به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، بالاخره ۲ روز پیش تکلیف انتخابات ریاست جمهوری آمریکا مشخص شده و رسانه‌های این کشور جو بایدن را رسما به عنوان رییس جمهور جدید این کشور معرفی کردند.
به دنبال این اتفاق سران برخی کشور‌ها از جمله نیکلاس مادورو _ رییس جمهور ونزوئلا _ به بایدن تبریک گفتند. رییس جمهور ونزوئلا با توجه به مشکلات چندین ساله کشورش با آمریکا در پیام تبریک خود، برای مذاکره با این کشور ابراز آمادگی کرد.
همین اقدام باعث اظهارات تمسخرآمیز پدرام سلطانی _ نایب رییس سابق اتاق بازرگانی ایران _ شد تا وی امروز (دوشنبه ۱۹ آبان ماه) در توئیتی با اشاره به این موضوع بنویسد:” مزیت ۱ راننده اتوبوس به ۱ حقوقدان یا ۱ سرهنگ این است که می‌تواند هرگاه جاده پیچید، فرمان را بپیچاند”!
این اظهارات وی در حالی است که ایشان اگر تسلطی به اصول اولیه علم ارتباطات بین الملل و شاخص‌های توازن قوا در روابط بین کشور‌ها داشت، می‌دانست که در این طور موارد دولت‌ها با توجه به وزن خود و طرف مقابل و داشته‌های خود، تصمیم می‌گیرند و عمل می‌کنند و اتفاقا نیکلاس مادوروی به قولِ شما “راننده اتوبوس”، براساس داشته‌ها و توانمندی‌های کشور خود تصمیم گرفته و ناچار شده اصطلاحا “دستِ پایین را در مذاکرات احتمالی با آمریکا داشته باشد” و برای مذاکره پیشقدم شود.
اما در مورد ایران این موضوع کاملا متفاوت است. ایران در ۳ سال اخیر تحت سخت‌ترین تحریم‌های آمریکا در طول تاریخ قرار داشته و روی پا مانده است، بنابراین روحانی به عنوان یک حقوقدان به داشته‌ها و شرایط کشور خود آگاه بوده و می‌داند که این آمریکا و رییس جمهور جدید آن است که باید ابتدا جبران مافات کرده و با لغو تحریم‌های غیرقانونی و جبران ضررها؛ شرایط را برای مذاکره مجدد با ایران فراهم کند؛ بنابراین در چنین شرایطی قبل از هرگونه جبران مافات از سوی طرف آمریکایی که دربرگیرنده لغو تحریم‌ها و جبران ضرر‌های وارده به ایران باشد، پیشقدم شدن برای مذاکره با این کشور؛ به معنی از بین بردن ۳ سال مقاومتِ بی بدیل ملت ایران در برابر سخت‌ترین تحریم‌های تاریخ بوده و اتفاقا حال که زمان میوه چینیِ این مقاومت است، کار را خراب می‌کند؛ بنابراین اگر آقای سلطانی درست بیاندیشند، می‌بینند که اتفاقا در موضوع تبریک به جو بایدن و دست دراز کردن برای مذاکره، نیکلاس مادورو در سطح دانشِ یک راننده اتوبوس و حسن روحانی در سطح فهم یک حقوقدان و مشاوران توانمندش از وضعیت توازن قوا در سطح روابط بین الملل، عمل کرده است.
قرار نیست ملت ایران هزینه ۳ سال مقاومت در برابر سخت‌ترین تحریم‌های تاریخ را بدهد، اما به صرف تغییر رییس جمهور کشور تحریم کننده، به پای میز مذاکره برود، بدون آنکه حداقل منافع حیاتیِ ایران که لغو تحریمهاست، تامین شده باشد. مذاکره و تحریم، ۲ خط موازی هستند که با هم ارتباطی ندارند.
گفته می‌شود که نیکلاس مادورو رییس جمهور ونزوئلا در گذشته در دوره ای، راننده اتوبوس بوده است.
البته بدیهی است که رانندگی اتوبوس جزو مشاغل شریف و سخت بوده و، چون مقایسه “راننده اتوبوس و حقوقدان” از سوی آقای پدرام سلطانی _ نایب رییس سابق اتاق بازرگانی ایران _ صورت گرفته است، ناچارا پاسخ ایشان بر همین اساس داده شده است وگرنه مقایسه این ۲ شغل از پایه غلط بوده و هرکدام جایگاه، شرافت، سختی و مرارت‌های خاص خود را دارد.
منبع: اقتصاد سالم
ارسال نظرات