تا آن روز که اقتصادمان کماکان دولتی است و خصوصیسازی در آن به معنای خودمانیسازی تعبیر میشود و تا آن زمان که مدیریت علمی و سیستماتیک در کشور جایگاه ندارد؛ اگر تمامی تحریمها هم برداشته شود، ایران گلستان نخواهد شد.
اینکه آیا توافق ژنو یک فتح الفتوح بوده یا عهدنامه ترکمنچای را در تاریخ ایران تکرار کرده، مسئلهی است که این روزها مورد بحث بسیاری از کارشناسان و سیاسیون قرار گرفته است.
بارها و بارها اندیشمندان اقتصادی و دلسوزان نظام مطرح و تأکید کردهاند تحریمها فقط علت العلل بخشی از مشکلات اقتصادی کشوراست و ریشه تنشها و بحرانهای فعلی همچون تورم ۴۰درصدی و بیکاری مضمن و تولید ورشکسته کشور، درگرو فقدان تدابیر و سیاست گذاریهای دقیق و کارشناسی شده جهت استفاده از پتانسیلهای داخلی برای پیشبرد اقتصاد کشور است.
تعامل با دنیا (دنیا اینجا یعنی آمریکا و چند کشور اروپایی) و حل و فصل اختلافات ایران با آنها، جزو شعارها و برنامههای اصلی آقای روحانی بود. به همین علت، سیاست خارجی و مذاکره با غرب همه چیز را در دولت یازدهم تحت الشعاع خود قرار داد و سرنوشت بسیاری از مسائل داخلی و خارجی به نتیجه مذاکرات گره خورد. بیجهت نبود که ساعاتی پس از امضای توافقنامه ژنو، ناگهان امواج رسانهای براه افتاد و دولتیها و حتی شخص رییس جمهور پیروزی بزرگ هستهای را به ملت ایران تبریک گفتند!