشت، مورد استفاده قرار گرفت.

روایت‌هایی هم برای استفاده از رنگ‌ها ساخته شد که امام حسن (ع) لباس سبز می‌پوشیده، امام حسین (ع) رنگ سرخ به تن می‌کرده است. رنگ سفید نیز به عنوان اینکه هیچکدام از امامان اندیشه جنگ با معاویه و یزید نداشتند و پرچمشان باید رنگ سفید باشد، مطرح بود.

پس از آن لازم شد، پیکان‌ها را روی کلاه‌خود‌ها بزنند و لازم دیدند که دو پر بلند را در دو طرف کلاه خود وصل کنند. سپس برای آنکه سر و شکل بهتری پیدا کند آن را به وسیله شال‌هایی پوشانده و زیور‌هایی به آن بسته شد و نام آن را «طوق» گذاشتند.

درباره مساله حمل علم نیز اگر حامل می‌خواست آن را مستقیم حرکت دهد، نمی‌توانست جلوی خودش را ببیند و اگر می‌خواست جلوی خود را ببیند باید آن را به سمتی بخواباند که صورت زشتی پیدا می‌کرد به همین دلیل بهتر دیده شد که شال‌هایش را به شانه‌های علامت آویزان کنند، به همین دلیل احساس شد بهتر است آن را از ورق پولاد قابل انعطاف تهیه کرده و شکل بدهند. از این به بعد طوق که سابقه بیشتری داشت به جای خود ماند و اسم علامت و ساخت آن با سه تیغه که یکی در وسط و بلندتر و دو تیغه دیگر کوتاه‌تر در اطرافش بود به تصویب رسید.

بعد از طوق و پیکان، پنجه‌ای در شباهت به دست بریده ابوالفضل العباس نیز به روی علم اضافه شد. همچنین زمانی دو فانوس مانند از مکعبی به نشانه‌ی شام غریبان از آهن ساخته و دو کبوتر فلزی به نشانه اینکه از کربلا خبر کشته شدن اولاد پیغمبر را به مدینه می‌برد، اضافه شد، همچنین چند پر بلند به نشانه دلاوری سپاهیان اسلام زینت بخش علم شد و کم‌کم از تیغه‌ها یک زنگوله به شباهت زنگ کاروان حسین (ع) آویزان شد.