در سالروز بزرگداشت خواجه شمسالدین محمد حافظ شیرازی، مراسمی با حضور دانشجویان زبان فارسی و مطالعات ایرانشناسی در محل رایزنی فرهنگی ایران و نمایندگی بنیاد سعدی در شهر آستانه برگزار شد.
خواجه شمسُالدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی زادهٔ ۷۲۷ هجری قمری – درگذشتهٔ ۷۹۲ هجری قمری در شیراز، مشهور به لِسانُالْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُالْعُرَفا و ناظِمُالاُولیاء، شاعر فارسیزبانِ سدهٔ هشتم ه.ق شیراز است. بیشتر شعرهای او غزل است. مشهور است که حافظ به شیوهٔ سخنپردازی خواجوی کرمانی گرویده و همانندیِ سخنش با شعرِ خواجو مشهور است. حافظ از مهمترین اثرگذاران بر شاعرانِ فارسیزبانِ پس از خود شناخته میشود. در تقویم رسمی ایران ۲۰ مهر روز بزرگداشت حافظ نامیده شده است.
حافظ، سخنگوی ضمیر ناآگاه ایرانی است. حرف حافظ تمام نشدنی است، برای اینکه حرف دل است و حرف گذشته یک سرزمین. ۲۰ مهر در تقویم ملی به روز گرامیداشت این شاعر گرانقدر اختصاص یافته است. اشعار حافظ یگانه منبع موثق زندگی او هستند و اشارات اندکی از زندگی شخصی و خصوصی او وجود دارد. او در خانوادهای متوسط جامعه زمان خویش متولد شده است. در نوجوانی قرآن را با چهارده روایت از بر کرده و از همین رو به «حافظ» ملقب گشته است. حافظ در غزل شماره ۳۱۹ میگوید: صبح خیزی و سلامتطلبی چون حافظ هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم؛ گر به دیوان غزل صدرنشینم چه عجب سالها بندگی صاحب دیوان کردم.