دو قورت و نیمش باقی است

ضرب‌المثل بالا دربارۀ کسی به کار می‌رود که حرص و طمعش را معیار و ملاکی نباشد و بیش از میزان قابلیت و شایستگی انتظار تلطف و مساعدت داشته باشد.