گروه بینالملل خبرگزاری دانشجو: در میان صدای هولناک پهپادهای اسرائیلی، زنان غزه با درد و اندوهی عمیق از رنجهایشان سخن میگویند؛ در حالی که جهان روز جهانی زن را در ۸ مارس جشن میگیرد.
نائله سلمه درباره وضعیت زنان فلسطینی میگوید: «زن فلسطینی، در هر شرایطی، تحقیر شده و در وضعیت بسیار سختی زندگی میکند.»
او ادامه میدهد: «ما زنان، علاوه بر همه اینها، از نبود ابتداییترین حقوق انسانی خود نیز رنج میبریم. نه برق داریم، نه روشنایی، نه هیچ چیز دیگر. هر لحظهای که میگذرد، با اشک و اندوه به فرزندانمان فکر میکنیم.»
اسراء کمال نیز صدایش را به اعتراض بلند میکند و خطاب به سازمانهایی که درباره حقوق زنان صحبت میکنند، میپرسد: «حق من، زن فلسطینی، کجاست؟ من در یک چادر زندگی میکنم. قرآنم را زیر صدای گوشخراش هواپیماها میخوانم. آوارهایم، خستهایم، هیچ ثباتی در زندگیمان نداریم.»
او تأکید میکند که زنان غزه بیش از هر چیز به آرامش، امنیت و یک خانه واقعی نیاز دارند، نه چادری که هر لحظه ممکن است فروبریزد.
میرفت عبید پس از یک آه عمیق، از زندگیاش پس از جنگ سخن میگوید: «زندگی من بعد از جنگ کاملاً تغییر کرد. من همه خانوادهام را از دست دادم... همه آنها از ثبت احوال محو شدند.»
او از کارهای سختی که زنان غزه مجبورند انجام دهند، شکایت دارد: «زن غزهای باید در این شرایط سخت، در هوای سرد، آب بیاورد، لباسها را با دست بشوید، آن هم در حالی که هیچ امکاناتی نداریم.»
ام أدهم جندیه، زن سالخوردهای که از آغاز جنگ آواره شده، درباره شرایطش میگوید: «از آغاز جنگ تا امروز، در رنج مطلق بودهایم. از خانههای مستحکم خود به چادرهایی ناامن رانده شدیم. هیچ حریم خصوصی نداریم. حتی حمام مخصوص زنان یا وسایل ضروری بهداشتی وجود ندارد.»
زنان غزه برای تأمین نیازهای اولیه مانند غذا و آب در شرایطی سخت و غیرانسانی تلاش میکنند. در عین حال، قادر به تأمین مراقبتهای پزشکی لازم برای فرزندان زخمیشان نیستند؛ چراکه نظام بهداشت و درمان غزه به دلیل حملات اسرائیل و محاصره شدید، بهطور کامل فروپاشیده است.
طبق آمار، از ۴۸,۳۴۶ شهید فلسطینی در جنگ نسلکشی از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، ۱۲,۳۱۶ نفر زن بودهاند.
زنان غزه، در روز جهانی زن، نه در جشن و شادی، بلکه در اندوه و ویرانی، در کنار جنازه عزیزانشان و زیر سایه جنگ، برای بقا میجنگند.