فاجعه ای که زمان، عمق آن را مشخص می‌کند

گروه اندیشه «خبرگزاری دانشجو»؛ ایام شادمانی و عزاداری در مکتب اهل بیت جدا از آنکه بستری برای ابراز ارادت و ولایت به خاندان عصمت و طهارت باشد؛ جزو ماهیت و تعاریف اصلی و بنیادینی است که شیعه با آن معنا پیدا می‌کند. همان گونه که آفتاب بدون ملازمت با مفهوم نور معنای آفتاب را ندارد؛ ماهیت شیعه نیز بدون غدیر و محرم و علی الخصوص فاطمیه معنایی ندارد.

متاسفانه با این که غدیر و عاشورا و ایام پر برکت فاطمیه از جمله مفاهیم بنیادین و تشکیل دهنده ماهیت شیعه هستند؛ اما نگاه رسانه های به این موضوعات اساسی که زیر ساخت پایه های تمدن دینی ما هستند نگاهی سوژه محورانه است. بدان معنا که با فرا رسیدن ایام مبارک عید غدیر رسانه ها اعم از روزنامه ها و صدا وسیما و رادیو اقدام به تهیه و پخش برنامه هایی با محوریت غدیر می کنند که صحبت از کم و کیف این برنامه ها احتیاج به یادداشتی جداگانه دارد؛ اما نکته حایز اهمیت آن است که با مناسب هایی این چنینی به مانند یک سوژه خبری و یا حتی رفع تکلیف نگاه می شود. غافل از آن که غدیر و فاطمیه نه تنها دریایی از معارف شیعه هستند، بلکه مهم‌ترین منبع آموزش اعتقادات اساسی شیعه هستند.

سوال اساسی این است که چرا رویکرد رسانه ها به غدیر و فاطمیه  محدود و زمان دار است؟ آیا روا است که رویکرد رسانه ها به مهم ترین منابع معرفتی شیعه نگاهی گذرا و حتی رفع تکلیف باشد؟

در جامعه ای که پرچم «اشهد ان علیا ولی الله» در آن در اهتزاز است؛ آیا رسانه ها کارکرد و نقش حداقلی خود را در رساندن و ابلاغ این پیام داشته اند؟ به بیان دیگر با گذشتن از ایام پر برکت غدیر باید نگاهی نقدانه به عملکرد رسانه ها در رساندن پیام غدیر داشته باشیم.

عید غدیر سال 92 با تلخکامی رسانه ای مواجه شد که به یادداشت روزنامه بهار با عنوان «امام پیشوای سیاسی یا الگوی ایمانی» باز می‌گردد. در اینکه نویسنده و روزنامه بهار از انتشار این یادداشت چه مقاصدی را دنبال می‌کردند و یا حتی اینکه اندیشمندان و بزرگان حوزه دست بر قلم بردن جواب شبهات بی پایه و اساس را دادند در موضوع این یادداشت نمی‌گنجد؛ اما آنچه در این اتفاق تلخ در افکار و اذهان اهل قلم مورد غفلت واقع شد آن است که معذرت خواهی مدیر مسئول روزنامه از انتشار این یادداشت تحت عنوان خطای فنی یا حتی توقیف روزنامه هیچ تاثیری در کاهش آسیب و ضربه ای که این یادداشت بر جامعه علمی گذاشته است نخواهد داشت.

برای روشن تر شدن موضوع به این مثال توجه کنید؛ با توجه به این که این مقاله در آستانه عید غدیر و در یک روزنامه رسمی در یک کشور شیعی به چاپ رسیده است ممکن است در پنج سال آتی مورد سوء استفاده دشمنان اهل بیت در مجامع علمی بشود. به نحوی که مغرضان و معاندان هنگام نگاشتن یک یادداشت از این مقاله «امام پیشوای سیاسی یا الگوی ایمانی» به عنوان مستندی بر علیه اعتقادات شیعه استفاده کنند که مثلا خود شیعیان نیز به خلافت و جانشینی امام علی(ع) اعتقاد ندارند و این موضوع در میان اهالی قلم آنان نیز مورد توجه نقد و بررسی قرار گرفته است.

شیعه هیچ گاه از شبهات، سوالات و بررسی مستندات تاریخ هراس نداشته است؛ چنان که الغدیر علامه امینی در اثبات مستندات غدیر مشتی از خروار دلایلی است که در اثبات حقانیت غدیر و خلافت علی بن ابی طالب (ع) با محوریت منابع اهل سنت نگاشته شده است؛ اما مسئله اساسی این است، نگاشتن مقالات ضد شیعی و تیشه به ریشه اعتقادات مردم زدن از فردی که با نام شیعه شناخته شده است، بسیار آسیب رساننده تر است؛ چرا که با گذشت زمان محل جدل دشمنان اهل بیت قرار می گیرد و این عمل نوعی آب به آسیاب دشمن ریختن است.

هرچند که جواب های متقن اهالی علم جوابی محکم و مستند به این شبهات بود، اما واقعیت این است که انتشار اینگونه یادداشت های مغرضانه که ماهیت و هویت اصلی شیعیان را مورد هدف قرار داده است بستری مناسب برای غرض ورزی دشمنان اهل بیت و منحرف کردن اذهان عمومی علیه شیعه خواهد بود، که مطمئنا با پیام عذرخواهی روزنامه و حتی توقیف شدن آن جبران پذیر نخواهد بود.