به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، به نقل از هلث دی نیوز، بر اساس گزارش اخیر محققان، جوانان در سال ۲۰۱۸ در مقایسه با سال ۱۹۹۰ نزدیک به ۲۳ درصد بیشتر از نوشیدنی‌های شیرین شده با قند مصرف کردند.
«لورا لارا کاستور»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه واشنگتن، می‌گوید: «نوشیدنی‌های قندی افزایش وزن و خطر چاقی را افزایش می‌دهند، بنابراین حتی اگر بچه‌ها در جوانی اغلب به دیابت یا بیماری‌های قلبی عروقی مبتلا نشوند، می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی در آینده داشته باشد.»
به گفته محققان، این مطالعه اولین تخمین جهانی از مصرف نوشیدنی‌های شیرین توسط کودکان و نوجوانان را ارائه می‌دهد.
برای این مطالعه، محققان داده‌های بیش از ۱۲۰۰ نظرسنجی را که در طول دوره مطالعه سه دهه انجام شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. داده‌ها عادات غذایی کودکان از ۱۸۵ کشور را ارزیابی کردند.
تیم تحقیقاتی به طور خاص مصرف نوشابه، نوشیدنی‌های آبمیوه، نوشیدنی‌های انرژی‌زا، نوشیدنی‌های ورزشی و نوشیدنی‌های میوه‌ای شیرین‌شده خانگی را مورد بررسی قرار دادند. تعریف آنها از نوشیدنی‌های شیرین شامل ۱۰۰٪ آب میوه، نوشابه‌های رژیمی یا شیر‌های شیرین نمی‌شد.
مصرف نوشیدنی‌های شیرین شده با قند به طور متوسط ۳.۶ وعده در هفته در سطح جهان بود و از ۱.۳ وعده در هفته در جنوب آسیا تا ۹.۱ در آمریکای لاتین و کارائیب متغیر بود.
کودکان و نوجوانان در ۵۶ کشور که نماینده ۲۳۸ میلیون جوان - حدود ۱۰ درصد از جمعیت جوانان جهان- بودند به طور متوسط هفت وعده یا بیشتر نوشیدنی در هفته مصرف می‌کنند.
کشور‌هایی که کودکانشان بیشترین نوشیدنی‌های قندی را مصرف می‌کنند عبارتند از مکزیک (۱۰.۱ وعده در هفته)، اوگاندا (۶.۹)، پاکستان (۶.۴)، آفریقای جنوبی (۶.۲) و ایالات متحده (۶.۲).
محققان دریافتند بیشترین افزایش مصرف در جنوب صحرای آفریقا رخ داده است، جایی که میانگین وعده‌های هفتگی کودکان ۱۰۶ درصد افزایش یافته و به نزدیک به ۲.۲ وعده در هفته رسیده است.
محققان خاطرنشان کردند که بسیاری از دولت‌ها با اعمال مالیات بر نوشابه‌های گازدار و ممنوعیت فروش نوشیدنی‌های شیرین در مدارس سعی در کاهش مصرف دارند.
«داریوش مظفریان»، نویسنده ارشد این مطالعه و مدیر مؤسسه Food is Medicine در دانشگاه تافتس در بوستون، در یک بیانیه خبری گفت: «یافته‌های ما باید زنگ خطر را در تقریباً هر کشوری در سراسر جهان به صدا درآورد. مصرف‌ها و روند‌هایی که ما شاهد آن هستیم، تهدیدی قابل‌توجه برای سلامت عمومی است، تهدیدی که می‌توانیم و باید برای آینده یک جمعیت سالم‌تر به آن بپردازیم.»