صدای طبل در کوچه‌های شیراز؛ آغاز ماه محرم

به گزارش گروه استان های خبرگزاری دانشجو، صدای طبل می‌آید… کوبشی که از دور دست‌ها می‌آید و آرام آرام نزدیک می‌شود.

و من که از کوچه‌های قدیمی شیراز عبور می‌کنم، هر قدم که برمی‌دارم بیشتر می‌فهمم این صدا، صدای دل‌های شکسته‌ای‌ست که سال‌هاست با حسین (ع) عهد بسته‌اند.

پرچم‌های سیاه بر سر در خانه‌ها، مثل پرنده‌ای غمگین، در باد می‌رقصند. بوی اسپند و گلاب همه جا را پر کرده است. زنان با چشمانی پر از اشک، دسته‌های کوچک دعا تشکیل داده‌اند و مردان آرام کنار هم ایستاده‌اند، دستانشان روی سینه، زمزمه‌گر ذکر یا حسین…

کسی نوحه‌ای شروع می‌کند، صدایش از ته دل است، از اعماق جان:

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

و من زیر لب تکرار می‌کنم:

وَمَن یُعَظِّم شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ

(سوره حج، آیه ۳۲)

آری… بزرگداشت شعائر خدا، همان تقوای دل است که این روزها در دل‌های شیرازی‌ها موج می‌زند.

در محله‌های قدیمی شیراز، مثل سنگ‌سیاه و کوچه‌های اطراف شاهچراغ، صدای زنجیرها به گوش می‌رسد؛ مردانی که با دستانی لرزان اما پرصلابت، زنجیر می‌زنند و هم‌صدا با مداح نوحه‌سرایی می‌کنند.

علم‌های بلند و رنگی را می‌بینی که جوانان و پیران با شور و حرارت خاصی بر دوش می‌کشند. این علم‌ها نه فقط پارچه و چوب‌اند، که یادگار عشق و ایثار، نماد رشادت‌های تاریخ عاشورا هستند.

نذرهای شیرین و گرم، شله‌زرد و آش و حلیم، در دیگ‌های بزرگ طبخ می‌شوند و میان همه پخش می‌شوند. مردمی که کنار هم جمع شده‌اند، نه فقط برای خوردن، بلکه برای به یاد آوردن و شریک شدن در غم و اشتیاق.

و من، وقتی در این لحظه‌ها قدم می‌زنم، حس می‌کنم همه‌ی این‌ها، فقط مراسمی نیست… این یک عاشقانه است. عاشقانه‌ای که هزار سال پیش آغاز شده و هر سال در کوچه‌های شیراز جان تازه می‌گیرد.

محرم یعنی دلتنگی، محرم یعنی یادآوری بزرگ‌ترین فداکاری‌ها، محرم یعنی صدایی که از قلب تاریخ بلند شده و هنوز هم می‌پیچد…

و این صدا، صدای دل‌های ماست، که می‌گویند:

«یا حسین، ای چراغ راه!»