با آزمایش‌های جدید ناسا؛
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، مهندسان مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا در هانتسویل آلاباما، عمدا بزرگترین مخزن سوخت موشک جهان را فراتر از حد طراحی خود قرار دادند تا واقعاً نقطه شکست آن را درک کنند.
نسخه آزمایشی مخزن هیدروژن مایع راکت سیستم پرتاب فضایی بیش از ۲۶۰ درصد از بار‌های پرواز مورد انتظار را در طی ۵ ساعت تحمل کرد؛ مهندسان در این مدت زمان توانستند یک نقطه کمانش را کشف کنند، که پس از آن پارگی ایجاد شد.
نسخه آزمایشی مخزن هیدروژن مایع راکت سیستم پرتاب فضایی بیش از ۲۶۰ درصد از بار‌های پرواز مورد انتظار را در طی ۵ ساعت تحمل کرد؛ مهندسان در این مدت زمان توانستند یک نقطه کمانش را کشف کنند، که پس از آن پارگی ایجاد شد.
نیل اوته، مهندس ارشد دفتر SLS Stages در مارشال گفت: «ما عمداً این مخزن را به حد اکثر موارد خود بردیم و آن را شکستیم، زیرا اعمال فشار به سیستم‌ها در نقطه شکست، به ما داده‌های اضافی می‌دهد تا بتوانیم موشک‌های هوشمند بسازیم.»
وی گفت: «ما تا چند دهه آینده با سیستم پرتاب به فضا پرواز خواهیم کرد و شکستن مخزن پیشرانه امروز به ما کمک می‌کند تا با خیال راحت و کارآمد موشک SLS را در حال تکامل ماموریت‌های مورد نظر خود قرار دهیم.»
وی گفت: «ما تا چند دهه آینده با سیستم پرتاب به فضا پرواز خواهیم کرد و شکستن مخزن پیشرانه امروز به ما کمک می‌کند تا با خیال راحت و کارآمد موشک SLS را در حال تکامل ماموریت‌های مورد نظر خود قرار دهیم.»
برای همه آزمایشات، مهندسان ناسا و بوئینگ فشار‌های بالابری و پروازی را در نسخه آزمایشی مخزن هیدروژن مایع سیستم پرتاب فضایی که از نظر ساختاری با مخزن پرواز یکسان است، شبیه سازی می‌کنند. در طول آزمایشات روی پایه ایستاده تست ۲۱۵ فوت مارشال، آن‌ها از پیستون‌های هیدرولیکی بزرگ برای تحویل میلیون‌ها پوند از تحمل فشار، فشار و خمش بر روی مخزن تست قوی استفاده کردند.
مخزن آزمایش برای اندازه گیری استرس، فشار و دما با هزاران سنسور مجهز شده بود، در حالی که دوربین‌های با سرعت بالا و میکروفون هر لحظه برای شناسایی کمانش یا ترک خوردگی در دیواره مخزن استوانه‌ای ضبط می‌شدند.
جولی باسلر، مدیر دفتر SLS Stages گفت: «ما خوشحالیم که آزمایشات ناسا با آزمایش ساختاری مرحله اصلی نه تنها در پرواز‌های سیستم پرتاب فضایی بلکه در طراحی مخازن پیشرانه موشک آینده نیز نقش خواهد داشت.»
SLS تنها موشکی است که می‌تواند در یک مأموریت واحد فضانوردان و تجهیزات را به ماه بفرستد. SLS، Orion و Gateway در مدار دور ماه، ستون فقرات ناسا برای کاوش در فضا‌های عمیق و برنامه Artemis است که تا سال ۲۰۲۴ اولین زن و مرد بعدی را به سطح قمری می‌فرستد.
ارسال نظرات